TRIA vero ſsunt, quæ fidei prædicationi & cultui, vehementiſssime officiunt, auaritia, impudicitia, violentia: quemadmodum numero totidem Euangelium maxime promouent, Vitæ continentia, Abdicatio omnium, Manſsuetudo. Quæ, ſsi quis velit parumper aduertere, Apoſstolis & à Domino commendata, cum prædicando Euangelio inſstituerentur, & ab ipſsis diligenter ſseruata comperiet. Atque impudicitiæ quidem labes manifeſste contemptum parit. Nihil enim perinde homini philoſsopho ita ignominię ac dedecori eſst, ac more pecudis libidini proſsterni. Et quidem in omni doctorum aut magiſstratuum gradu ita res habet: at in Euangelico viro, qui vitam totam ſsupra humanam ac penitus cœleſstem inſstituit, id dedecoris dici non poteſst, quantum offendat oculos, quam reddat abiectum, & alpernabilem. Quam ob cauſsam vt ego ſsanè opinor, etſsi ſsunt alia grauiora crimina, nulla tamen | ab antiquis patribus grauius animaduerſsa in homine Eccleſsiaſstico, vt qui priſscos canones legerit, merito miretur ob ſsemel admiſsſsum ſstuprum, irrecuperabiliter de omni ſsacerdotali gradu & miniſsterio Eccleſsiaſstico depelli conuictum. Idcirco Apoſstolus Paulus & toties & tãtopere Diſscipulos Timotheum & Titum, in quibus Eccleſsiæ magiſstros informat, caſstitatis cuiuſsdam perfectæ admonet. In omni caſstitate, inquit, & rurſsus, Te ipſsum caſstum cuſstodi. Et alibi, Te ipſsum præbe exemplum bonorum operum, in doctrina in integritate, in grauitate. Vt enim nihil contẽptum ita ingenerat præceptoris vt turpitudo iſsta, & ſsordes, ita nihil eſst quod magis admirabilem reddat, atque perfecta quædam & omni etiã ſsuſspicione libera pudicitia. Admirantur, inquit, non concurrentibus vobis in eandem luxuriæ confuſsionem. Virtutis cuiuſsdam cœleſstis id eſsſse homines opinãturopinantur, quod noſstri barbari, vbi forte intuentur, adeo ſsuſspiciunt, vt vix credant Cũ quadam in vrbe in foro clericum cõcionantemconcionantem, inter cæteros audiſsſset Curaca quiſspiam IndorũIndorum, & ſsermonis ardorem ac vim admiratus eſsſset, cõuerſsus ad Hiſspanos, quæſsiuit, Quaenam ratio ho minis, & quod inſstitutum eſsſset? Cum reſspondiſsſser quiſspiam, Hominem eſsſse ſsanctum, qui ſsalutem ipſsorum tantummodo quæreret. Perrexit vltra quærere, vttum delicijs, opibuſsue vacaret, cum eſsſset reſpõſumreſponſum minime iſst hæc ab illo quæri, ſsubdidit barbarus, Cur ergo non alio vtitur habitu ac veſsto, vt, genus vitæ declaret. Vide ob|ſsecro quam apud illũillum laborarit ordo Eccleſsiaſsticus. Atq;Atque vtinam ſsolus eſsſset. Quemadmodum ve ro impudicitiæ fœditas deſspicabilem reddit prędicatorem, ita auaritiæ ſsordes faciunt odioſsum. Atq; haud ſscio an quicquam aliud magis audiẽtium animos à verbo Dei auertat, & alienet, dũ pietatem quæſstum putant, & ſsicut ſscriptum eſst, vitæ conuerſsationem compoſsitam eſsſse ad lucrũlucrum. Quam profeſssionis Euangelicæ peſstem Chriſstus Dominus à prædicaturis diſscipulis diligentiſssimè amolitur. Nolite poſssidere aurum, neq́; argentum, neq́;neque pecuniam in Zonis veſstris, non peram in via, neq́;neque duas tunicas, neq́;neque calciamenta, neq́;neque virgãvirgam, dignus eſst operarius cibo ſsuo. Gratis accepiſstis, gratis date. Quam expreſsſse, quam diligenter, quãquam etiam minutim inculcatũinculcatum? Cibum ſsolum Euangeliſstæ ſsuo Dominus permittit, & quidem vt prædicationis nõnon ſsit cauſsa, ſsed fructus. Querite primum Regnum Dei, & iuſstitiam eius: & hæc omnia adijciẽturadijcientur vobis. Sed ne ipſsum qui dem cibũcibum Paulus excellentiſssimus Prædicator ad mittit, ſsed laborat manibus ſsuis, ne quẽquem grauet, vt ſsine ſsumptu ponat Euangelium, & gloriæ ducit quod nemini oneroſsus ſsit, cũcum poſssit oneri eſsſse, vt Chriſsti Apoſstolus. Animaduertebat optimus Ar chitectus & ſsapiens fabricãfabricam Euangelij magnopere quauis cõmodi ſspecie etiãetiam iuſsti, etiãetiam neceſsſsarij, vel impediri, vel certê retardari, ob eãeam rem eligebat potius mori, quãquam vt gloriam hanc ſsuam, id eſst fructũ Euangelij copioſsum perderet. Quamobrẽ præ omnibꝰomnibus Apoſstolis nõnon ſolũſolum amplius laborauit, | ſsed multò etiam vberius fructificauit. Ingenerat re vera expoliatio hæc Euangelica animis hominum admirabilem quãdam vim amoris, vt quem tuis cõmodis inſsudantem videas, oblitum ſsui, rẽ propriam negligentem, hunc totis viſsceribus cõ plectaris, tanquam ſsyncerè & paternè tua curantem. Quare cupiditatem omnem, & turpe lucrũ principes Apoſstolorum Petrus & Paulus, in Eccleſsiæ miniſstris ſsæpe & grauiſssime deteſstantur, ſsi qua ergo plaga dolenda eſst in hac cauſsa, auaritia eſst. Quid enim non agat mali auri ſsacra fames?