Soto: De Iustitia et Iure

 Legal

| |

fol. [905]
INDEX SVMMARIVS generalis, Operis decem Librorum, De Iustitia & Iure. Arnoldus Schurerius Corrector Candido Lectori Salutem.

EN TIBI syncere Lector Indices duos eximij huius Operis LibrorũLibrorum decem: quod ab vtilitate, commoditate, pietate, omniiuga eruditione disciplinæ Theologicæ, Philosophicæ, Iurisprudentiæ vtriusq;vtriusque, ac denique authoris sui authoritate, nemini non summoperè (si modò Christianè sapere volet) probatum iri haud est ambiguum. Porrò Indicum prior, Librorum, Quęstionum atq;atque Articulorum, vnà cum omnibus summatim pertractandis, in singulis libris, seriem numerumq́ue edocebit. Atqui Articulorum quisq;quisque (id quod nosse, cum primis operæ pretiũpretium fore existimauimus) membra plus minus tria complectitur: èex quibus primum obijcit, alterum respondet, postremum autem decîdit. Hic nanq;nanque Index in eum est adornatus finem, vt festino Lectori, nihil, quod illi negotium facesseret, in inquirendo quod optaret, se exhiberet. Alter Indicum demum, rerũrerum & verborum, ac Sententiarum vniuerso Operi, ceu flosculorum, inspersarum, cornucopiæ vberrimum est futurus. Quare inæstimabile hoc Opus haud ita magno compara, vtere, fruere, ac viue fœlix, Lector Amice mitu. Salmanticæ Sexto Calendas Maias.

  • Liber Primus, edisserit de Iure seu Legibus, quæ suprema sunt Iustitiæ regula: hoc est de lege naturali & humana, ab æterna deriuatis: per quas homo ad finem naturalem destinatur.

      • PROOEMIVM Operis. pagina. 5.
      • OPERIS Titulus ac Diuisio in Libros decem: atatque adeò summatim quid in singulis disceptetur. pa. 6
      • LIBER porrò Primus in Quæstiones secatur Septem. pagina. 6.
      • PRIMA agit de Lege in communi: Complectitur autem Articulos quatuor. pag. eâdem.
      • Primus, An vlla definitionum Legis à Doctoribus cōstitutarũconstitutarum legitima sit, sciscitatur. ibîdẽibidem.
      • Secundus, Vtrúmne lex semper in commune bonum destinetur. pag. 10.
      • Tertius, Sítne cuiuslibet ratio, legis effectrix. 12.
      • Quartus, Nunquid promulgatio sit de ratione legis. pag. 13.
      • QVAESTIO Secunda, De legis effectibus: Articulos sortitur duos. pag. 17.
      • Primus, An effectus legis sit imperando ac vetando reddere homines bonos. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquid legis actus cōgruentercongruenter assignentur. pag. 19.
      • QVAESTIO Tertia, De lege æterna, Articulis absoluitur Quatuor. pag. 21.
      • Primus, An lex æterna à naturali, humana, ac diuina distinguatur. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquídnam lex æterna sit summa ratio in Deo existens. pag. 22.
      • Tertius, Vtrùm leges vniuersæ ab æterna promânent, an non. pag. 24.
      • Quartus, Creatáne cũctacuncta, tam necessaria ꝗ̈quam contingentia, æternæ legi subijciantur. pag. 25.
      • QVAESTIO Quarta, De lege naturæ: Articulos sibi vendicat Quinque. pag. 28.
      • Primus, An lex naturalis sit habitus in nobis existens. ibîdem.
      • Secundus, Anne lex naturalis complura contineat præcepta. pag. 30.
      • Tertius, Omnésne virtutis actus, sint de lege naturæ. pag. 32.
      • Quartus, Nunquid lex naturæ cunctis sit mortalibus vna. pag. 34.
      • Quintus, Vtrùm lex naturæ mutari aboleríue poßit, an non. pag. 36.
      • QVAESTIO Quinta, De lege humana in genere: Articulos habet quatuor. pag. 37.
      • Primus, An præter legẽlegem naturæ necessariæ nobis fuerint humanæ. pag. eâdem.
      • Secundus, Omnísne humana lex à naturali deriuetur. pag. 40.
      • Tertius, Nunquid legis humanæ qualitates rectè ab Isidôro describantur. pag. 41.
      • fol. [906]
        Quartus, Conuenientérne Isidôrus & qui illum sequuntur, ciuiles leges, ius́iusque humanum diuidant. pag. 44.
      • QVAESTIO Sexta, De potestate legis humanæ: Articulos comprehendit octo. pag. 46.
      • Primus, An lex humana in communi debeat constitui. pag. eâdem.
      • SecũdusSecundus, Vtrúmne ad legẽlegem humanam pertineat omnia vitia cohiberi. pag. 47.
      • Tertius, Nunquid lex humana omnium virtutum actus præcipiat. pag. 48.
      • Quartus, Lex humana imponátne subditis neceßitatem in foro conscientiæ. pag. 50.
      • Quintus, Vtrùm omnis pœnalis lex obliget ad culpam, an non. pag. 55.
      • Sextus, Léxne pœnalis in foro cōsciẽtiæconscientiæ ante iudicis cōdemnationẽcondemnationem obliget ad pœnam. pa. 58.
      • Septimus, Omnes subijciantur legi nécne. pa. 69.
      • Octauus, Subditóne liceat præter verba legis agere, nécne. pag. 71.
      • QVAESTIO Septima, De mutatione & varietate legis humanæ. Articulos cōtinetcontinet tres. pagina. 73.
      • Primus, An lex humana debeat quoquo pacto mutari. pag. eâdem.
      • Secundus, Vtrùm cōsuetudoconsuetudo vim legis obtinere valeat an non. pag. 76.
      • Tertius, Nunquid rectores multitudinis in legibus dispensare poßint. pag. 78.

    Liber Secundus.

