Vitoria: Relectiones Theol...

 Legal

| |

p. [401]
INDEX RERVM ET VERBORVM LOCVPLETISSIMVS TOMI PRIMI.

A

  • ABbatissæ, et aliæ monasteriorũmonasteriorum & uirginum matres, quòd nullam habeant potestatem nec iurisdictionem spitualẽspiritualem. numero 4. pag. 142
  • Apostoli, an æqualem acceperint cum Petro potestatem. 10. 148
  • Amens, an poßit esse dominus. 22. 308
  • Apostoli domini quam potestatem, & authoritatem habuerint in ecclesia. 7. 19
  • Apostoli omnes an habuerint potestatẽpotestatem immediatè à Christo, an solus Petrus à Christo, & alij à Petro. 8. 145
  • Apostoli, quòd non solùm potuerunt relinquere sibi successores, sed etiam quilibet successorum eorum potuerit similiter sibi relinquere successorem. 28. 268
  • Apostolorum aliorum quilibet à Petro, quòd potuerit relinquere successorem, licet nõnon uniuersalem, saltem in quacunquacunque prouincia uoluisset, qui esset uerus episcopus illius prouinciæ. 27. 267
  • Apostolis alijs quòd successerit nemo cum æquali potestate & authoritate iurisdictionis. 26. 266
  • Authoris sentẽtiasententia pro dubio, an princeps secularis possit ponere impedimentum matrimonio. 12. 458
  • Authoritas perfecta, & propriè spiritualis, quòd tota inceperit ab aduentu Christi, qui fuit primus author, & dator clauium, & |
    p. [402]
    potestatis spiritualis. 8. 61
  • Authoritas propriè, & perfectè spiritualis (quæ sunt claues regni cælorũcælorum) quòd nunquam fuerit in lege naturæ, nec in lege scripta ante nostri Redemptoris aduẽtumaduentum, ostenditur. 5. 58.

B

  • Barbari, an priusquam aliquid audissent de fide Christi, peccabant peccato infidelitatis, eo quòd non crederent Christo. 32. 332
  • Barbari, an ad primum fidei Christianæ nuntium teneantur credere, ita quòd peccent mortaliter, non crendentescredentes Christo, solum per simplicem annuntiationem, &c. 34. 337
  • Barbari insulani quomodo in ditionem Hispanorum uenire potuerunt propter tyrannidem. 15. 368
  • Barbari Indi, quòd potuerint in Hispanorum ditionem uenisse per ueram, & uoluntariam electionem. 16. 369
  • Barbari quando tenerentur recipere Christi fidem sub mortalis peccati pœna. 37. 340
  • Barbari, quòd causa religionis Christianæ propagandæ potuerunt in Hispanorum ditionem uenire. Et quòd Christiani habeant ius prædicandi, & annuntiandi Euangelium in prouincijs barbarorum. 9. 362
  • Barbari, quòd non sint debellandi, neque eorum bonis priuandi, si permittãtpermittant Hispanos liberè, & sine impedimento Euangelium prædicare, siue illi fidem recipiant, siue non. 11. 364
  • Barbari, quòd in HispanorũHispanorum uenire potuerint ditionẽditionem: quia cum bona pars eorũeorum esset ad Christum conuersa, Papa, illis petentibus, aut non petentibus, potuerit ex rationabili causa dare illis Christianum principem, ut est Hispanorum rex, alijs dominis infidelibus repulsis. 14. 367
  • Barbari, quòd societatis, & amicitiæ titulo potuerunt uenire in ditionem Hispanorum. 17. 370
  • p. [403]
    Barbari, quòd nec propter peccata alia mortalia, nec propter peccatum infidelitatis impediantur quin sint ueri domini tam publicè quàm priuatim. 19. 304
  • Barbari, quòd amentiæ prætextu non impediantur esse ueri domini, cum non sint amentes. 23. 309
  • Barbari quomodo potuerũtpotuerunt uenire in ditionem Hispanorum ratione naturalis societatis, & communitatis. 1. 352
  • Barbari, quomodo potuerũtpotuerunt in Hispanorum ditionem uenire, eo quòd cum essent conuersi, & Christiani effecti, eorum principes ui, aut metu uolentes eos ab idololatria reuocare, ab Hispanis fuerint protecti, & sub eorum tutelam recepti 13. 366
  • Barbari rogati, & admoniti, ut audiãtaudiant pacificè loquentes de religione, quomodo si nolint, non excusentur à peccato mortali. 36. 339
  • Barbari si nolint recognoscere dominium aliquod papæ, quòd non ob id poßit eis bellum inferri, & illorum bona occupari. 31. 327
  • Barbari si uellent prohibere Hispanos quominus exercerẽtexercerent cũcum illis cõmerciacommercia, &c. quid esset agendum. 6. 358
  • Barbari, siue eorum domini, siue ipsa multitudo, impedientes Euangelij promulgationem, quomodo ab Hispanis (absabsque tamen scandalo) poßint coërceri. Et quid dicendum de his, qui prædicationẽprædicationem admittunt, conuersionem tamen aut interficientes uel punientes, siue terrentes ad Christum conuersos impediunt 12. 364
  • Barbaris an hactenus ita proposita & annuntiata fuerit fides Christiana, ut teneantur credere sub nouo peccato, ꝙquod nõnon satis liqueat secundum authorẽauthorem. 38. 340
  • Barbaris et si quantũcunquantumcunque fides annũtiataannuntiata ꝓbabiliterprobabiliter et sufficiẽtersufficienter fuerit, et noluerint eãeam recipere, ꝙquod non tñtamen ob id liceat eos bello per|
    p. [404]
    sequi, & bonis suis spoliare. 39. 341
  • Barbaris, ꝙquod non liceat prohibere Hispanos à communicatione & participatione illorum, quæ apud eos sunt communia tam ciuibus, quàm hospitibus. 4. 356
  • Barbaris si simpliciter annuntiaretur & proponeretur, & nollent statim recipere, quòd hac ratione non possent Hispani illis bellum inferre, neque iure belli contra eos agere. 35. 339
  • Bellum an poßit ex utraque parte esse iustum. Ex quo modo seclusa ignorantia hoc non poßit contingere. 32. 402
  • Bellum defensiuum, quòd quilibet poßit suscipere, & gerere, etiam priuatus. 3. 384
  • Bellum gerendi, aut incendendi penes quem sit authoritas. 2. 384
  • Bellum quando nullum esset iustum. 13. 193
  • Bellum si satis commodè geri potest non spoliando agricolas, aut alios innonceninnocentes, quòd uideatur non licere eos spoliare. Et quid dicendum de peregrinis, et hospitibus qui sunt apud hostes. 40. 401
  • Bellum ut dicatur iustum, ꝙquod nõnon semper sit satis principem credere se habere iustam causam. 20. 395
  • Belli causas examinare qui non teneantur, sed poßint fide adhibita maioribus, licitè militare. 25. 398
  • Belli iusti quæ poßit esse ratio, et causa. Et ꝙquod iusti belli causa nõnon sit diuersitas religionis, probatur. 10. 309
  • Imperij amplificatio, ꝙquod non sit iusta causa belli. 11. 389
  • Belli iustitia si sit dubia, quid faciendum. Et quomodo si Princeps unus sit in legitima posseßione, quòd manente dubio nõnon poßit alius bello, & armis repetere. 27. 399
  • Belli iustitia, quòd sit summopere, & magna cum diligẽtiadiligentia examinanda. 21. 396
  • Bello iusto, ꝙquod liceat occupare |
    p. [405]
    ex bonis hostium impẽsamimpensam belli, et omnia dãnadamna ab hostibus iniustè illata. 17. 392
  • Bello iusto, quòd liceat recuperare omnes res perditas & illarum partem. 16. 392
  • Bello iusto existente, quòd liceat omnia facere quæ ad defensionem boni publici sunt necessaria. 15. 392

