AC mihi quidem videtur res Indorum perſsimilis antiquæ Samaritanorum hiſstorię, quã in. 4. lib. Regnorum legimus, vbi terrore ac metu ferarum incurſsantium perculſsi habitatores pe tierunt Dei ſsacerdotẽ, qui Dei legem doceret. Cum veniſsſset igitur, ait, vnus de ſsacerdotibus his qui captiui ducti fuerant de Samaria, habitauit in Bethel, & docebat eos, quomodo colerent Dominum. Et mox poſst enumeratas ſsuperſstitionis varias illorum adiungit. Et cùm Dominum colerent, Dijs quoque ſsuis ſseruiebant, iuxta conſsuetudinem gentium, de quibus tranſslati fuerant Samariam, vſsque in præſsentem diem morem ſsequuntur antiquum. Non timent Dominum, neq́ue cuſstodiunt ceremonias eius, atq;atque iudicia & legem, & mandatum & cætera. Poſstremo conclu dit, Fuerunt igitur gentes iſstæ timentes Dominum, ſsed nihilominus, & idolis ſsuis ſseruientes. Nam & filij eorum, & nepotes ſsicut fecerunt patres ſsui, ita faciunt vſsque in præſsentem diem. Nõ puto totum noſstrorum Indorum habitum, & re ligioſsitatem deſscribi potuiſsſse, vel plenius, vel ele gantius. Et Chriſstum colunt, & dijs ſsuis ſseruiunt: | & timent Dñm, & non timent: vtrumq;vtrumque enim cõfirmat ſscriptura diuina. Timent ore tenus, timent dum inſstat Iudex, aut presbyter, timent denique ſsimulatoriam Chriſstianitatis ſspeciẽ pręferentes: non timent animo, non colunt ſserio, neq́;neque corde credunt ad iuſstitiam. Quid plura? Filij, & nepotes eorum, ſsicut fecerunt patres ſsui, ſsic faciunt vſsque in præſsentem diem.