    • SECVNDVS, De lege diuina, qua ad supernam fœlicitatem promouemur: in Quæstiones finditur nouem. pag. 82.
      • QVAESTIO Prima, De lege veteri: continet Articulos quatuor. pag. eâdem.
      • Primus, An præter naturalem legem & humanam quæ ab æterna deriuantur, fuerit diuina hominibus necessaria. ibîdem.
      • Secundus, Anne lex vetus fuerit bona. pa. 84.
      • Tertius, Nunquid lex illa soli debuerit populo Israël poni, illũillumque duntaxat obligare. pa. 85.
      • Quartus, Vtrùm lex vetus congruenter data fuerit tempore Moysi, an non. pag. 92.
      • QVAESTIO Secunda, De præceptis legis veteris in genere: Articulis cōstatconstat tribus. p. 94.
      • Primus, An lex vetus vnicum tantùm continuerit præceptum. pag. eâdem.
      • Secundus, VtrũneVtrumne præceptorum legis veteris trina sit differentia: nempe moralium, ceremonialium, atatque iudicialium. pag. 95.
      • Tertius, Nunquid lex vetus ad suî obseruantiāobseruantiam per temporalium promißiones & comminationes debuit suos subditos inducere. pag. 99.
      • QVAESTIO Tertia, De moralibus præceptis: Articulis superbit duodecim. pag. 102.
      • Primus, An omnia præcepta moralia pertineātpertineant ad legem naturæ. pag. eâdem.
      • Secundus, Num præcepta moralia legis sint de omnibus actibus virtutum. pag. 104.
      • Tertius, Nunquid oĩaomnia præcepta moralia veteris legis ad decẽdecem Decalogi reducantur. pag. 105.
      • Quartus, Præcepta Decalogi conuenienterne distinguantur. pag. 107.
      • Quintus, Vtrùm præceptorum Decalogi numerus congruat, an non. pag. 109.
      • Sextus, Præcepta Decalogi debitóne sint ordine disposita. pag. 111.
      • Septimus, Præcepta Decalogi congruenti modo tradantur, nécne. pag. 112.
      • Octauus, Præcepta Decalogi sintne dispensabilia, an non. pag. 114.
      • Nonus, Num modus charitatis cadat sub præcepto. pag. 120.
      • Decimus, Modus charitatis cadátne sub præcepto diuinæ legis nécne. pag. 123.
      • Vndecimus, An alia præcepta moralia quæ extra Decalogum vagantur, congruenter tum distinguantur, tum etiam ad eundem reducantur Decalogum. pag. 127.
      • Duodecimus, Num præcepta moralia veteris legis iustificarent. pag. 129.
      • QVAESTIO Quarta, De præceptis Decalogi in singulari: Articulis conficitur sex. pagina. 133.
      • Primus, An præcepta Decalogi sint præcepta iustitiæ. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquid primum præceptum Decalogi congruenti sit modo traditum. pag. 134.
      • Tertius, Secundum præceptum conuenienti sit forma positum, an non. pag. 137.
      • Quartus, Vtrùm tertium præceptum de sanctificatione Sabbathi sit rectè positum, an non. pag. 140.
      • Quintus, Anne quartum præceptum de honorandis parẽtibusparentibus cōgruècongrue tradatur. pag. 147.
      • Sextus, Nunquídnam sex reliqua præcepta conuenienti ordine & modo tradantur. pa. 149.
      • QVAESTIO Quinta, De præceptis ceremonialibus: Articulis est contenta quatuor. pagina. 150.
      • Primus, An ceremonialia præcepta quadrifida fuerint: scilicet sacrificia, sacramenta, sacra & obseruantiæ. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquid singulis istis ceremoniarũceremoniarum speciebus reddi poßint legitimæ causæ. p. 152.
      • fol. [907]
        Tertius, Vtrùm legis antiquæ ceremoniæ, vel ante legem extiterint, vel sub lege iustificarent. pag. 155.
      • Quartus, Ceremoniæ veteris legis sicne in Christi morte cessauerint vt inde citra mortale crimen nequeant obseruari. pag. 157.
      • QVAESTIO Sexta, De iudicialibus mandatis: Articulos habet non plus duos. pag. 167.
      • Primus, Anne præcepta iudicalia rectè à ceremonialibus distinguantur. pag. eâdem.
      • Secundus, Vtrúmne iudicialia præcepta conueniẽterconuenienter sint in quatuor genera dispertita. 168.
      • QVAESTIO Septima, De lege Euangelica quantum ad eius substantiam. Articulis donatur quatuor. pag. 172.
      • Primus, Vtrùm lex noua sit lex scripta, ánne potiùs cordibus indita. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquídnam lex noua iustificet. pag. 174.
      • Tertius, Annon lex noua debuerit dari à principio mundi. pag. 175.
      • Quartus, Lex noua sitne vsvsque ad finem mundi duratura, nécne. pag. 176.
      • QVAESTIO Octaua, De collatione legis nouæ cum veteri: Articulis perstringitur duobus. pag. 178.
      • Primus, Nunquídnon lex noua sit veteris complementum. ibîdem.
      • Secundus, Lex noua grauiórne sit quàm antiqua, an non. pag. 181.
      • QVAESTIO Nona, De his quæ in lege noua continentur: Articulis est prædita tribus. pag. 183.
      • Primus, Anne lex noua actus exteriores sufficienti ordine instituerit. pa. eâdem.
      • Secundus, NunquídnāNunquidnam lex Euangelica interiores nostros actus sufficienter cōposueritcomposuerit. 185.
      • Tertius, Vtrúmne congruè lex Euangelica consilia nobis quædam adiecerit. pag. 188.

    Liber Tertius.

    • TERTIVS, De iure, quatenùs obiectum est Iustitiæ: deq́;deque virtutis huius substantia & sibi annexis, ad iustitiam distributiuam vsque: Quæstionibus gloriatur Sex. pag. 191.
      • QVAESTIO Prima, De Iure: Articulos possidet quatuor. pag. eâdem.
      • Primus, An ius sit obiectum iustitiæ. ibîdem.
      • Secundus, Vtrùm diuisio iuris in ius naturale & positiuum, sit generi congruens, an non. pag. 194.
      • Tertius, Nunquid ius gentium sit idem cum iure naturali. pag. 196.
      • Quartus, An non ius paternum ac dominatiuum & à iusto politico & inter se vlla ratione distinguantur. pag. 198.
      • QVAESTIO Secunda, De iustitia: Articulos complectitur octo. pag. 200.
      • Primus, An definitio iustitiæ à iurisperitis sit rectè constituta. pag. eâdem.
      • Secundus, Iustitia sitne virtus quæ habentem ad alterum ordinat. pag. 202.
      • Tertius, Nunquid iustitia sit virtus. pag. 203.
      • Quartus, Vtrúmne iustitia sit in voluntate. pag. 204.
      • Quintus, Annon iustitia sit generalis virtus. pag. 206.
      • Sextus, Iustitia particularémne habeat materiam, an verò circa aliarum paßiones & materias versetur. pag. 209.
      • Septimus, Nunquídnam medium iustitiæ sit medium rei: eius́eiusque actus, ius vnicuivnicuique suum tribuere. pag. 212.
      • Octauus, Iustitia inter morales virtutes sit eminentißima, nécne. pag. 214.
      • QVAESTIO Tertia, De iniustitia: Articulis duntaxat tribus expeditur. pag. 220.
      • Primus, Anne iniustitia sit speciale vitium. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquid quicunquicunque iniustum facit, cōtinuòcontinuo censeatur iniustus, an non. pag. 221.
      • Tertius, Vtrúmne quis poßit iniustum pati volens. pag. 223.
      • QVAESTIO Quarta, De iudicio: Articulos sibi vendicat sex. pag. 225.
      • Primus, An iudicium sit actus iustitiæ, an nōnon. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquid iudicare sit licitum, an nōnon. pag. 226.
      • Tertius, Anne iudicium temerarium, puta ex suspicione procedens, sit licitum. pag. 229.
      • Quartus, Dubia sintne in meliorem partem interpretanda. pag. 234.
      • Quintus, Vtrùm semper sit secundùm leges scriptas iudicandum, an non. pag. 236.
      • Sextus, Nunquídnam vsurpatum iudicium sit semper peruersum. pag. 239.
      • QVAESTIO Quinta, De diuisione Iustitiæ: Articulos vult quatuor. pag. 240.
      • Primus, An particularis iustitia rectè in distributiuam & commutatiuācommutatiuam diuidatur. ibîdẽibidem.
      • Secundus. Nunquid idem sit medium distributiuæ ac commutatiuæ iustitiæ, an nōnon. pag. 243.
      • Tertius, Vtrúmne eadem sit materia distributiuæ ac commutatiuæ. pag. 245.
      • fol. [908]
        Quartus, Fadémne sit vtriusvtriusque iustitiæ forma, nécne. pag. 247.
      • QVAESTIO Sexta, De acceptione personarum: Articulos sibi poscit septem. pag. 249.
      • Primus, Vtrùm personarum acceptio, iustitiæ distributiuæ contraria, crimen genere suo sit mortale. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquid in spiritualiũspiritualium dispensatione poßit acceptio personarũpersonarum contingere. pa. 251.
      • Tertius, Beneficiorum pluralitas sitne iure permissa. pag. 262.
      • Quartus, An in collatione sæcularium magistratuũmagistratuum subesse poßit crimen acceptionis personarum, an non. pag. 266.
      • Quintus, Nunquídnam in iudicijs dicundis interuenire poßit personarum acceptio. pa. 271.
      • Sextus, An non in priuatis honoribus deferendis interuenire poßit personarum respectus. pag. 273.
      • Septimus, In tributis exigendis peccaríne poßit acceptione personarum. pag. 275.