C

  • Canones, siue regula uniuersalis obseruanda, si ex aliquo pacto, aut stipulatione non statim ab initio oriatur matrimonium. 9. 448
  • Canones, seu regulæ belli gerandi describũturdescribuntur. 60. 424
  • Capta in bello iusto, utrum fiant capientium, & occupantium. Et quomodo capta in iusto bello usque ad sufficiẽtemsufficientem satisfactionem rerum ablatarum per iniuriãiniuriam, & etiam impẽsarumimpensarum fiant occupantiũoccupantium. 50. 417
  • Captiuos aut deditos an liceat interficere, supposito quòd etiam fuerunt nocentes. 49. 417
  • Christus an totius orbis fuerit dominus. 15. 88
  • Christus inquantum homo, ꝙquod habuerit potestatẽpotestatem remittendi peccata, et quomodo sæpe usus fuerit ea, imò & eam tradiderit Apostolis. Et de remißione peccatorum per claues Ecclesiæ traditas. 4. 31
  • Christus quòd dono Dei non habuerit dominium tepotemporale, quale est dominium principum. 17. 90
  • Christus ꝙquod non fuerit rex hæreditaria succeßione. 16. 90
  • Christi regnum in toto orbe quo titulo fuerit. 18. 92
  • Christus quando claues dederit Apostolis, uariæ sententiæ recensentur. 9. 64
  • Christiani an sint aliqui, quibus conuenire non poßit potestati ecclesiastica. 1. 39
  • Christiani omnes, quòd nec sint sacerdotes, nec omnes æquales, sed quòd sit ordo in ecclesia, & gradus ecclesiasticæ potestatis. 1. 135
  • Christianis quòd liceat militare, & bella gerere. 1. 381
  • Ciuitas, aut prouincia, de qua dubitatur, an habeat legitimũlegitimum possessorẽpossessorem, maxi|
    p. [406]
    mè si est deserta morte legitimi domini, &c. quid in tali casu sit agẽdũagendum. 28. 400
  • CiuitatũCiuitatum, rerum́rerumque publicarũpublicarum fons & origo, ꝙquod nõnon fuerit inuentũinuentum hominũhominum, sed tāquātanquam à natura profectum. 5. 181
  • Claues ecclesiæ, ꝙquod solæ sufficiant ad salutẽsalutem, & ad aperiendum regnũregnum cælorum, ubi nulla alia uia esset apertum. 7. 38
  • Claues regni cælorum, potestas remittendi peccata, & excommunicandi, consecrandi &c. quòd sint in ecclesia. 6. 19
  • Clericorum aliqua exemptio à potestate seculari, quòd sit de iure diuino. 3. 100
  • ClericorũClericorum exemptio, maximè quo ad personas, ita ꝙquod nec iudicari, nec puniri à seculari potestate poßint, ꝙquod sit multum conformis iuri diuino, & naturali. 6. 104
  • ClericorũClericorum exemptio siue sit de iure diuino, siue non, ꝙquod tamen non poßit à principe seculari huiusmodi libertas, uel exemptio tolli. 7. 105
  • Clericorum libertas si esset in manifestam Reipub. perniciem, & pontifices nollent remedium adhibere, quid agendum. 8. 106
  • Clericorum personæ, quòd non omnino, & quoad omnia sint exemptæ a potestate ciuili, ne iure diuino, nec humano. 4. 102
  • Clericorum, quòd non omnis exemptio sit de iure diuino. 2. 97
  • Concilij facta determinatione, quòd nunquam in aliqua lege ecclesiastica dispensetur, an liceret nunquam Papæ dispensare in tali lege, & utrũutrum dispensando ex quacunquacunque causa, peccaret mortaliter. 12. 248
  • Concilium quæ maximè debeat cauere, si quando decretũdecretum aliquod esset faciendum, ut Papæ authoritas illibata conseruetur. 25. 279
  • Concilium, quando, et in quo casu posset conuocari, & congregari contra uoluntatem Papæ. 24. 278
  • p. [407]
    Concilium quando, & in quo casu posset declarare, & determinare, & etiam statuere, ut in aliqua lege ecclesiastica nunquam dispensaretur. 10. 247
  • Concilium quòd uidetur non posse errare in determinatione, quòd in aliqua lege ecclesiastica nunquam dispensetur. 11. 248
  • Concilium, si declarat aliquid eße de fide, aut de iure diuino, quòd Papa in hoc nihil poßit declarare, aut immutare, maximè si tale ius spectet ad fidem, uel ad mores ecclesiæ uniuersalis. 2. 228
  • Condemnatione facta etiam post mortem hæretici, ꝙquod retro agatur confiscatio ad tempus commißi criminis, ad quamcunquamcunque peruenerit potestatem. 12. 302
  • Consensus inter uirum & fœminam, an sit de ratione matrimonij. 4. 431
  • Contritio quid importet. 8. 40

D

  • Decretum si fieret à concilio quòd in aliquibus legibus ecclesiasticis nunquam dispẽsareturdispensaretur, quòd tale decretum non deberet apponi in multis legibus, sed solum in paucis, his́hisque grauißimis, & ualde necessarijs. 13. 260
  • Decreto facto per consilium, quòd in aliqua lege ecclesiastica nunquam dispensetur. Si illo non obstante, Papa dispensaret, utrum teneret factum, esto quòd malè faceret. 14. 260
  • Deus quomodo uniuersalis ecclesiæ duas instituerit dignitates. 21. 21.
  • Dolor qualis sufficiat ad remißionem peccatorum cũcum clauibus. 10. 43
  • Dolor quando non dicatur contritio. 9. 41
  • Dominium utrum perdatur ratione infidelitatis. 7. 299
  • Dominij ut quis sit capax, an usus rationis requiratur. 20. 305
  • Dubitans de iure suo, etiam si pacificè poßideat, quomodo examinare teneatur |
    p. [408]
    diligenter causam, si fortè poßit certum scire uel pro se, uel pro alio. 29. 401
  • Dubius in rebus, qũoquando post cõsultationemconsultationem rei dubiæ debeat sequi id, quod diffinitum fuerit à sapientibus esse illicitum, etiam si aliâs esset licitum. 2. 292
  • Dubius in rebus, si post consultationem rei dubiæ diffiniatur à sapiẽtibussapientibus illud esse licitum, quod aliàs est illicitũillicitum, ut sit tutus in consciẽtiaconscientia an debeat sequi sententiam illorum. 3. 292
  • Dubius in rebus ut sit tutus in conscientia, quomodo debeat consultare illos, ad quos spectat hæc docere. 1. 291
  • Ducere relictam fratris sine liberis defuncti, ut in causa regum Anglorum contingit, quòd nũquamnunquam fuerit prohibitum iure diuino legis ueteris. 7. 482
  • Ducere uxorem fratris defuncti, quòd non sit prohibitum lege naturæ. 6. 479
  • Deus quòd ea sapientia, qua constituit in naturalibus, ut inferiora regerentur à superioribus, eadem etiam prouidit, ut in ecclesia sua ordo rerum esset circa dignitates, & officia. 13. 24

E

  • Ecclesia ex quibus constet. 5. 121.
  • Ecclesiæ quòd insit aliqua potestas, & authoritas tẽporalistemporalis in toto orbe. 11. 81
  • Ecclesiastici, quòd iure sint exempti, & liberi à potestate ciuili, &c. 97
  • Ecclesia sicut aliquas personas sua authoritate reddit illegitimas ad contrahendum, an princeps hoc possit facere. 11. 454
  • Ecclesia utrum præter ciuilem, & laicam potestatem necessario habeat etiam aliam spiritualem. 3.17
  • Ecclesiasticæ personæ, dato quòd non essent exemptæ iure Diuino, aut Cæsareo, quòd summus Pontifex potuit eas eximere à potestate ciuili. 5.103
  • Electio summi Pontificis deficiẽtibusdeficientibus cardinalibus, &c. |
    p. [409]
    quòd non uideatur spectare ad totum clerũclerum. 20.162
  • Electio summi Pontificis ad quem spectaret cardinalibus deficientibus, negligentibus, aut perniciose inter se dißidẽtibusdißidentibus. 19.161
  • Eligendi summum PõtificemPontificem ratio, quæ nunc seruatur in ecclesia, quòd non sit de iure diuino. 24.265
  • Eligendi summum PõtificemPontificem ratio, quòd sit ex constitutione, & authoritate ecclesiæ, aut summorum Pontificum, quæ eadem est, & eadem authoritate mutari posset. 25.266
  • Episcopus quilibet, quòd in sua prouincia potuit condere legem, ut presbyteri eligerent episcopum, uel aliam formam institutionis dare, etiam sede Petri inconsulta. 29.270
  • Error duplex eorum, qui dicunt uirtute clauium non uere remitti peccata, sed solùm ostendi remissa. 5.36
  • Error quorundam recensetur, qui dicebant, nullum in peccato mortali existentem habere dominium in quacunque re. 5.297
  • Examinata causa, quòd quãdiuquamdiu rationabiliter perseuerat dubium, legitimus possessor non teneatur cedere posseßioni, sed quòd poßit licitè retinere, ostenditur. 3.401

F

  • Frater, quòd secluso iure humano, sine quacunque Papæ dispensatione posset accipere uxorem fratris siue cum liberis, siue sine liberis defuncti. 8.484

G

  • Gradus ecclesiæ, quòd perseueraturi sint in ecclesia usque ad ultimum iudicium, & mortuorum resurrectionem. 15.154
  • Gradus in Leuitico prohibiti, quòd non omnes iure naturali sint prohibiti, ostenditur. 5.471
  • Gradus omnes, qui Leuit. 18. & 20. prohibẽturprohibentur, an sint iure naturali prohibiti. 1.464

