NON deſsunt autem qui iuxta Platonis ſsententiam iam ſsupra memoratam putent has | gẽtesgentes veniſsſse ex Europa, aut Africa per Atlantidẽ illãillam tantopere decantatãdecantatam, deinde in alias at̈; alias inſsulas vſ̈;vſque ad magnãmagnam continentem, in qua nunc ſsumus. Nam horũhorum omnium Critias in Timæo mentionem facit. Si enim Atlantis illa tota Aſsia, & Libya ſsimul maior erat, vt ille vult non eſsſse dubium, quin totum pene Atlanticum Ocea num vſ̈;vſque ad Inſsulas noui orbis occuparit. Ingen ti autem diluuio Atlantidem ſsubuerſsam olim pe lagus illud cęno & ſscopulis innauigabile reliquiſs ſse, tale enim fuiſsſse ſsua ætate Plato refert. Mox vero tempore procedente illius magnæ Inſsulæ ruinas penitus conſsediſsſse, ac nauigabilem pontum præbuiſsſse. Hæc homines ingenioſsi ſserio diſſerũtdiſſerunt, quæ vel mediocriter animaduerſsa nugæ meræ deprehenduntur, vt magis Ouidianas transformationes quam Philoſsophicam aliquam narrationem habere videantur, Ac plerique ſsane Platonis interpretes omnia illa à Critia narrata tam inuſsitata tam mirabilia de Atlantidis illius origine, magnitudine, fœlicitate, deq́ue bello ab Atlanticis cum Europæis geſsto, cætera̈;cæteraque omnia veram eſsſse hiſstoriam volunt, quod Critias præfatus ſsit in Timęo, ſsermonem futurum eſsſse mirabilem, ſsed omnino verũverum. Contra alij Platonicorum rem fabulæ potius quam hiſstoriæ ſsimilem conſsi derantes, allegoricè ea omnia à ſsummo Philoſsopho dici volunt, in quibus eſst Proclus, & Porphy rius, & Origenes, ita enim horũhorum nõnulli Platoni ſsuo dediti ſsunt, vt Moyſses aut Eſsdræ literas tracta re videantur, at̈;atque vbi verba à vero diſcrepãtdiſcrepant, pro|tinus aliquem diuinum atque myſticũmyſticum ſsenſsum ne ceſsſsario intelligendũintelligendum eſsſse cõtenduntcontendunt. Mihi vero Plato, vtcũque ille diuinus appelletur, non tanti eſst, ne̈;neque valde difficile eſst credere totãtotam de Atlan tide narrationẽ pro vera hiſstoria poſsſse tradi, & eſsſse tamẽtamen poſsſse merãmeram nihilominus fabulam, cum praſsertim à Critia puero inter cantilenas eãeam narrationem auditãauditam fateatur. Sed vtcumq́: ille ſscripſserit ſsiue hiſstoricè, ſsiue allegoricè, re vera quæ de Inſsula illa Atlantide tũtum in Timæo inchoat, tũ in Critia late perſsequitur, non niſsi pueris & anibus narrari ſserio poſsſsunt. Quomodo enim nõnon fabuloſsum eſst NeptunũNeptunum Clitus amore captũcaptum quinquies gemellos ex ipſsa ſsuſscepiſsſse, collem vero in quinq́; orbes diuiſsiſsſse tres maris, duos terræ qua ſsi torno deſscriptos? Quid templum illud ſstadij lõ gitudine trium iugerum amplitudine, cuius omnes partes externæ argento, ſsummæ autem auro eſsſsent oppletæ, intrinſsecus autẽautem fornix eburnea, tota auro & argento, & aurichalco variegata? Po ſstremo quid exitus ille in Timæo, vna die, inquit ac nocte, graui incumbente diluuio, & apud nos totum militare genus aceruatim terra abſsorbuit, & Atlantis Inſsula ſsimiliter in mari ſsubuerſsa euanuit. Sic planè Inſsulam totam ſscenicam, & fabuloſsam, quæ vniuerſsam Aſsiam, ſsimul & Africam amplitudine ſsuperabat, vna nocte oportuit euaneſscere. Ruinas autem illius ſsub vndis ab ijs tantummodo cerni, qui eo accedere nullo modo poſsſsunt. Adiungit enim ſscite. Qua propter etiãetiam nunc innauigabile | & intentatum manet, illud pelagus luto paulatim impediente, quod inſsula ſsummerſsa inuexit. At ego libenter quærerem, quod nam pelagus tantam terræ molem Aſsia, & Africa maiorem, & quæ vſsque ad nouum hunc orbem pertingeret, abſsorbere potuerit, ita vt nulla extent veſstigia, vt ne bolidis quidem iactu nautæ in infinitum hodie fundum inueniant aliquem? Sed imprudenter ea pergo refellere, quæ aut ridicule ſscripta ſsunt, aut certe ne nihil Platonis grauitatem vereamur, per picturam & parabolam ad ciuitatis, & felicitatem & exitium oſstendendum philoſsophicè introducta ſsunt. Nam quod validum argu mentum quidam putant fuiſsſse Atlantidem Inſsu lam, quod mare illud hodie quoque Atlanticum nominetur, puerile eſst. Etenim & montem Atlãtem in extrema Mauritania eſsſse ſscimus, ex quo Atlanticum Oceanum dictum Plinius vult, & idem auctor eſst è regione montis ſsitam eſsſse Atlã tidem inſsulam, ſsed paruam & ignobilem.