    Liber Quartus.

    • QVARTVS, De pręambulis ad iustitiam commutatiuam: nempe de dominio ac restitutione: Quæstiones sibi sumit Septem. pag. 278.
      • QVAESTIO Prima, De dominio in genere: Articulis constat duobus. pag. eâdem.
      • Primus, Vtrùm dominiũdominium idem sit quod ius & facultas rerum, an non. ibîdem.
      • SecũdusSecundus, An non tantũtantum Deo, intellectualibus́intellectualibusque ac rationabilibus creaturis competant rerum dominia. pag. 283.
      • QVAESTIO Secunda, De rebus quarum homo est dominus: Articulis explicatur tribus. pag. 285.
      • Primus, An rerum omnium quæ sunt in mundo, sit homo iure aliquo dominus. pag. eâdẽeadem.
      • Secundus, Nunquid homo homini dominus esse poßit. pag. 288.
      • Tertius, homo sitne vitæ suæ ac famæ dominus. pag. 291.
      • QVAESTIO Tertia, De rerum diuisione: vnici est Articuli. pag. 295.
      • Vnus, Anne humano iure rerum dominia fuerint olim diuisa. pag. eâdem.
      • QVAESTIO Quarta, De peculiari quorundāquorundam dominio: duorum est Articulorum. pag. 300.
      • Prior, An hominum quispiam totius sit orbis dominus. ibîdem.
      • Alter, Nunquid Imperator sit dominus orbis. pag. 303.
      • QVAESTIO Quinta, De translatione dominiorum: Articulis instruitur quatuor. pagina. 307.
      • Primus, Vtrúmne sua quisquisque voluntate, naturali iure valeat rei suæ dominium in alterum transferre. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquídnam per ludum dominium transferatur. pag. 312.
      • Tertius, Per contractúmne qui nullus est iure ciuili, transferatur dominium. pag. 317.
      • Quartus, An præscriptio dominium in possessorem transferat. pag. 322.
      • QVAESTIO Sexta, De restitutionis substantia: Articulos continet quinquinque. pag. 327.
      • Primus, Anne restitutio sit actus commutatiuæ iustitiæ. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquid sit ad salutem necessariũnecessarium, rei quæ ablata est, restitutionem fieri. pa. 330.
      • Tertius, Vtrúmne omnia in vniuersum quæ quis vel ab alio abstulit, vel inuito domino retinet, teneatur restituere. pag. 333.
      • Quartus, Satísne sit id simplum restituere quod iniustè sublatum est. pag. 351.
      • Quintus, Debeátne aliquis id quod non abstulit restituere, an non. pag. 354.
      • QVAESTIO Septima, De circunstantijs restitutionis: quatuor est Articulorum. pa. 356.
      • Primus, Sempérne oporteat ei restitutionem fieri à quo res sublata fuit. pag. eâdem.
      • Secundus, Ille qui accipit teneatur semper restituere, nécne. pag. 367.
      • Tertius, Vtrùm illi etiam qui nihil acceperunt restituere teneantur, an non. pag. 372.
      • Quartus, Nunquid qui debet, statim restituere teneatur. pag. 377.

    Liber Quintus.

    • QVINTVS, De iniustitia quę ex iniuriosa actione nascitur: nempe de homicidio & reliquis: Quæstionibus locupletatur Duodecim. pag. 382.
      • QVAESTIO Prima, De Homicidio: Articulis dotatur nouem. pag. eâdem.
      • Primus, An aliquod viuentium quæ perfecta sunt, occidere liceat. ibîdem.
      • Secundus, Liceátne maleficos occidere. pagina. 385.
      • Tertius, Vtrùm scelerosum hominem vnicuilibet priuato occidere liceat, an non. pag. 388.
      • fol. [909]
        Quartus, Nunquid clericis etiam maleficos liceat interficere. pag. 391.
      • Quintus, Alicuíne liceat seipsum occidere, an non. pag. 393.
      • Sextus, Vtrúmne liceat vitam pro defensione amici aut cuiuscuncuiuscunque virtutis, exponere, nécne. pag. 396.
      • Septimus, Nunquídnam liceat in aliquo casu interficere innocentem. pag. 399.
      • Octauus, Iúsne sit vnicuique proprium inuasorem in suî defensam occidere, nécne. pagina. 401.
      • Nonus, Anne qui casu alterum occiderit, fiat homicidij reus. pag. 406.
      • QVAESTIO Secunda, De mutilatione membrorum: trium est Articulorum. pag. 410.
      • Primus, An quempiam suo mutilare membro sit licitum. pag. eâdem.
      • Secundus, Vtrúmne liceat patri filios, aut dominis seruos verberare. pag. 412.
      • Tertius, Licitúmne alicui sit carceri quempiam mancipare. pag. 415.
      • QVAESTIO Tertia, De furto: Articulos continet sex. pag. 416.
      • Primus, An furti definitio sit bona. pagina eâdem.
      • Secundus, Furtum & rapina specie differant, nécne. pag. 418.
      • Tertius, Vtrúmne furtum sit genere suo peccatum mortale. pag. 419.
      • Quartus, Nunquid ei qui egestate premitur furari liceat. pag. 427.
      • Quintus, Anne rapina vllo pacto fieri poßit citra peccatum. pag. 429.
      • Sextus, Rapina sitne grauius furto, an non. pagina. 432.
      • QVAESTIO Quarta, De iniustitia iudicis: Articulis peragitur quatuor. pag. 432.
      • Primus, Liceátne iudici eum qui sibi non subditur iudicare. pag. eâdem.
      • Secundus, An iudici liceat contra veritatem quam certò nouit, iudicare, quando legitimè probatur contrarium. pag. 435.
      • Tertius, Nunquid iudex absabsque accusatore poßit quempiam iudicare. pag. 440.
      • Quartus, Vtrúmne iudici liberum sit pœnam iuris relaxare. pag. 441
      • QVAESTIO Quinta, De iustitia accusatoris: Articulos poßidet quatuor. pag. 443.
      • Primus, Anne quispiam teneatur alium accusare. pag. eâdem.
      • Secundus, Vtrúmne necessarium sit accusationem in scriptis exhiberi. pag. 446.
      • Tertius, Nunquid accusatio per tria hæc reddatur iniusta, quæ sunt calumnia, præuaricatio & tergiuersatio. pag. 447.
      • Quartus, An accusator qui in probatione defecerit, pœna talionis teneatur. pag. 448.
      • QVAESTIO Sexta, De iustitia rei: Articulis fulcitur quatuor. pag. 449.
      • Primus, Accusatóne liceat veritatem negare, an non. ibîdem.
      • Secundus, Nunquid accusato liceat per calumniam se defendere. pag. 451.
      • Tertius, An reo liceat iudicium per appellationem declinare, nécne. pag. 459.
      • Quartus, Vtrùm liceat condemnato ad mortem, se quacunque via defendere. pagina. 460.
      • QVAESTIO Septima, De iniustitĩainiustitia testis: Articulis pertractatur quatuor. pag. 465.
      • Primus, Vtrúmne teneatur quandoquandoque homo testimonium ferre. pag. eâdem.
      • Secundus, Duorum vel trium testimonium, an in iudicio sufficiat. pag. 467.
      • Tertius, Nunquid cuiuspiam testimonium citra eius culpam repellendum sit. pag. 469.
      • Quartus, An non testimonium falsum semper sit peccatum mortale. pag. 470.
      • QVAESTIO Octaua, De iniustitia Aduocatorum: Articulos exigit quatuor. pag. 472.
      • Primus, Aduocatus teneatúrne gratis præstare patrocinium pauperibus in suis causis. pagina eâdem.
      • Secundus, Vtrúmne meritò sint aliqui ab aduocationis officio arcendi. pag. 474.
      • Tertius, Nunquid aduocato delictum sit iniustam causam defendere. pag. 475.
      • Quartus, Licitúmne sit aduocato pretio patrocinari, an non. pag. 477.
      • QVAESTIO Nona, De contumelia: Articulis declaratur tribus. pag. 479.
      • Primus, An contumelia cosistatconsistat in verbis. pagina eâdem.
      • Secundus, Vtrùm contumelia, & generaliter conuitium, sit genere suo peccatum mortale. pag. 481.
      • Tertius, Nunquid debeat quisquisque contumelias æquanimiter sustinere. pag. 483.
      • QVAESTIO Decima, De detractione: Articulos postulat quatuor. pag. 484.
      • Primus, Anne detractio sit denigratio alienæ famæ per occulta verba. ibîdem.
      • Secundus, Vtrúmne detractio genere suo sit peccatum mortale. pag. 490.
      • Tertius, Nunquid detractio sit grauius omnibus peccatis quæ in proximum committuntur. pag. 490.
      • fol. [910]
        Quartus, Audiens tolerans́toleransque detrahentem an mortaliter peccet. pag. 493.
      • QVAESTIO Vndecima, De susurratione & derisione: Articulorum tantùm est duorum. pag. 494.
      • Prior, Vtrùm susurratio sit peccatum à detractione distinctum an non. pag. eâdem.
      • Posterior, Anne decisio sit speciale peccatum à præcedentibus distinctum, atatque adeò mortale. pag. 497.
      • QVAESTIO Duodecima, De maledictione: Articulis adornatur tribus. pag. 499.
      • Primus, Nunquid cuipiam sit licitum alteri maledicere. eâdem.
      • Secundus, An creaturæ etiam irrationali maledicere liceat. pag. 501.
      • Tertius, Vtrúmne maledictio, peccatũpeccatum sit genere suo mortale, idẽ́idemque detractione peius. pag. 502.
      • TOMI PRIMI FINIS.