H

  • Hæretici uenditiones, dona|
    p. [410]
    tiones, & omnis alia alienatio bonorum, quòd à die commißi criminis sint inualidæ, &c. 13. 302
  • Hæreticus an de iure humano perdat dominium bonorum suorum. 9. 301
  • Hæreticus in quo casu etiam titulo oneroso posset bona sua licitè alienare. 18. 304
  • Hæreticus, quòd à die commißi criminis incurrat confiscationem bonorum. 10. 302
  • Hæreticus, quòd iure diuino non amittat dominium bonorum suorum ob hæresim commissam. 8. 301
  • Hæreticus, quòd sit dominus bonorum suorum in foro conscientiæ antequam cõdemneturcondemnetur. 14. 303
  • Hæreticus, quòd titulo gratioso potest transferre bona sua, puta donando. 16. 304
  • Hæretico, quòd non liceat titulo oneroso, puta uendendo, aut dando in dotem, bona sua transferre, si crimen posset uenire in iudicium. 17. 304
  • Hæreticorum bona, quòd non liceat fisco occupare ante condemnationem, quamuis de crimine constet. 11. 302
  • Hæreticus, quòd licitè potest uiuere ex bonis suis. 15. 304
  • Hominis miseria recensetur. Et quid faciendum oportuit, ut illius neceßitatibus consuleretur. 4. 178
  • Hispani, quando, & in quo casu possent sæuire in barbaros tanquam in perfidos hostes, & in illos omnia belli iura prosequi, eos spoliare, imò & in captiuitatem redigere, quin etiam & dominos priores deponere, & nouos constituere. 8. 360
  • Hispani quòd potuissent barbaros redigere sub eorum ditionem, si certò constaret eos esse amentes. 18. 371
  • Hispani, quòd habeant ius peregrinandi ad Indorum barbarorum prouincias, & illic degendi, sine tamen eorum nocumento aliquo, nec possunt ab illis |
    p. [411]
    prohiberi. 2. 352
  • Hispani si omnibus modestissime tentatis, non possunt consequi securitatem cum barbaris insulanis, nisi ciuitates occupãdooccupando, & subijciendo illos, an hoc facere licitè poßint. 7. 360
  • Hispanis, quòd liceat apud Indos barbaros negotiari, sine patriæ tamen incommodo, importãdoimportando merces, quibus illi carent, &c. & offerendo inde aurum, & argentum, uel alia quibus abundant. nec illorũillorum Principes possunt impedimẽtoimpedimento esse quominus subditi exerceant cõmerciacommercia inter Hispanos, &c. 3. 355
  • Hostes multare parte agri, quòd liceat ratione iniuriæ illatæ, & nomine pœnæ, hoc est ad uindictãuindictam. Et quomodo hac etiãetiam ratione potest arx, aut oppidum cum moderamine occupari. 56. 421
  • Hostes si nolint restituere res iniuria ablatas, & nõnon poßit, qui est læsus, aliunde recuperare, quomodo poßit undecunundecunque satisfactionem capere, siue à nocentibus, siue ab innocentibus. 41. 411

I

  • Ignorantia ad hoc quòd alicui imputetur, & sit peccatũpeccatum, uel uincibilis, quid requiratur. Et quid de ignorantia inuincibili. 33. 336
  • Imperator, quòd non sit totius orbis dominus. 25. 313
  • Indi barbari, utrum essent ueri domini ante aduentum Hispanorum priuatim, & publicè. Et utrum essent inter eos aliqui uiri principes, & domini aliorum. 4. 294
  • Innocentes, à quibus in futurum imminet periculum, an liceat interficere. 38. 409
  • Innocentes, & pueri esto quòd non sint interficiendi, an saltem liceat ducere illos in captiuitatem, & seruitutem. 42. 412
  • InnocẽtesInnocentes interficere in bello, an liceat. 34. 406
  • Innocentes interficere, quòd nunquam per se & ex |
    p. [412]
    intentione liceat. 35. 406
  • Interficere an liceat omnes in bello nocentes. 44. 413
  • Interficere innocentes per accidens, etiam scienter, quòd aliquando liceat, & aliquando non. 37. 408
  • Interficere an liceat infantes & fœminas in bello contra Turcas. Et quid dicendũdicendum de agricolis apud Christianos, togatis, peregrinis, hospitibus, & clericis. 36. 407
  • Interficere quòd aliquando & liceat & expediat oẽsomnes nocentes, & hoc maximè in bello contra infideles. Et quid in bello contra Christianos. 48. 416
  • Interficere quòd liceat indifferenter omnes, qui in actuali conflictu prælij, uel in oppugnatiõeoppugnatione, aut defensione ciuitatis contrà pugnant, & quandiu res est in periculo. 45. 414
  • Interficere quòd non semper liceat omnes nocentes solùm ad uindicandum iniuriam. 47. 415
  • Interficere quòd liceat nocentes, parta uictoria, & rebus iam extra periculum positis. 46. 414
  • Iniuria accepta, quòd sit unica & sola causa iusta ad inferendum bellum. 13. 390
  • Iniuria quælibet, & quantauis, quòd non sufficiat ad bellum inferendum. 14. 391
  • Iure diuino quòd nullus alius de numero Christianorum præter fœminas excluditur à potestate ecclesiastica, siue ordinis siue iurisdictionis. 6. 144
  • Inuasus à latrone, aut inimico, an poßit repercutere inuasorem, si poßit fugiendo euadere. 4. 384
  • Ius conueniendi an satis sit ad matrimonij essentiam. 3. 430

L

  • Lex aliqua etiam positiua, quòd posset esse in ecclesia, & fortè aliquæ tales sunt, in quibus expediret, ut nunquam dispensaretur. 9. 244
  • Lex diuina quòd sicut habet uim obligandi ad culpam, ita & lex humana. 17. 200
  • p. [413]
    Lex humana & diuina in quo differant, & in quo etiam conueniant. 16. 198
  • Legis ratione cessante, an cesset obligatio. 22. 208
  • Leges ciuiles an obligent legislatores, & maximè reges. 21. 206
  • Leges humanæ quando obligent ad mortale, & quando ad ueniale, qualiter dignosci poterit. 19. 203
  • Legum humanarum transgressores, ad quam culpãculpam obligentur, ad mortalẽmortalem, an ad uenialem solum. 18. 202
  • Libertas, quòd non sit minor in regali principatu, quãquam in aristocratico, & democratico. 11. 191
  • Liberi, si apud Indos nascantur ex parentibus Hispanis illic domicilium habentibus, et uelint esse ciues, ꝙquod non poßint arceri uel à ciuitate, uel à cõmodocommodo aliorũaliorum ciuium, ostẽditurostenditur. 5. 357

M

  • Matrimonij consensus qualis sit, inquiritur. 8. 444
  • Matrímonij uinculum, quomodo ex lege naturali aut diuina non contrahatur, nisi coniugum ipsorum consensu, licet Deus sine dubio, nullo consensu uiri & fœminæ interposito, constituere poßit. 6. 435
  • Matrimonium, quòd nulla authoritate humana possit constitui, nisi consensu contrahentium, probatur. 7. 440
  • Matrimonium quantum ad sui essentiam quid sit. 5. 434
  • Matrimonium quid sit. 1. 428
  • Matrimonij quotuplex finis. 2. 429
  • Matrimonium si quis deceptus contrahat, an teneat. 19. 452
  • Militibus, an liceat ciuitatem permittere in prædam. Et quomodo non sit illicitum, sed & necessarium. 52. 419
  • Militibus, quòd non liceat prædas agere, aut incendia facere sine authoritate, aliàs tenerentur ad restitutionem. 53. 420
  • Mobilia omnia quomodo iure gẽtiumgentium fiant occupan|
    p. [414]
    tis, etiam si excedant compensationem damnorum. 51. 143
  • Monachæ an non teneantur obedire Abbatissæ. 5. 143
  • Monarchia, siue regia potestas, quòd non solùm iusta sit, & legitima, sed quòd reges etiam à iure diuino & naturali habeant potestatem, & non ab ipsa republica, aut prorsus ab hominibus. 8. 186
  • Mulieres, quòd nec sacerdotes esse poßint, nec aliquẽaliquem ordinem aut potestatem ecclesiasticam habere, quæ sit de iure diuino. 3. 140

O

  • Obsides, qui uel tempore induciarum, uel peracto bello ab hostibus recípiuntur, utrum interfici possint, si hostes fidem frangerent, & conuentis non starent. 43. 413
  • Occupare quòd liceat ab hostibus, & tenere arcem aliquam, aut ciuitatem pro paranda securitate, & uitando periculo, aut pro defensione, & ut tollatur ab hostibus occasio nocendi, &c. 55. 420
  • Occupare quòd liceat, & tenere agrum, arces, & oppida hostium quantũquantum necessarium fuerit ad damnorum illatorum compensationem. 54. 420