  • Tomus Secundus.

    Liber Sextus.

    • SEXTVS, disceptat de vsuris & contractibus: in Quæstiones distractus Septem. pagina. 505.
      • QVAESTIO Prima, De vsura: Articulis exornatur Sex. pag. 506.
      • Primus, An vsuraria mutuatio genere suo sit peccatum mortale. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquid ratione mutui aliqua possit expeti commoditas. pag. 514.
      • Tertius, Vtrúmne ratione damni emergentis aut lucri cessantis, liceat mutuatori quidpiāquidpiam vltra sortem recipere. pag. 521.
      • Quartus, Quicquid lucri pecunia vsuraria peperit, sitne restitutioni obnoxium. pag. 525.
      • Quintus, Licéatne mutuo pecuniāpecuniam accipere sub vsura. pag. 533.
      • Sextus, Nunquídnam Mons pietatis vsurarius sit. pag. 537.
      • QVAESTIO Secunda, De generali ratione cōtractuscontractus emptionis & venditionis: Articulis enucleatur tribus. pag. 541.
      • Primus, An contractus emptionis & venditionis sit reipublicæ necessarius. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquid negotiatio sit licita. pagina. 543.
      • Tertius, Vtrúmne rerum pretia, arbitrio mercatorum sint taxanda. pag. 546.
      • QVAESTIO Tertia, De iniustitia quæ in emptione & venditione committitur: duorum est Articulorum. pag. 549.
      • Prior, Nunquídnam licitè quis poßit rem pluris vendere quàm valeat. ibîdem.
      • Alter, Anne vitium rei venditæ sic venditionem reddat illicitam, vt necessarium semper sit illud detegere. pag. 553.
      • QVAESTIO Quarta, De emptione credito pretio: Articulos sortitur duos. pag. 558.
      • Vnus, Vtrúmne liceat rem cariùs vendere expectata quàm numerata pecunia. eâdem.
      • Alter, Anne liceat rem credito cariùs quàm præsenti pretio vendere, quādoquando rei dominus non erat tunc venditurus. pag. 562.
      • QVAESTIO Quinta, De censibus: Articulis enodatur tribus. pag. 565.
      • Primus, An censuum emptio ac venditio sit vsuraria. ibîdem.
      • Secundus, Nunquid census tātam temporales quàm perpetui sint liciti. pag. 570.
      • Tertius, Vtrùm licita sit emptio censuum cum pacto retrouendendi. pag. 572.
      • QVAESTIO Sexta, De contractu societatis: Articulis est contenta duobus. pag. 575.
      • Prior, Nunquid contractus societatis sit licitus. pag. eâdem.
      • Posterior, An licitum sit pecuniam in societatem exponere, saluo capitali. pag. 577.
      • QVAESTIO Septima, De contractu assecurationis: Articuli est vnius. pag. 579.
      • Vnicus, Nunquid assecurationis contractus sit licitus. ibîdem.

    Liber Septimus.

    • SEPTIMVS, De Cambijs: Quæstionibus armatur Sex. pag. 582.
      • QVAESTIO Prima, De cambio in genere: Articulis perficitur duobus. pag. eâdem.
      • Vnus, Vtrùm ars cāpsoriacampsoria sit licita, an nōnon. ibîdẽibidem.
      • Alter, Plurésne sint cambiorum species. pagina. 584.
      • QVAESTIO Secunda, De cambio minuto: vnicum duntaxat vult Articulum. pag. 586.
      • Vnicus, Anne minutum cambium sit licitum. ibîdem.
      • QVAESTIO Tertia, de cambio ratione loci & ratione temporis: sustinet Articulos duos. pagina. 587.
      • fol. [911]
        Prior, Nunquídnam cambium ratione loci sit licitum. ibîdem.
      • Posterior, Vtrúmne ratione temporis licitum sit cambij pretium. pag. 589.
      • QVAESTIO Quarta, de pretio soluendi numerata pecunia: gaudet Articulo vnico. pagina. 591.
      • Vnicus, An campsori liceat, vt pecuniāpecuniam in suo cambio consignatāconsignatam in numerato soluat, mercedem aliquam recipere. pag. eâdem.
      • QVAESTIO Quinta, de nummorum cambio ratione diuersæ eorum æstimationis in diuersis locis aut temporibus: Articulis præfulget quinque. pag. 592.
      • Primus, Vtrùm liceat pecuniam vnius regionis pro pecunia alterius vbi plus valet, commutare, an non. pag. eâdem.
      • Secundus, An licitum sit monetarum cambiũcambium, quæ in diuersis locis propter copiam & inopiam totius generis monetæ, inæqualis sunt valoris. pag. 594.
      • Tertius, Nunquid cambiorum pretia inter campsores variari poßint. pag. 600.
      • Quartus, Cambium ad incertámne solutionis quantitatem sit licitum. pag. 602.
      • Quintus, Nunquídnon cambium huiusmodi, quod intercalatis ac prætermißis primis nundinis in alias subsequentes fit, sit licitum. pagina. 603.
      • QVAESTIO Sexta, De reliquis cambiorum generibus: Articulis finitur duobus. pag. 607.
      • Prior, Vtrùm cambia ad proxima loca eiusdem regni sint licita, nécne. pag. eâdem.
      • Alter, Nunquid cambia quæ licèt ad primas nundinas fiant tempore & loco distantes, tamen quo longiùs distant pretiosiùs sunt, sint licita. pag. 608.

    Liber Octauus.

    • OCTAVVS, De Voto: Quæstionibus adornatur Sex. pag. 612.
      • QVAESTIO Prima, De substantia voti: Articulis excolitur tribus. pag. eâdem.
      • Primus, An votum sit alicuius rei poßibile, ad quam vi præcepti non tenebamur. ibîdem.
      • Secundus, Nunquid votum in solo voluntatis proposito perficiatur. pag. 615.
      • Tertius, Votum sempérne fieri debeat de meliori bono. pag. 620.
      • QVAESTIO Secunda, De voti vigore ac virtute: Articulos vult quinque. pag. 630.
      • Primus, An omne votum obliget ad suî obseruationem. pag. eâdem.
      • Secundus, Vtiléne sit expediens́expediensque vouere. pagina. 641.
      • Tertius, Nunquid votum sit actus latrîæ siue religionis. pag. 642.
      • Quartus, Magísne sit laudabile & meritoriũmeritorium facere aliquid ex voto quàm absque illo. pagina. 644.
      • Quintus, Vtrúmne votum per susceptionem sacri ordinis, per́perque profeßionem religionis, fiat solenne. pag. 647.
      • QVAESTIO Tertia, De his qui vouendi facultatem habent: duorum est Articulorum. pagina. 653.
      • Primus, An illi qui sunt alterius potestati subiecti, vouere poßint. pag. eâdem.
      • Alter, Nunquid pueri religionis voto se possint obligare. pag. 660.
      • QVAESTIO Quarta, De dispensatione & cōmutationecommutatione voti: Articulos capit tres. pagina. 664.
      • Primus, Vtrúmne in voto poßit fieri dispensatio. pag. eâdem.
      • Secundus, Anne super voto solenni continentiæ religionis fieri poßit dispensatio. pagina. 666.
      • Tertius, Nunquid ad commutationem vel dispensationem voti requiratur prælati authoritas. pag. 672.
      • QVAESTIO Quinta, De religionis voto in particulari: Articulos occupat quatuor. pagina. 678.
      • Primus, An religionis votum ad statum perfectionis attineat. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquid paupertas ad mendicitatem vsvsque, ad perfectionem vitæ monasticæ pertineat. pag. 686.
      • Tertius, Vtrùm votum castitatis sit de intrinseca ratione religionis, an non? pag. 690.
      • Quartus, Obedientiæ votum sitne de essentia religionis. pagina. 694.
      • QVAESTIO Sexta, De voto & continentia sacerdotum: duobus duntaxat Articulis absoluitur. pag. 696.
      • Prior, Nunquídnam ecclesiæ decôro & stabilitati, sacerdotale votum cōtinentiæcontinentiæ cōgruenscongruens fuerit ac necessarium. pag. eâdem.
      • Posterior, Sacerdotalísne continentia ab ipsis statim ecclesiæ incunabulis cœperit, an non? pagina. 702.

    fol. [912]
    Liber Nonus.

    • NONVS, De Decimis ac Simonia: Quæstionibus ditatur octo. pag. 710.
      • QVAESTIO Prima, De sacrificio in genere: Articulis fruitur quatuor. pag. eâdem.
      • Primus, Vtrúmne Deo sacrificare sit de lege naturæ. ibîdem.
      • Secundus, An soli Deo sit sacrificium offerendum. pag. 712.
      • Tertius, Nunquid sacrificiorum oblatio sit specialis virtutis actus. pag. 714.
      • Quartus, Anne vniuersi mortales ad sacrificia teneantur offerenda Deo. pag. 715.
      • QVAESTIO Secunda, De ineffabili sacrificio altaris in particulari: vnum atatque alterum habet Articulum. pag. 716.
      • Vnus, Nunquid sacrosanctum Sacramentum altaris sit verè sacrificium. pag. eâdem.
      • Alter, An altaris sacrificiũsacrificium pro pluribus oblatum perinde singulis ad satisfactionem prosit ac si dũtaxatduntaxat offerretur pro vno. pa. 720.
      • QVAESTIO Tertia, De oblationibus & primitijs: Articulos obtinet quatuor. pag. 727.
      • Primus, An homines de neceßitate præcepti ad oblationes teneantur. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquid oblationes solis sacerdotibus debeantur. pag. 731.
      • Tertius, Vtrúmne oblationes de rebus omnibus quæ licitè poßidentur facere liceat. pag. 732.
      • Quartus, Ad decimarum solutionem an homines teneantur. pag. 735.
      • QVAESTIO Quarta, De decimis: Articulo quarto perficitur. pag. 737.
      • Primus, Hominésne teneāturteneantur dare decimas ex neceßitate præcepti. pag. eâdem.
      • Secundus, An de omnibus teneantur Christiani decimas soluere. pag. 743.
      • Tertius, Nunquid decimæ solis clericis debeantur. pag. 746.
      • Quartus, Vtrùm clerici etiam ipsi decimis soluendis sint astricti, an non? pag. 748.
      • QVAESTIO Quinta, De peccato Simoniæ in genere: duorum tantùm est Articulorum. pag. 751.
      • Vnus, An Simonia sit studiosa voluntas emendi vendendi́vendendique aliquid spirituale, vel spirituali annexum. pag. eâdem.
      • Alter, Vtrúmne vitium Simoniæ genere suo sit peccatum mortale. pag. 755.
      • QVAESTIO Sexta, De materia Simoniæ: Articulos est nacta duos. pag. 759.
      • Primus, An quandoquandoque licet pro Sacramentis pecuniam seu dare seu accipere. pag. eâdem.
      • Alter, Nunquid pro spiritualibus actionibus dare accipere́acciepereque pecuniam sit licitũlicitum. pag. 766.
      • QVAESTIO Septima, De Simonia, in sacerdotijs ac dignitatibus conquirendis. Articulos est adepta tres. pag. 771.
      • Primus, An pro sacerdotijs atatque alijs præbendis quæ spiritualibus sunt annexa, liceat pretiũpretium percipere. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquid præbendarum permutatio absabsque Simonia fieri poßit. pag. 776.
      • Tertius, Vtrúmne liceat spiritualia pro munere conferre quod est vel à lingua vel ab alio quóuis obsequio. pag. 779.
      • QVAESTIO Octaua, De restitutione Simoniæ & pœna Simoniaci: Articulos sortita est duos. pag. 784.
      • Vnus, An quicquid per Simoniam vel datur vel recipitur, sit restitutioni obnoxium. pagina eâdem.
      • Alter, Nunquídnon Summus Pontifex poßit super pœnis simoniæ dispensare. pag. 793.

    Liber Decimus.