P

  • Papa an & quando esset audiendus rege contradicente, & quando non, in his quæ ad aliquam legem ciuilem, aut administrationem tẽporalemtemporalem attinent. 14. 86
  • Papa, an sit orbis Dominus. 2. 68
  • Papa in quo genere decretorum aut canonum nihil poßit immutare dispensando, & multo minus ababrogando. 1. 216
  • Papæ mandatum, aut dispensatio, quòd nõnon semper obliget subditos ad parendum. 18. 266
  • Papæ mandatis, an liceat resistere per appellationem ad futurũfuturum concilium. 21. 272
  • Papa non obstante decreto |
    p. [415]
    irritante concilij, quòd posset dispensare in statutis eius. 5. 236
  • Papa quid poßit, aut quid non poßit, &c. quòd non spectet ad subditos illud determinare, ut examinare, probatur. 17. 265.
  • Papa, quòd nullam potestatem temporalem habeat in barbaros Indos, neque in alios infideles. 30. 327
  • Papa quòd non sit dominus ciuilis, aut temporalis totius orbis, loquendo propriè de dominio, & potestate ciuili. 27. 322.
  • Papæ, quod non liceat dispensare in legibus, & decretis conciliorum pro suo arbitrio, & sine causa rationabili, etiam ubi nihil continent iuris diuini. 7. 239
  • Papa, quòd potuerit negotiũnegotium cõuersionisconuersionis Indorum barbarorũbarbarorum solis Hispanis demandare, & omnibus alijs nõnon solùm prædicationem, sed etiam commercium interdicere. 10. 363
  • Papa, quòd non habeat potestatem deponendi principem secularem, etiam ex iusta causa ratione authoritatis temporalis. 6. 76
  • Papa, quòd non habeat confirmare, nec poßit infirmare leges ciuiles. 7. 76
  • Papa, quòd habeat potestatem temporalem in ordine ad spiritualia. 29. 324
  • Papa, quòd poßit dispensare in legibus, & statutis concilij generalis. 2. 930
  • Papa, quòd in ordine ad finem spiritualem habeat amplißimam potestatem temporalem supra omnes principes, & reges, & imperatorem. 12. 82
  • Papa, quòd non habeat iudicare, saltem uia ordinaria, de causis principum, aut regnorum titulis, nec potest ad eum ppellaariappellari in causis ciuilibus. 5. 74
  • Papa, quòd dispensando in legibus, & decretis, tam conciliorũconciliorum, quàm aliorum pontificum, poßit errare, & grauiter peccare. 6. 239
  • Papa, quòd multo minus potest abrogare sine causa rationabili decreta cõcilijconcilij, |
    p. [416]
    quàm in eis dispensare. 8. 242
  • Papa quòd non deberet ægre ferre, sed potius gaudere, quòd fieret aliquod decretum à concilio, quo caueretur, ut in aliqua lege ecclesiastica nunquam dispensaretur. 20. 271
  • Papa sicut peccaret dispensans cõtracontra decretum concilij, quòd ita etiam peccaret petẽspetens dispensationem, & utens illa, ostenditur. 15. 262
  • Papa si dispensaret, in quo casu subditi non tenerentur parere dispensationi. 19. 270
  • Papa si facta declaratione, & decreto à concilio, contrarium mandaret, quid agendum. 23. 275
  • Personæ aliquæ ex hoc, quòd in Leuitico sint prohibitæ contrahere, quòd non sit argumentum illas tempore legis euāgelicæeuangelicæ iure diuino esse prohibitas. 3. 467
  • Personæ aliquæ ex hoc, quòd iure diuino prohibeantur contrahere, quòd nõnon sufficienter probetur si cõtrahantcontrahant, matrimonium esse nullum & irritum. 2. 465
  • Personæ quæ sint prohibitæ à matrimonio iure diuino, quòd terminari non possit nisi ratione naturali, hoc est, ex morali philosophia, & propositionibus cognitis ex lumine naturali. 4. 470
  • Peccatum mortale, quòd non impediat dominium ciuile, & uerum dominium. 6. 298.
  • Petrus, quòd inter Apostolos omnes fuerit authoritate, & potestate primus & princeps, cum summa supra totam ecclesiam potestate. 11. 150
  • Petrus beatus, quòd potuerit eligere, & designare successorem, qui, eo defuncto, sine alia electione esset summus Pontifex. 23. 264
  • Petrus beatus, quòd uel solus, uel cum alijs Apostolis potuerit constitureconstituere formam, & rationem, qua post obitum eligeretur ei successor. 22. 263
  • p. [417]
    Petri successores, quòd potuerunt, & possunt pro suo arbitrio episcopos creare in singulis prouincijs, & quascunquascunque leges de hac re prius latas tollere, & nouas condere, prouincias distinguere, & omnia ad hoc spectantia pro suo iudicio, & potestate facere 30. 270
  • Petro Apostolorum principe defuncto, quòd aliquis ei successerit cum simili & authoritate, & potestate iurisdictionis in totum orbem. 17. 158
  • Petro mortuo, quòd ecclesia habeat potestatem subrogandi, & instituendi alium loco illius, etiam si Petrus nihil de hoc prius constituisset. 18. 160
  • Pontificis dispẽsationesdispensationes, quòd sint in duplici differentia, & quæ sint. 16. 264
  • Pontificis mandatis resistere & non parere, quòd non uideatur permittendũpermittendum cuicunque priuato sua authoritate, etiam si huius modi mãdatamandata eßẽteßent contra determinationem cõcilijconcilij. 22. 276
  • Potestas ad quid constituatur in republica. 4. 18
  • Potestas aliqua spiritualis ꝙquod potuerit esse in statu innocentiæ. 1. 53
  • Potestatis ciuilis & ecclesiasticæ differentia. 2. 48
  • Potestas ciuilis, quòd aliquo modo subiecta sit, non potestati temporali summi pontificis, sed potestati spirituali. 10. 78
  • Potestas ciuilis, quòd non sit subiecta potestati temporali Papæ tanquam domino temporali. 4. 73
  • Potestas ecclesiastica, an sit per se in tota ecclesia. 1. 108
  • Potestas ecclesiastica, & spiritualis tota, quæ nunc residet in ecclesia, quòd sit de iure diuino positiuo mediatè uel immediatè. 4. 50
  • Potestas ecclesiastica, quòd immediatè sit in concilio, & etiam ratio totius. Et multa de potestate cõcilijconcilij. 6. 122
  • Potestas ecclesiastica, quòd sit duplex. Et de earum ef|
    p. [418]
    fectibus. Et quomodo nonnulli hæreticorũhæreticorum ab utrautraque claue tollunt omnem effectum merè spiritualẽspiritualem. 2. 78
  • Potestas ecclesiastica, quòd quantum ad aliquam potestatem sui habuerit ortũortum à iure naturali, uel positiuo. 3. 48
  • Potestas ecclesiastica, quòd sit uerè & simpliciter causa alicuius effectus spiritualis. 1. 28
  • Potestas ecclesiastica quòd non solùm fuerit in Apostolis, sed etiam in alijs. 13. 153
  • Potestas ecclesiastica quo iure sit introducta. 1. 47
  • Potestas ecclesiastica siue ordinis, siue iurisdictionis, quòd tota fuerit in Petro Apostolo. 7. 145
  • Potestas ecclesiastica, siue spiritualis quomodo poßit esse in tota ecclesia, ostenditur. 2. 110
  • Potestas gubernandi quòd scientiam exigat. 9. 29
  • Potestas merè temporalis, quòd nulla sit in papa, uidelicet quæ ad finem ordinetur temporalem. 8. 76
  • Potestas omnis ordinis & iurisdictionis, quæ prius erat in Christi Apostolis, quòd illis defunctis perseuerauerit in ecclesia, probatur. 14. 154
  • Potestas omnis seu publica, seu priuata qua respublica secularis administratur, quòd non solum iusta & legitima sit, sed ita DeũDeum actorem habeat, ut nec orbis totius consensu tolli, aut abrogari poßtposset, ostenditur. 1. 175
  • Potestas omnis spiritualis quæ fuit in lege naturæ, licet potuerit esse solùm authoritate humana, quòd tamen uerisimile sit uel quòd ex speciali reuelatione diuina, uel instinctu & motione diuina fuerit constituta authoritas aliqua, & potestas spiritualis, & aliqua sacrificia & sacramenta, & aliæ cæremoniæ spectantes ad cultum diuinum, & ad salutem spiritualem animarum. 3. 56
  • Potestas ordinis in ecclesia, quòd tota deriuata sit, & |
    p. [419]
    pendeat immediatè ab episcopis. 16. 155
  • Potestas, quòd sit duplex, publica, & priuata. 2. 175
  • Potestas regia quamuis contineat omnem potestatem ciuilem, ꝙquod tamen non habeat authoritatẽauthoritatem ad cultũcultum diuinum, & actiones spirituales, ostenditur. 10. 20
  • Potestas spiritualis, quæ fuit in ueteri testamento, quòd tota expirauerit, & antiquata fuerit in lege euangelica, nec amplius perseuerauerit. Et quòd sacerdotes noui testamẽtitestamenti non sint successores illorũillorum, sed omnino sit noua potestas. 7. 61
  • Potestas spiritualis, quòd statim post peccatum fuerit in lege naturæ. 2. 55
  • Potestas spiritualis, quòd sit præstantior, & eminẽtioreminentior, potestate temporali, ostenditur. 1. 67
  • Potestas spiritualis, quòd fuerit aliqua in lege scripta, probatur. 4. 57
  • Potestas spiritualis tota, quæ fuit in ueteri lege, quomodo primo & solum in tribu leuitica fuerit. 3. 110
  • Potestas spiritualis tota, quæ fuit in ueteri lege, quòd fuerit de iure diuino positiuo. 5. 50
  • Potestas temporalis, & ciuilis, quòd sit integra apud paganos. 8. 19
  • Potestas temporalis in summo pontifice, qualiter intelligatur. 13. 83
  • Potestas temporalis, quòd non dependeat à spirituali omnino eo modo, quo ars, siue facultas inferior dependet à superiori. 9. 77
  • Potestas temporalis quòd nõnon dependeat à summo pontifice, sicut aliæ potestates spirituales inferiores, &c. 3. 71
  • Potestas uere, & propriè spiritualis, qualis nunc est in ecclesia, quæ uocatur potestas ecclesiastica, quòd nec primo, nec per se, imò nullo modo sit immediatè in tota ecclesia uniuersali eo modo, quo potestas ciuilis est in republica. 4. 113
  • Potestas utrautraque, ordinis scilicet, & iurisdictionis, quòd habeat uerũuerum effectum spiri|
    p. [420]
    tualem, probatur. 3. 30
  • Potestatis ciuilis causa efficiens quæ. 6. 182
  • Potestatis ciuilis finis quis sit. 3. 178
  • Potestatis publicæ secularis tres causæ explicantur. 10. 190
  • Potestatis spiritualis testimonia ex scripturis recensentur. 12. 22
  • Potestatem ecclesiasticam aliquam, quòd nullus alius à Christo uideatur accepisse præter sacros Apostolos. 121. 152
  • Potestatem omnem, quam Apostoli habuerunt, quòd receperint immediatè à Christo, probatur. 9. 147
  • Potestatem totam in ueteri lege iure diuino institutãinstitutam, quòd potuerit Israëliticus populus sua authoritate instituere, etiam si à Deo instituta non fuisset. 6. 62
  • Potestates qui potius appellentur, ab authore recensentur. 2. 17
  • Potestates, quibus infidelium respublicæ gubernantur, an sint legitimæ. Vel, an inter paganos sint legitimi principes, & magistratus. 9. 190
  • Præcepta parentum, quòd eodem modo obligent, sicut leges ciuiles. Et idem de præceptis meritorum in uxores. 24. 209
  • Prætores, & magistratus omnes citra Principem, ꝙquod grauiter errent, & peccent, iudicia exercentes cõtracontra priuilegia clericorũclericorum quāuisquamuis perniciosorũperniciosorum. 9. 106
  • Princeps iusti belli recuperatis rebus ab hostibus, quid ulterius poßit facere. 18. 393
  • Princeps, quòd eãdemeandem authoritatem habeat ad indicendum & inferendũinferendum bellum, sicut respublica. 6. 387
  • Princeps, siue subditus, qui ex ignorantia sequutus est bellum iniustum, si postea constiterit ei de iniustitia belli, an teneatur restituere. 33. 404
  • Principis gloria propria, aut aliud cõmodumcommodum, quòd non sit belli iusta causa. 12. 390
  • p. [421]
    Principi iusti belli, quòd liceat parta uictoria, recuperatis rebus, ac pace etiãetiam & securitate habita, uindicare iniuriam ab hostibus acceptãacceptam, et animaduertere in hostes, & punire illos ꝓpro iniurijs illatis. 19. 394
  • Princìpes Christiani, quòd non poßint, etiãetiam authoritate Papæ, coërcere Barbaros à peccatis contra legem naturæ, nec ratione illorum eos punire. 40. 344
  • Principes hostium an liceat deponere, & nouos ponere & constituere, uel sibi principatum restituere. Et quomodo non paßim, et ex quacunquacunque causa belli iusti hoc liceat facere. 58. 422
  • Principes hostium quando legitimè possent deponi, ostenditur. 59. 423
  • Principum leges, & constitutiones quomodo obligẽtobligent in foro conscientiæ. Et quid de præceptis parentum in filios, & maritorum in uxores. 15. 196
  • Puer an poßit esse dominus ante usum rationis. 21. 307

R

  • Reguli, siue Principes, qui non præsunt reipub. perfectè, sed sunt partes alterius reipub. quòd non possint bellum inferre, aut gerere. Et quid dicendum de ciuitatibus. 9. 388
  • Remedia duo efficacia ad remißionem peccatorum à Deo in ecclesia relicta. 6. 37
  • Respublica quælibet, quòd habeat authoritatem indicendi, & inferendi bellum. 5. 386
  • Respublica quid est & quis propriè dicatur Princeps. 7. 387
  • Respublica, quòd tota possit puniri licitè pro peccato regis. 12. 192
  • Respublica unde habeat potestatem ciuilem. Et de causa materiali eiusdem potestatis. Et penes quem iure naturali & diuino resideat. 7. 183
  • Reipublicæ sicut maior pars regem supra totam Rempublic. constituere potest, alijs inuitis: quòd ita pars |
    p. [422]
    maior Christianorum, reliquis etiam renitentibus monarcham unum creare iure poßit, cui omnes principes & prouinciæ parere teneantur. 14. 193
  • Respublicæ, aut principes plures, si habeant unum communem dominum, aut principem, an poßint per se inferre bellum sine authoritate superioris principis. 8. 388
  • Rex si uellet non obligare ad culpam, an posset. 20. 206

S

  • Sacerdotes ueteris legis, an haberent potestatem ferendi leges, & præcepta faciendi obligantia in foro animæ. 6. 59
  • Sedes Apostolica in quocunque casu uacaret manẽdomanendo in solo iure diuino, ad quẽquem spectaret electio. 21. 262
  • Senatores reguli, & uniuersaliter omnes qui admittuntur, uel uocati, uel etiãetiam ultro uenientes ad consilium publicum, uel regis, quòd teneãturteneantur iniusti belli causam examinare. 24. 397
  • Spoliare an liceat innocentes inter hostes. Et quibus rebus sint spoliãdispoliandi. 39. 410
  • Subditi si habeant conscientiam de iniustitia belli, ꝙquod non liceat illis sequi bellum, siue errent, siue non. 23. 397
  • Subditi, an teneantur examinare causam belli. Et quomodo si subdito constet de iniustitia belli, non liceat ei militare, etiam si Princeps impediret. 22. 396
  • Subditis quòd non solum liceat in bello defensiuo in re dubia sequi principem suum in bellum, sed etiam in bello offensiuo. 31. 402
  • Subditos militantes quando non excusaret ignorantia de iustitia belli. 26. 398
  • Summus Pontifex, dato quòd haberet potestatem secularem in mundo, quòd nõnon posset eam dare principibus secularibus. 28. 324
  • Summus pontifex, quòd non solum poßit dispensare in statutis conciliorum, sed in totum, & aliquando abrogare talem legem, uel |
    p. [423]
    statutum. 4. 293

T

  • Tributa an liceat uictis hostibus imponere. 57. 422
  • Tyrannorum leges an obligent. 23. 290

V

  • Vitæ quòd sint duæ, una terrena, altera spiritualis. Et quomodo humana societas non poßit sine utrautraque manere. 5. 18

INDEX TOMI SECVNDI.

A

  • ABstinere perpetuò à certo genere alimentorum, etiam in extrema neceßitate, utrum sit laudabile Cartusiensi, quòd etiãetiam secluso scandalo non uideatur illicitum in extrema neceßitate abstinere à carnibus. 8. 86
  • Accipere aliquid pro sepultura, an sit licitum, & quando. 10. 235
  • Accipiens aliquid temporale ratione contractus simoniaci, an teneatur restituere quicquid simoniacè accepit. 1. 221
  • Actus intensior, quòd non augeat habitum per totãtotam suam latitudinem, sed solum secundum excessum quem habet supra habitũhabitum, probatur. 3. 8.
  • Actus intensior habitu, an augeat habitum secundum suam totam latitudinem, an solùm secundum excessum, quem habebat supra habitum. 2. 7
  • Actus quilibet meritorius, quòd augeat gratiam secundum totam suam latitudinem, & non solum secundum excessum supra habitum. 4. 15
  • Agentia plura, quòd nunquãnunquam producant maius lumen, uel calorem in primo puncto suæ sphæræ, uel actiuitatis, quàm produceret unum illorum, quòd |
    p. [424]
    maximum est. 9. 22
  • Alimentis insalubribus & nocuis uitam reddere breuiorem, quòd non liceat, neque tamen uti tenetur optimis. 34. 148
  • Animam ponere pro amicis licet sit stultitia huius mũdimundi, quòd tamen sit sapientia apud Deum. 27. 143
  • An licitũlicitum sit dare aliquid tẽporaletemporale pro spirituali. 1. 157
  • Animæ defunctorũdefunctorum, maximè quæ sunt è numero damnatorum, an se misceant artibus & operibus magicis. 17. 286
  • Appetitus sensitiuus, quòd poßit esse causa priuationis usus rationis. 12. 337
  • Appetitus sensitiuus, quòd poßit eße causa priuationis usus rationis. 12. 339
  • Auxiliari quòd liceat amico etiam cum quantocunque uitæ discrimine. Et quid dicendũdicendum de uxore, quæ etiam cum magno periculo marito peste laboranti adsideret. 31. 145

B

  • BeneficiũBeneficium adeptus, qui quidem non dederat pecuniãpecuniam episcopo, sed alius pro eo, ipso ignorante, an teneatur restituere. 8. 233
  • Beneficium habens, cui per aliquod tempus ministrauit, quòd licitè poßit authoritate papæ concedere beneficio, retenta certa pensione super beneficium & sine quocunquocunque onerali officio spirituali. 49. 215
  • Beneficium si quis contulit, aut permutauit pro pensione, etiam authoritate apostolica, an talis pensio poßit uendi, aut pecunia redimi, dubitatur. 53. 218
  • Beneficium si quis conferat cõsanguineoconsanguineo aliàs idoneo, quantumcunque motus à consanguinitate, quòd nõnon peccet mortaliter. 28. 192
  • Beneficium simoniacè acquisitum, an sit restitutioni obnoxium de iure diuino. 5. 228
  • Beneficia conferre propter preces principaliter, an sit simonia. 30. 193
  • Brutus, Cato, Decius & alij |
    p. [425]
    innumeri, qui sibi mortem consciuerunt, utrum excusationem habebunt, eo quòd putabant in hoc se fortiter & laudabiliter agere. Et quid de Samsone, Rasia, & Saule. 37. 150