    • DECIMVS, deniq;denique ac Postremus, de statu, ordine, atq;atque residentia Prælatorum, ac de horis Canonicis: Quæstionibus absoluitur quinq;quinque. pag. 796.
      • QVAESTIO Prìma, De Episcopali instituto, & iure quo institutum est: Articulis contenta est quatuor. pag. eâdem.
      • Primus, Anne episcopalis dignitas fuerit in ecclesia super sacerdotalem necessaria. ibîdem.
      • Secundus, Nunquid episcopatus sit ordo natura sua à simplici sacerdotio distinctus. pa. 799.
      • Tertius, Episcopi inter se perindéne differātdifferant atatque ipsi à simplicibus sacerdotibus. pag. 802.
      • Quartus, Vtrúmne institutio episcopalis dignitatis sit de iure diuino. pag. 805.
      • QVAESTIO Secunda, De episcopatu optando, ineundo, & conferendo: Articulos sibi vsurpat quatuor. pag. 810.
      • Primus, Liceátne Episcopatum appetere, nécne. pag. eâdem.
      • Secundus, An Episcopatum iniunctum liceat omninò recusare. pag. 814.
      • Tertius, Nunquid oportet eũeum qui ad EpiscopatũEpiscopatum assumitur, esse cæteris meliorem. pag. 818.
      • Quartus, Vtrùm episcopo liceat cura Episcopali deserta ad religionem se conferre. pag. 820.
      • fol. [913]
        QVAESTIO Tertia, de episcoporum residentia: Articulos exposcit quatuor. pag. 823.
      • Primus, Nunquid episcopi in suis diœcesibus residere iure diuino teneantur. pag. eâdem.
      • Secundus, Anne residentia episcoporum iure naturali fundetur. pag. 833.
      • Tertius, Vtrùm episcopi iure humano, hoc est pōtificiopontificio, residere teneāturteneantur, an non. pag. 836.
      • Quartus, Aliqua emergeréne poßit causa ob quam liceat episcopo à grege sibi commisso abesse. pag. 838.
      • QVAESTIO Quarta, de vinculo & modo quo episcopi & sacerdotes tenentur sua bona dispensare: numero Articulorum quinario concluditur. pag. 847.
      • Primus, An episcopo liceat aliquid proprium poßidere, an non. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquid episcopi mortaliter peccent si bona ecclesiastica quæ procurant pauperibus non largiuntur. pag. 850.
      • Tertius, Vtrúmne episcopi ac reliqui sacerdotes verum ac legitimum habeant dominiũdominium fructuum ecclesiasticorum qui illos pro sua portione contingunt. pag. 851.
      • Quartus, Singularíne iure teneantur episcopi præ sæcularibus diuitibus ad eleemosynarũeleemosynarum subsidium. pag. 862.
      • Quintus, Nunquídnam ecclesiastico statui condecens sit inter alias posseßiones castra, vasallos́vasallosque, ac iurisdictionem ciuilem habere. pag. 865.
      • QVAESTIO Quinta, quæ nouißima, de clericorum debito officio: Articulis clauditur fœliciter plus minus septem. pag. 869.
      • Primus, An inter officia eorum qui sacris initiantur, peculiare, ad quod omnes generatim tenentur, sit, constitutos Psalmos statis horis persoluere. pag. eâdem.
      • Secundus, Nunquídnam congruens sit & decôrũdecorum vt horæ canonicæ, PsalmorũPsalmorum, Hymnorum́Hymnorumque, alio cantu psallantur. pag. 878.
      • Tertius, Vtrúmne tam illi omnes qui sunt sacris initiati quàm qui titulum habent ecclesiastici sacerdotij, ad horas dicendas teneantur. pag. 882.
      • Quartus, Anne ordo & modus sit aliquis persoluendo diuino officio necessarius, nécne. pagina. 886.
      • Quintus, Ad soluendum canonici diuinum officium, requiratúrne attentio. pag. 890.
      • Sextus, Episcopus & clericus id facere prætermittens quod facere tenetur, ad restitutionẽrestitutionem aut præbendæ aut fructuũfructuum obligetur, nécne. pag. 895.
      • Septimus, is́isque postremus, qui omnibus finem ac colophônem imponit, NũquidNunquid religiosi creati episcopi, ad obseruantias regulas teneantur, an secùs. pag. 900.
      • Indicis Prioris, qui Librorum, Quæstionum, & Articulorum, Finis.

fol. [914]
Errata, quæ nonnihil lectorem remorari poterant, fidei diligentięq́ue nostræ argumentum futura, ita eradũtoreraduntor.

Pagi. col. linea, legendum,
5 1 à summo. 11. vindicat.
8 2 à summo. 4. conformari.
12 2 ab imo. 5. neque respublica.
14 1 à summo. 21. C. de legib. & const.
25 1 à sum. 20. communis est.
39 2 ab imo. 9 cohibeat.
41 2 ab imo. 4. distinct. 4.
29 1. &. 2. synteresis.
48 1 ab imo. 14. coërcendam esse.
54 1 ab imo. 2. leges humanæ.
56 1 ab imo. 24. ad culpam.
56 2 à sum. 11. comminatio.
57 1 à sum. 26. indicium sit.
59 2 ab imo. 2. de pœnis, lib. 6.
64 2 à summo. 15. c. cùm secundum.
65 1 à sum. 2. in. d. c. cùm.
69 1 à sum. 16. ff. de legibus.
77 1 à sum. 11. extiterit lex.
80 2 ab imo. 17. quæ à suo.
99 2 ab imo. 3. ac territamenta.
107 1 à summo. 25. quatuor primæ.
149 1 ab imo. 20. tis motu.
169 2 à summo. 26. 1. 2. q. 105.
192 1 ab imo. 15. iustificari.
224 1 à summo. 20. extortum.
234 2 à sum. 17. indicia non.
238 1 à sum. 1. l. Iulianus verùm.
238 1 à summo. 19. de concess. præb.
245 1 à sum. 25. Oligarchîa.
246 1 à sum. 29. tolle, in vniuersum, ac lege, voluntaria spontaneam.
256 1 ab imo. 4. sine dimi. conf.
281 2 à summo. 5. consumptibilibus.
285 2 à sum. 22. brutę aũtautem animātesanimantes
298 2 à sum. 3. Insti. de rerũrerum diuisi.
303 2 à sum. 19. &. C. de.
319 2 ab imo. 25. esset contraria.
331 1 à summo. 2. connumeratur.
335 1 à sum. 7. correptionis.
352 1 ab imo. 6. deest verbum, oues:
361 2 ab imo. 3. iniustè.
378 1 ab imo. 28. externo.
388 1 à summo. 12. vulgarium.
416 1 ab imo. 8. meliùs.
423 1 ab imo. 10. vetustissimum.
447 1 à summo. 22. l. absentem. C. de.
Pagi. col. linea, legendum,
478 2 ab imo. 3. cuia interest.
483 1 à summo. 8. obloquentis.
485 2 ab imo. 11. dignum.
487 1 à summo. 23. muto.
496 1 ab imo. 26. fortè, famam.
550 1 ab imo. 4. meum solum.
556 2 à summo. 22. Hoc autem.
556 2 ab imo. 7. vel vitrum.
574 2 ab imo. 22. magnus.
575 2 ab imo. 20. capitali.
588 1 ab imo. 2. fortè, ĩpurũimpurum reddit.
596 2 à summo. 12. Haud enim.
602 1 à sum. 2. fortè, ꝗ̈quam in cōsciẽtiaconscientia.
613 2 ab imo. 25. denotare. & linea. 26. tolle, ab.
620 1 ab imo. 14. debeat.
Ibîd. 2 ab imo. 22. sit.
622 1 à summo. 13. promissorium.
623 2 à sum. 22. nos habet.
624 1 à sum. 4. propriè.
625 2 ab imo. 28. fortè, iniustum.
627 1 à summo. 26. respondetur.
630 2 ab imo. 10. explorare hîc. & li. 16. Est igitur.
634 1 à sum. 29. Respondet.
Ibîd. 1 à sum. 4. fortè, vouentis.
Ibîd. 1 ab imo. 12. c. cùm locum.
Ibîd. 2 à sum. 29. tolle, non.
636 1 à sum. 11. in qua.
Ibîd. 1 ab imo. 8. Alias.
637 2 ab imo. 1. statum.
646 1 à sum. 25. fortè, liberalitas.
662 2 ab imo. 21. quantam.
669 1 à sum. 8. posset.
699 1 ab imo. 16. deuouerit.
707 2 à sum. 16. audire.
740 2 à sum. 2. Hæ sunt.
Ibîd. 2 à sum. 18. facientes.
748 2 ab imo. 6. fortè, temporalis.
755 2 à sum. 17. tamen vitiositas.
775 2 à sum. 22. nutu.
762 2 à sum. 4. titulares.
776 1 ab imo. 11. cui beneficium.
818 1 à sum. 6. metum.
824 1 ab imo. 12. dele, aurum.
832 2 ab imo. 17. Imò verò, vt iam.
FINIS.

fol. [915]
INDEX ALPHABETICVS librorum decem de Iustitia & Iure Fratris Dominici Soto. Numerus paginam indicat: A. columnam priorem, B. verò posteriorem.

  • A

    • ABigeatus, furtũfurtum de grege disperso. 417. b.
    • AbrahāAbraham non suo merito, sed Dei misericordia electus est vt inde Christus originem duceret. 90. b.
    • AbrahāAbraham & Saram probabilius est fuisse fratres quàm fratrueles. 120. a.
    • ¶ Abrenuntiatio sæculi non solùm diuino iure existit, per Christum cōstitutoconstituto, verũverum ex iuris naturalis visceribꝰvisceribus depromit̃depromitur. 683. a.
    • ¶ Abrogatio quid sit: & vtrũvtrum differat à dispẽsationedispensatione & irritatione. 79. a.
    • ¶ Acceptio personarũpersonarum nomen est apud sacros interpretes latinitate donatũdonatum: quod & respectus personarum dicitur. 250. a.
    • Acceptio personarum est iniustitiæ crimen quo in distributione non causæ ad rem pertinentis, sed personæ ratio habetur: quod ideo genere suo mortale crimen est. ibîdem. b.
    • Acceptio personarum non est qualitatem personæ considerare, quæ eius vel meritũmeritum vel crimen auget. 251. a.
    • Acceptio personarum in spiritualibus genere suo grauius est quàm in temporalibus. 253. b.
    • Acceptio personarum tunc præ se fert manifestarium crimen quādoquando idoneo prætermisso eligitur indignus. 254. b.
    • Acceptionis personarum crimen dum magistratus indigno confertur ad restitutionem obligat quæ facienda est populo. 267. a.
    • Acceptio personarum sæpe in iudicijs dicendis committitur. 272. a.
    • Acceptionis iniustæ pœnam nemo ante cōdemnationemcondemnationem péndere tenetur. 351. b.
    • Acceptionis causa nouem modis potest aliquis esse. 373. a.
    • Acceptio rei trifariàm consideratur & dupliciter contingit: scilicet directè & indirectè. ibîdem. b.
    • ¶ In actione praua aliter ratio mali cōsideraturconsideratur quàm culpæ. 370. a.
    • ¶ Actus studiosus bifariàm cẽseturcensetur esse alicuius virtutis. 643. a.
    • Accusare quis & quando teneatur. 443. b. & 444. a. &. b.
    • ¶ Accusare, excōmunicatisexcommunicatis & infamibus est semper prohibitum, licèt dum crimen est reipublicæ perniciosum, denuntiare tenentur. 446. a.
    • Accusare subditi suos maiores prohibentur & clerici in causa sanguinis. ibîdem.
    • Accusationis forma est vt in scriptis fiat. ibîdem. b.
    • Accusatio tribus vitiatur, calũniacalumnia, præuaricatione, & tergiuersatione. 447. b.
    • Accusatorem qui non habet, ab honoribus prohiberi non debet. 440. b.
    • Accusatore manifestarium crimen non indiget. 441. a.
    • Accusatoris vicem habent infamia, & indicia, & clamorosa insinuatio. ibîd. b.
    • Accusatore opùs non est vbi iuridica adest denuntiatio, sicut neque infraterna correptione. ibîdem.
    • AdāAdan fuit princeps eo iure quo primus parens, atque adeò totius orbis dominus. 298. a.
    • Adæ præuaricatione omnes pœnam mortis incurrimus. 19. b.
    • ¶ Admonitio nulla requirit̃requiritur cùm alicui de re propria accusare incumbit. 445. a.
    • Admonitio necessaria est, etiam si crimẽcrimen reipublicæ sit pestiferũpestiferum: quando quis omni procul dubio certissimus sit per suāsuam admonitionem emendandum fratrẽfratrem cessandum quàm publicum damnum. ibîdem. alioqui in eiusdẽeiusdem magnis sceleribus cōtracontra |
      fol. [916]
      publicum bonum reipublicæ absque vlla admonitione ad iudicialẽiudicialem seu accusationem seu denuntiationem procedendum. ibîdem. b.
    • ¶ Adultera quæ falsam prolẽprolem marito supponit, quando teneatur se prodere nè legitimos filios hæreditate defraudet. 371. a. Et vtrùm teneatur cum periculo mortis. ibîdem. b.
    • Adulterinus filius non semper tenetur matri credere, & ab se hæreditatem abdicare. ibîdem.
    • Adulter qui ex aliena vxore prolem suscepit quam ipsa marito supposuit, non tenetur rigore iustitiæ eidem marito ad restitutionem. ibîdem.
    • AduocādiAduocandi potentia siue in sensu interiori siue exteriori carens, neutiquàm patrocinari potest. 474. b.
    • Aduocatorum iniquissimus vsus impingentium testibus crimina quæ neque suspicantur. 470. b.
    • Aduocati falsa crimina testibus impingentes præter illam quam personæ irrogant, reipublicæ quoque iniuriāiniuriam inferunt. ibîd.
    • Aduocatus non semper causæ pauperũpauperum gratis patrocinari tenetur. 473. a.
    • Aduocatus etiam citra extremam necessitatem tenetur præstare pauperi patrociniũpatrocinium in graui & vrgenti de superfluo, tam eius possibilitate, quàm pauperis necessitate pensata. ibîd. b. &. 474. a.
    • Aduocati requisita dignitas. ibîdem.
    • Aduocatus qui sciens iniustam causam defendit, & mortaliter contra iustitiam peccat, & ad restitutionem tenetur. 475. b.
    • Aduocato quousque licitum sit dubiam & infirmiorem causam defendendam suscipere. ibîdem.
    • Aduocatus clientis causam an prodere debeat, nécne. 476. b.
    • Aduocato licitum est suum patrociniũpatrocinium pretio æstimare, sed tamen per improbitatẽimprobitatem aliquid vltra modum extorquens, mortaliter cōtracontra iustitiam peccat. 477. a. &. b.
    • Aduocatorum pretium duplex. ibîdem.
    • AduocatorũAduocatorum improbitas immoderata quæ sit. 478. a.
    • Aduocatus de litis quota aut de certa quantitate sub conditione victoriæ pacisci nōnon potest, sed de certa quantitate, in vtrāuisvtramuis partem causa euaserit. ibîdem, &. b.
    • Aduocati testis & iudicis discrimen quantum ad recipiendam mercedem. ibîd. b.
    • Aduocationem excellentia dignitatis aut orbitas aliqua reddit indecentem, nisi adsit necessitas. 474. b.