C

  • Carnium usus, utrum ante diluuiũdiluuium esset concessus. 3. 64
  • Carnibus humanis an uesci liceat. 5. 70
  • Carnibus uesci humanis, an in extrema neceßitate liceat. 6. 75
  • Cartusiensi an liceret in casu neceßitatis extremæ carnes comedere. 10. 92
  • Charitas an augeatur per quemlibet charitatis actũactum. Et quomodo de hoc tres opiniones recitantur. 1. 5
  • Charitatis per quemlibet actum quantumuis remissum, quòd mereatur quis, & habebit maiorem gloriam. 11. 28
  • Charitas, quòd non augeatur per totãtotam latitudinẽlatitudinem actus, sed solùm secundum excessum actus supra habitum. 5. 15
  • Charitas, quòd nunquam sit æqualis gratiæ, saltem in adulto. 6. 15
  • Charitas quomodo dupliciter diminuatur. Vno modo per peccatum ueniale, alio modo per mortale. 20. 41
  • Charitas, uel gratia, an per peccatum ueniale diminuatur. 21. 41
  • Charitas per quemlibet actum quantumuis remissum, quòd augeatur gratia. 12. 30
  • Charitas, si per actum remissum non augetur charitas statim, quòd uoluntarium uideatur dicere, quòd augeatur in fine uitæ. 13. 31
  • Cibi, aut alimenti nullum genus fuisse, aut esse prohibitum homini iure naturali, ostenditur. 2. 55
  • Clerico utrum liceat suas locare operas in administratione spiritualium. 19. 240
  • Collatio spiritualis ratione consanguinitatis an sit simonia, 26. 191
  • Commendæ, quòd pro beneficio commutari non pos|
    p. [426]
    sint, etiam ex authoritate Papæ. 46. 212
  • Condimentis, & artificio, an liceat uti ad edendum cibos suauiores. 4. 70
  • Conferre beneficium intuitu consanguinitatis, quòd nõnon sit simoniacum. 27. 192
  • Conferre spiritualia ad captandum quodcunquodcunque commodum non spirituale, siue digno, siue indigno, quòd sit illicitum. 31. 195
  • Conferre spiritualia ad captandum quodcunquodcunque commodũcommodum non spirituale, quomodo ignorat author an hoc sit mortale, si aliàs collatio fiat digno. 32. 196
  • Conferre spiritualia ad captandum quodcunquodcunque commodum non spirituale, quomodo si fiat digno, nõnon putat hoc peccatum esse propriè simoniam author. 33. 196
  • Contractus aliquis, qui non nunc est simoniacus, an sit uel poßit iure positiuo fieri simoniacus. 13. 174
  • Contrahentes cum Papa, an sint simoniaci, aut incurrant pœnam iuris. 4. 234

D

  • Dæmon malus, an sit operum magicorum author, uel an referenda sint potius in bonos angelos, uel in ipsum Deum omnipotentem. Et an omnino sint dæmones. 10. 269
  • Dæmon superior, an & quomodo poßit inferiorem dæmonem tenere alligatum annulo, aut imagini. 31. 306
  • Dæmones quòd angelis cogi poßint, & aliquando cogantur. 22. 296
  • Dæmones esse, quòd etiam stando in recta, et legitima Philosophia, nullo modo sit negandum. 11. 271
  • Dæmones, et magi, quòd uirtute dæmonũdæmonum poßint mouere, & transferre corpora de loco ad locum. 33. 308
  • Dæmones, et magi, quòd uirtute dæmonis non poßint immediatè imprimere in rebus naturalibus, & materialibus aliquãaliquam formam, ut calorẽcalorem, frigus, morbum. aut sanitatem. 35. 312
  • p. [427]
    Dæmones, quòd cogi poßint aliquando, et cogantur ab hominibus. 21. 296
  • Dæmones superiores, quòd poßint cogere inferiores. 30. 304
  • Dæmones superiores, an habeãthabeant aliquam potestatem in inferiores. 29. 303
  • Dæmones ut uirtute diuina coërceantur, aut angelica, quod multùm refert, quibus uerbis, aut signis homines utantur. 23. 297
  • Damnato ad mortem quòd non liceat se fame interficere. 28. 144.
  • Damnato ad mortem quòd liceat fugere, & non mortem expectare. 29. 144
  • Damnato ad mortem per cicutæ seu ueneni haustum, quòd sibi liceat illud haurire, nec uidetur ad eius mortem cooperari. 30. 144
  • Dare pecuniam, ut ab officio non deponatur, an sit simoniacum. 15. 239
  • Defectus, & imperfectio, uel priuatio usus rationis, unde semper, uel ex maiori parte proueniat. 11. 337
  • Deliberatio prima, quòd fit ex causis non naturalibus uel prorsus extrinsecis, puta uel à Deo, uel ab angelo. 21. 348
  • Deliberans primo, quòd non habeat in sua potestate prius deliberasse. 22. 350
  • Deliberans primò, quòd non tenebatur prius deliberasse. 25. 350
  • Deliberans primò, quòd potuit primò deliberasse. 23. 350
  • Deliberatio, ꝙquod non poßit cadere sub præcepto. 24. 350
  • Deus an naturas rerum immutare potuerit, uel ab initio alias facere, quàm nunc sunt. 4. 116
  • Deus quòd naturas rerum mutare non poßit, ab authore probari uidetur. 5. 117
  • Deus quòd creauerit hominem sine inclinatione mala, qua appetitus inclinat ad malum. 8. 121
  • Deus quòd dederit appetitui naturalem inclinationem ut obediret uolũtatiuoluntati. 9. 121
  • Deus quòd solus sit uitæ & |
    p. [428]
    mortis dominus, nõnon homo, qui quantum ad hoc, est peculiariter seruus Dei, unde occidere seipsum, est Deo iniuriam facere. 23. 138
  • Deus supposito quòd nõnon possit rerũrerum naturas mutare, quomodo fecerit hominẽhominem cum naturali inclinatione ad malum. 6. 120
  • Deum antequam cognoscat quis, aut poßit cognoscere, quòd potest peccare.
  • Dispositio qualitatum naturaliũnaturalium, quòd nulla sine speciebus sensibilibus sit sufficiens ad usum ranionisrationis. 14. 342
  • Doctorem nõnon habens extrinsecum, quomodo uideatur pro tempore posse habere de Deo ignorãtiamignorantiam inuincibilem. 3. 355.

E

  • Ecclesiastici liber an deberet recipi inter Canonicas scripturas, quomodo in ecclesia dubitatum fuerit, & quid tenendum. 1. 322
  • Educatio docta, & instructio, quòd multum faciat, ut aliquis perueniat ad usum rationis. 15. 342
  • Emptio, aut uenditio eorum, quæ iure positiuo sunt spiritualia, quòd sit iure diuino prohibita. 15. 175
  • Emptio, & uenditio rerum spiritualiũspiritualium quòd nõnon solùm sit simoniaca, sed omnino dispensatio, & permutatio non gratuita. 8. 168
  • Emptio, aut uenditio, quòd non solùm ex intentione apud idololotras fuerit crimen simoniæ uerum, sed etiam ex obiecto. 21. 187

G

  • Gloria, quòd respondeat gratiæ, & non charitati. 7. 15

H

  • Habitus data opinione quòd non augeatur per actum remissum, an plures actus remißi poßint augere habitum, uel etiãetiam unus actus continuatus poßit æquiualere in merito uni actui intenso. Et de triplici istius quæstionis opinione. 15. 33
  • Habitus in augmento, an habeatur respectus nõnon ad intensiorem actus gradua|
    p. [429]
    lem meritorij, sed ad quantitatem meriti. 14. 31
  • Habitus, quòd sine dubio augeatur, quandocunquandocunque peruenitur ad meritũmeritum æquale cum actu intenso, siue per multiplicationẽmultiplicationem, siue per intensionem. 19. 37
  • Homicidium de iure naturali & diuino permissum, quibus sit commissum. 19. 130
  • Homo ad cognoscẽdumcognoscendum quòd Deus est, saltem sine doctore extrinseco, quòd indigeat non paruo tempore etiam post capacitatem ad percípiendum disciplinas. 2. 354
  • Homo cùm omnis primũprimum ad usum rationis peruenerit, etiam si DeũDeum neneque cognoscat, neneque poßit cognoscere, quòd potest bene moraliter agere. 7. 363
  • Homo in Barbaria educatus, sine instructione, & mentione deitatis, & religionis, an cum primũprimum peruenit ad usum rationis, possit Deum cognoscere. 1. 353
  • Homicidium omne ex intentione, quòd præcepto de nõnon occidendo est prohibitũprohibitum seu publicæ, aut priuatæ personæ, præter quàm id, quod reip. aut publicis magistratibus, & principatibus fuerit cõmißũcommißum. 20. 130
  • Homini omni ad usum rationis peruenienti, an pateat aditus ad salutẽsalutem, & uitam æternam. 2. 324
  • Homo, quòd in multis casibus quamuis licitis uijs poßit uitam seruare, quomodo tamen nõnon teneatur. 24. 139
  • Homo, quòd non inclinetur ad diligẽdumdiligendum se plus quàm Deum, uel proprium bonum plus quàm commune. 10. 121
  • Homo, quòd semper teneatur defendere uitam proximi. etiam quandocunque licet, quòd non sit exploratum. 25. 141

I

  • Inclinatio hominis quamuis sit ad malum, quòd tamen nõnon sit mala, malitia morali, quandiu manet intra terminos appetitus. 7. 120
  • Inclinatio hominis, quatenus homo est, quòd sit bo|
    p. [430]
    na, & quòd ad nullum malum, aut uirtuti contrariũcontrarium inclinet, argumentis probatur. 3. 107
  • Instans primum, uel tempus usus rationis, in quo quis primo deliberat actu, quòd non sit in quo potest primò deliberare. Et multa de usu rationis. 27. 351
  • Interficere seipsum, quòd semper sit impium, ostenditur. Et multa de inclinatione naturali, an sit semper prona ad malum. 2. 102
  • Interficere seipsum quare nõnon liceat. 21. 231
  • Interficere licebat adulterãadulteram, aut furem in lege Moysi, quod et licuit ante legem, & licet in lege euangelica. 14. 128

L

  • Legans monasterio perpetuò mille aureos ut faciat sacrum perpetuò: hæres dicit, Ego dabo beneficium simplex huius missæ, et dimittatis legatum, an hoc sit licitum, & fieri poßit sine simonia. 13. 238
  • Legis diuinæ duplex consideratio. 10. 375
  • Liberum arbitriũarbitrium aut usum rationis habere, quòd non sit idẽidem, quod habere actus intellectus, & uoluntatis. 4. 326
  • LiberũLiberum arbitriũarbitrium habere, ꝙquod sit idẽidem, quod esse dominũdominum suarum operationum. 6. 333
  • Liberum arbitrium habere, aut usum rationis, quòd non uideatur idem, quod posse agere, & non agere positis requisitis ad agendum ad sensum, in quo cõmunitercommuniter doctores capiunt. 5. 328
  • Liberum arbitriũarbitrium, quòd duo requirat, & quomodo secundum potest esse sine primo, & posito primo, ponitur secundum. 7. 335
  • Locare operas in administratione spiritualium, quòd non plus liceat, quàm ipsa spiritualia, neneque licet aliquid recipere pro labore spirituali magis, quàm pro ipso spirituali. 20. 243
  • LumẽLumen productum quòd nunquam sit maius, quàm sit lumen in maximo lumi|
    p. [431]
    noso. 10. 22

M

  • Magia aliqua, quòd dici possit naturalis, & sine commercio alicuius substantiæ spiritualis. 7. 263
  • Magia ars an omnino sit, hoc est, an inter mortales sit ars, uel facultas aliqua ad uidendnmuidendum, & faciẽdumfaciendum opera illa mirabilia, quæ de magis scribuntur, & circunferuntur. 1. 251
  • Magica ars alia, præter naturalẽnaturalem, quæ non uiribus & causis naturalibus cõstetconstet, sed potestate aliqua, et uirtute immateriali, & separata nititur, ꝙquod non sit dubiũdubium quin reperiatur. 9. 267
  • Magiæ studiosi qui fuerint, recensetur. 8. 266
  • Magi, an uirtute dæmonũdæmonum possint corpora localiter trāsmutaretransmutare, hoc est, per multa terrarũterrarum spatia, summa (ut ferunt) celeritate. 32. 307
  • Magi, an poßint cogere dæmones pro suo arbitrio. 20. 294
  • Magi, an poßint miracula facere. 18. 288
  • Magi an poßint pro suo arbitrio immutare corpora, alterãdoalterando secundũsecundum qualitates, immittendo, & contrà sanitatẽsanitatem præstando. 34. 311
  • Magi, quòd aliquando possint cogere dæmones. 25. 298
  • Magi, ꝙquod in suis operationibus nõnunquãnonnunquam utantur facultate solũsolum naturali. 15. 280
  • Magi, quòd nihil operentur, aut potestate diuina, aut angelica. 14. 279
  • Magi, ꝙquod non poßint miracula facere, ꝓbaturprobatur. 19. 291
  • Magi quomodo poßint dæmones cogere, & non alio modo. 26. 299
  • Magi, qũoquando habentes fœdus cũcum aliquo dæmone principali, possunt cogere inferiores dæmones, nõnon aut ipsum principalem dæmonem. Et quid si non habeant tale fœdus. 27. 299
  • MagorũMagorum facta licet nonnulla fiant solum per illusionẽillusionem, & præstigia sensuũsensuum, quòd tamen quædam in re, & secundum existentiãexistentiam fiant, ostenditur. 5. 256
  • Magorum mirabilia opera, an sint omnia opera na|
    p. [432]
    turalia, hoc est, ex causis merè naturalibus, & non dependentia à substantijs separatis. 6. 260
  • Magorum operationes supra facultatem naturalem, quòd malorum dæmonum potestate, & uirtute fiant. 16. 281
  • Magorum opera, quòd non omnia sint uana, & conficta. 3. 255
  • Magorum tota opera, & efficacia in quo fundetur. 28. 300
  • Magica ars, esto quòd sit alicuius efficaciæ, an tota eiꝰeius uis refertur circa illusionem sensuum, & imaginationis, ita quòd ex parte rei nullus sequatur effectus, nec sint entia uera, et naturalia, quæ à magicis fiunt, sed solùm præstigiũpræstigium & illusio oculorum. 4. 266
  • Magicorum opera, et mirabilia quæ referũturreferuntur, quòd eorum plurima sint falsa, conficta, & ex hominum uanitate credita. 2. 254
  • Mediatores, qui pro alijs cõtractuscontractus constituunt simoniacos, quas incurrant pœnas. 24. 138
  • Meritum, quòd nullo modo proportionetur intentioni. 16. 35
  • Meritum quòd non duplicetur, nisi sit magna continuatio & perseuerantia in actu. 18. 37
  • Meritum, quòd non solum proportionetur intẽtioniintentioni, sed quòd nec magna multitudo actuum remissorum æquiualeat uni actui intenso, uel perfecto. 17. 35
  • Mortem sibi cõsciscereconsciscere, quomodo sicut semper impiũimpium, ita & mortem non solum patienter, sed liberè etiam subire, quòd plerunplerunque consilium, nonnunquam præceptum sit. 1. 101

N

  • Nauigare, & artem militarem exercere etiam cum magno uitæ periculo seruatis circunstantijs (quæ magis & ut plurimũplurimum contingunt) ꝙquod liceat. 32. 146

O

  • Obiectum uoluntatis, quòd non sit solum uerum bo|
    p. [433]
    num. 22. 135
  • Occidere hominem reipub. nociuum ex intentione, ꝙquod stando in iure diuino & naturali liceat. 18. 129
  • Occidi quomodo dupliciter potest homo, scilicet ex intentione, & præter intentionem. 17. 129
  • Opera aliqua quòd fiant à magis, quæ nullo modo fiunt per gratias, & econtrariò. 13. 278
  • Opera eadem, uel similia, quòd fiant per artes magicas, & per gratias gratis datas. 12. 277
  • Opiniones secunda & tertia de augmento charitatis, in quo differãtdifferant à prima. 8. 17

P

  • Panem quòd liceat alteri cedere cum certa pernicie propriæ uitæ. 26. 142
  • Papa quòd det clerico pensionem aliquam in alieno beneficio, solùm quia sit clericus, quòd non uideatur irrationabile. 51. 217
  • Papa, quòd in simonia, quæ est iuris diuinis, æquè, uel grauius poßit esse simoniacus, sicut alius homo. 39. 202
  • Papa, quòd non poßit uendere sine uitio simoniæ ex quacunque causa quodcunque beneficium ecclesiasticum. 44. 208
  • Papa, quòd non poßit dare alicui pensionem aliquam super beneficio ecclesiastico, qui nullum ministerium neneque temporale, neneque spirituale conferat in ecclesia, uel alio pio titulo. 50. 216
  • Papa quomodo si alicui iusto uel iniusto titulo concedat pensionem sine obligatione ad aliquod ministerium spirituale, neque ratione alicuius tituli spiritualis, quòd talis pensio sit merè temporalis. Et quomodo uendere talem pensionem, aut redimere pretio quolibet temporali, nõnon sit simoniacum. 52. 217
  • Peccatum ueniale quòd nullum poßit tollere gratiãgratiam, dato quòd quilibet tollat partem gratiæ. 22. 44
  • Pecunia ex contractu simo|
    p. [434]
    niaco acquisita, cui debeat restitui. 6. 231
  • Pensio, quæ aßignatur alicui super beneficium alterius ratione alicuius ministerij spiritualis, quòd licita est, & honesta. 48. 214
  • Pensio quæcunquæcunque, quam Papa imponet, uel ex officio suo, uel ad alterius supplicationem, modò non sit causa permutationis, & sine obligatione ad aliquod officium, uel ministerium spirituale, quòd possit uendi, & sine simonia redimi. Et an talis pensionarius teneatur ad officiũofficium canonicum. 54. 219
  • Pontifices parati ad dãdumdandum beneficia cõsanguineisconsanguineis sine deliberatione, quòd peccent mortaliter. 29. 193
  • Præbendæ omnes militares, quas commendas uocant, quòd authoritate Papæ poßint uendi pro tẽporalitemporali sine uitio simoniæ. 45. 212
  • Præceptum de non occidendo, quòd sit iuris naturalis, & non positiui, sicut etiãetiam alia præcepta Decalogi, secũdumsecundum authorẽauthorem. 12. 128
  • Præceptum de nõnon occidendo, ꝙquod semper fuerit æquale & ante legem, & in lege, & tempore Euangelij. 13. 128
  • Præcepto de non occidendo, quòd non magis prohibeatur homicidium authoritate publica, quàm priuata. 16. 129
  • Præcepto hoc, Non occides, quomodo prohibeatur omne homicidium, quòd stando in lege naturæ sola est malum, & irrationabile. 14. 118
  • Præcepto, Non occides, quid & qualiter homicidium prohibeatur. Et de triplici opiniõeopinione ibi recitata. 11. 125
  • Præstare obsequium pontifici, ut illa ratione posset consequi beneficium, an, & quando esset simoniacum. 37. 201

R

  • Ratio quòd nusquam sit, nec unquam fuerit, nec erit, ubi non sit notitia de Deo probabilis, & cui omnes teneantur rationabiliter credere. 4. 356
  • p. [435]
    Rationis ad usum perueniẽsperueniens, qui nec Deum cognoscit, nec potest cognoscere, an talis poßit peccare. 8. 366
  • Rationis ad usum quilibet perueniens, quòd non teneatur se conuertere in Deum explicitè, distinctè, & formaliter. 12. 388
  • Rationis ad usum quilibet perueniens, quòd ad actũactum aliquem teneatur statim. 13. 290
  • Rationis ad usum quilibet perueniẽsperueniens, quòd teneatur se conuertere in bonum eo modo, quo tunc potest, id est conformiter ad cognitionẽcognitionem, quam habet. 14. 392
  • Rationis ad usum quòd quis poßit uenire, & pro aliquo tempore non habere notitiam Dei. 5. 859
  • Rationis ad usum ueniens, etiam si Deum non cognoscat, an talis poßit bene moraliter agere. 6. 359
  • Rationis usus primũprimum instans, quid sit, uel quid uocetur. Et quomodo deliberatio non poßit esse libera, id est, quòd sit in potestate hominis deliberare, & non deliberare. 20. 348
  • Rationis usum an poßit aliquis habere circa aliquam materiam, uel obiectum, et non circa aliud, utpote circa materiam iustitiæ, & non circa materiam temperantiæ, ut sit capax rationis ad deliberãdumdeliberandum, & iudicandum an sit iurandum, uel nocendum alicui, & non sit capax ad consultandũconsultandum, de fornicatione sed habeat se ad illam tanquam puerum. 16. 344
  • Rationis usum an poßit habere quis ad peccandum uenialiter prius, quàm ad peccandum mortaliter. 11 380
  • Rationis usum habere, quid sit. 3. 326
  • Rationis usum habere sufficientem circa artes, qui nõnon habeat circa materiam moralem, quòd uideatur poßibile. 17. 344
  • Rationis usum habere sufficientem circa artes, qui non habeat circa materiãmateriam moralem, licet sit poßibi|
    p. [436]
    le, quòd tamen uideatur multum difficile, uel nunquāmquam contingere. 18. 344
  • Rationis usum habere circa aliquam materiam moralem, & non circa omnes, putatur impoßibile ab authore. 19. 345
  • Rationis usum quòd unus homo habeat, & alius non, unde proueniat. 8. 336
  • Rationis usum, quòd unus homo habeat, & alius nõnon, poßit immediatè ex parte intellectus, & uoluntatis prouenire. 9. 337
  • Rationis usum quòd unus habeat, & alius non, quòd talis differentia non proueniat ex aliquo habitu à natura concreato, uel intellectu, uel in uoluntate, qui solum sit in uno, & non in alio, uel in puero, & in adulto. 10. 337
  • Recentiorum dictum, quòd detur tempus induciarum, in quo aliquis potest deliberare, quòd sit uanum. 26. 350
  • Religionem si quis ingrediatur, an ille, qui eum recipit, poßit pro ingressu aliquid recipere. 12. 237
  • Restitutio pecuniæ acquisitæ per simoniam, quòd non sit de iure diuino. 4. 226
  • Restitutionem qui bona fide fecit dando pauperibus, uel illi, à quo accepit, an teneat factum. 7. 233

S

  • Sacrificare homines Deo, ut faciunt barbari, quòd sit & iure diuino, & naturali prohibitum. 7. 79
  • Sepulturæ ius priuatum an poßit quis obtinere, & quomodo. 11. 237
  • Simonia aliqua, quòd sit omnino præcisè de iure popositiuo. 16. 175
  • Simonia an contingat circa pensiones. 47. 213
  • Simonia an sit aliqua circa ea quæ sunt uerè spiritualia, & secundum se & de iure positiuo. Et quomodo contractus aliquis, uel permutatio spiritualis secundum se de iure positiuo sit simoniaca. 17. 176
  • Simonia omnis an sit iure diuino prohibita, & an ali|
    p. [437]
    qua sit solùm iure positiuo. 12. 172
  • Simonia, quomodo fortè esset, si preces, fauor, uel laus, & amicitia deducerentur in pactum. 35. 198
  • Simonia, quomodo esset, si fauor, uel preces, uel laus resoluerentur tanquam pretium in aliquod temporale. 34. 198
  • Simonia, quòd sit diuino iure prohibita. 10. 170
  • Simonia, quòd sit illicita. 9. 170
  • Simonia, quòd sit iure naturali prohibita. 11. 171
  • Simonia, quòd in beneficijs uniuersaliter sit de iure positiuo, & quomodo Papa poßit ea uendere sine rationabili causa, & sine uitio simoniæ, uel ex rationabili causa, & sine peccato. 42. 205
  • Simonia, quòd non committatur nec circa scientiam, aut doctrinam, nec circa aliud spirituale à spirituali creato. 5. 163
  • Simoniæ crimen, an inter paganos, & idololatras esse potuerit. 20. 187
  • Simoniæ definitio. Et quid sit. Et unde sit dicta simonia. 2. 159
  • Simoniæ in definitione, quid per emptionem, & uenditionem intelligitur. 7. 168
  • Simoniæ peccatum quòd in lege naturæ & potuerit esse, aut fuerit. 19. 186
  • Simoniæ obiectũobiectum circa quod uersetur. 3. 160
  • Simoniæ peccatum, quòd in lege scripta et potuit esse, & fuit. 18. 185
  • Simoniacus an poßit esse summus pontifex. 38. 202
  • Simoniacus an sit is, qui timore, cõsanguinitateconsanguinitate, precibus, & fauore, aut obsequio administrat spiritualia. 22. 188
  • Simoniacus an de iure naturali et diuino teneatur restituere, an de solo positiuo. 3. 222
  • Simoniaci pœna quæ sit. 16. 239
  • Simoniacum quòd sit, conferre officium ecclesiasticum pro obsequio, quum tale obsequium est pecunia |
    p. [438]
    æstimabile, ita quòd tandem resoluitur in commodum temporale. Et quid si non adsit pactum expressum, uel tacitum. 36. 199
  • Simoniacum quòd nõnon sit conferre spirituale sine respectu ad commodum, uel incommodum, timore indignationis. 23. 189
  • Simoniacum utrum sit sperare beneficium spirituale ex officio temporali. 40. 204
  • Simoniacè consecutus beneficium ecclesiasticũecclesiasticum, quòd nihil iuris acꝗratacquirat in illo, neneque faciat fructus suos, sed teneatur resignare. 2. 222
  • Spirituale dare digno ex timore mali temporalis, ut uitæ, aut exilij, aut carceris, dummodo hoc non redundet in aliquod commodum temporale, uel sit ex pacto, aut aliquo modo per modum pretij, quòd non uideatur esse malum. 25. 190
  • Spirituale dare ex timore alicui digno, quòd uideatur non esse malum. 24. 189
  • Spirituale, quòd in hoc proposito uocetur donum Spiritus sancti. 6. 166.
  • Spirituale quid dicatur in materia simoniatica. 4. 161
  • Spiritualia promittere, an sit simonia. 41. 205
  • Spiritualia, quòd sint aliqua iure positiuo. Et quæ sint. 14. 174

T

  • Titulus triplex recipiendi temporalia mediantibus spiritualibus describitur. 18. 240
  • Temporale esto, quòd non poßit aliquis recipere pro spiritualibus titulo emptionis & uenditionis, an aliquo titulo spirituali poßint esse media ad aliquod temporale. 17. 239

V

  • Vendere Canonicatum simplicem, quòd nõnon minus sit simonia, quàm uendere beneficium cum cura animarum. 43. 207
  • Verba nulla, nec exorcismi, quòd non habeant efficaciam infallibilem ad cogendum dæmones, & arcendũarcendum |
    p. [439]
    illos, ita ut semper sortiantur effectum suum. 24. 298
  • Vitam per abstinentiam ex intẽtioneintentione reddere breuíorem, quòd non liceat. 12. 95
  • Vitam quantum quis per alimenta poßit protelare, ꝙquod non teneatur. 13. 96
  • Vitam reddere breuiorẽbreuiorem per abstinentiam, utrum liceat. 11. 95
  • Vitæ conseruandæ ratione quòd non sint omnia media adhibenda, sed solum illa, quæ ad hoc sunt de se & ordinata, & congrua. 35. 148
  • Vita quòd non sit in discrimine pro bonis temporalibus ponenda, inter quæ gloria, honor, & fama reponuntur. 36. 149
  • Vitam abbreuiare quòd nullo modo liceat, etsi non teneatur omnia media licita etiam facere, ut sibi uitam reddat longiorem. 33. 147
  • Vitam suam propriam quòd quilibet teneatur conseruare per alimentum, probatur. 1. 51
  • Vsum rationis posse tolli per habitus existentes in uoluntate, puta ex odio, uel amore uoluntatis, quòd sit probabile, posita etiam omnimoda rectitudine ex parte sensitiua. 13. 340
  • Vti alimẽtisalimentis, quibus uita breuior reddatur, quando non esset peccatum. 14. 96
  • Vti quis singulari inedia, & cibo nocuo, quando non excusaretur à mortali peccato. 15. 97
FINIS.
Loading...
| |