    • Aduocationis officium qui absque vlla iuris peritia & negotiorum experientia exerceret, non esset à mortali culpa immunis. ibîdem.
    • ¶ Affirmatio omnis negationem includit, non èex conuerso. 113. a.
    • ¶ Agere contra conscientiam, intrinsecè est malum. 439. a.
    • ¶ Aggressio quando sit, quandóve defensa, arbitrio prudentis diiudicandũdiiudicandum est. 403. a
    • Aggressorem occidere licet eligendo tanꝗ̈tanquam medium eius mortem, dum modò sit necessarium. 401. b.
    • Aggressorem occidere tenetur inuasus quādoquando ipsemet est reipublicæ necessarius. 404. a.
    • Aggressorem occidere non potest inuasus quando aggressor est reipublicæ necessarius. ibîdem.
    • Aggredi & pręuenire hostẽhostem, scelus est. 402. b
    • ¶ Ambrosij factum vt se infamaret nè eligeretur in episcopum. 294. a.
    • ¶ Amicitia pecunia nōnon æstimatur, ac subinde in mutuo illam conquirere nōnon est vsura. 515. b.
    • Amicitiam turpem in mutuo intendere, nōnon est vsura. 516. a.
    • Amicitia præstantius bonum est quàm fama & honor. 455. b.
    • Amicitia, fama, & honor, non sunt virtutes neq;neque spũaliaspiritualia bōabona, sed virtuti agnata. 496. a
    • Amicitia quæ de bono honesto proficiscitur, verè est amicitia: quæ verò de vtili & delectabili, secundùm quid. ibîdem.
    • Amicitia finis est famæ & germanior virtuti quàm illa. ibîdem.
    • Amicitiam aliquorũaliquorum diluere, vt ipse expulsi loco, in alterius sese insinuet amicitiam, si illum non infamet, non est peccatum. 496. a. &. b.
    • ¶ Andabatarum pugna. 390. a.
    • ¶ Anima in corpus habet principatum dominicum. 279. b.
    • ¶ Animalia bruta homini in multis deseruiunt. ibîdem.
    • ¶ Antichristi tyrannide defecturi non sunt Christi proceres, qui pro fide atrocissimas mortes oppetent. 177. b.
    • AntistitẽAntistitem appetere eum qui ecclesiæ est magis idoneus, laudabile est, etiāetiam cum formidine aduersæ valetudinis. 818. a. vide, Ep̃sEpiscopus.
    • fol. [917]
      ¶ Apollonia quòd se in rogũrogum coniecerit excusatur. 396. a.
    • ¶ Apostoli singuli habebant iurisdictionem in vniuersum ChristianorũChristianorum orbem. 803. b.
    • Apostoli à Christo fuêre ordinati episcopi. 805. a.
    • Apostoli docuerunt familiam Christianam omnem veritatem ad salutem necessariānecessariam. ibîdem.
    • Apostolis ratione status consilia necessaria erant. 189. a.
    • ¶ Appellare ad legitimũlegitimum iudicẽiudicem licitũlicitum est ei qui iudicis grauamine premitur. 459. a.
    • Appellans ad iudicem infidelem, excommunicetur. ibîd. b.
    • Appellare ad superiorem causa repellendæ aut differẽdædifferendæ iustitiæ, iniustum est & iniquum. ibîdem.
    • Appellandi vsus in religionibus perniciosus. ibîdem.
    • Appellare antiquitùs non licebat nisi intra biduum aut triduum: modò verò indultũindultum est tempus decem dierum. 460. b.
    • Appellare tertiò super eodem articulo, inter dictum est. ibîdem.
    • Appellare tertiò Romæ, iam introductum. ibîdem.
    • Appellare à quocunque iudicis verbo, stylus est nocentissimus & intolerabilis. ibîdem. b.
    • ¶ Ars campsoria. vide CambiũCambium & Campsoria ars.
    • ¶ Archiepiscopus ex officio habet ordinare episcopos. 805. a.
    • ¶ As dicitur omne totum quod in duodecim vncias diuiditur. 513. a.
    • ¶ Assecurationis contractus omninò est licitus. 314. b. &. 580. a.
    • Assecurationis contractus multis modis vitiatur. 580. a.
    • Assecurationis contractus etiam in alijs rebus quàm in mercibus licitè fieri potest. ibîdem.
    • Assecurationis cōtractuscontractus cum socio celebratus quo assecuratur sors illi in societatem tradita, vsuram sapit. 578. b.
    • ¶ Astrologi falsa sæpe vitia hominibꝰhominibus inferẽtesinferentes ferẽdiferendi non sunt: sed tanquàm publici infamatores, essent in vltimas cruces adigendi. 488. a. &. b.
    • ¶ Aethiopum seruitus quomodò illicita. 289. a. vide, Seruitus.
    • ¶ Auaritia duplex est. 314. b. sed latiùs 861. a.
    • ¶ Audacia apud sensuales homines pro indicio fortitudinis reputatur: & ideò fit vt dum facinoribus perpetrandis adhibetur, minùs de illa homines pudefiant. 432. b.
    • ¶ Auferre alicui quippiam, stat dupliciter. 355. a.
    • ¶ Auium tres sunt differentiæ. 354. a.
    • Auium venatio quarum sit permissa. ibîd.

  • B

    • BEatæ, quas sic appellamus, votum solenne emittunt quæ clausurāclausuram seruant: non aliæ. 692. a.
    • ¶ Bellum ex vtraq;vtraque parte non esse iustum nisi fortè ignorantia adsit. 461. a. b. & 400. b.
    • Bellum ex triplici capite iniustum esse potest. 430. a.
    • Belli publici subditi num causas inquirere debeant. 422. a. 430. b.
    • Bellandum vt in pace viuatur. 11. a. &. 219. b. &. 400. b.
    • ¶ Benedicere irrationales creaturas, contingit in ordine ad hominem. 502. a.
    • Benedicere Deo quid sit. 500. a.
    • Benedictio per se propriè in solam potest ferri rationalem aut intellectualem creaturam. 501. b.
    • Benedictionis relatio irrationalium creaturarum in hominem, tribus modis consideratur. 502. a.
    • Benedictionem vulgò poni imprecatio est. 500. a.
    • Benedictio vendi non potest. 775. b.
    • Benedictio ad professionem non semper est necessaria. 649. a.
    • Benedictio terminorum, campanarum, &c. 502. b.
    • ¶ Beneficia ciuibus & qui inde sunt oriundi distribuere, æquum est: etsi extranei præstantiores meritis aliquando inueniantur. 258. b.
    • Beneficia non sunt conferenda pueris. 262. b.
    • Beneficia plura habere talibꝰtalibus potest ornari circunstantijs vt licitum sit. 273. a.
    • Beneficiorum pluralitas incommoda multa adducit. 272. b. 15. b.
    • fol. [918]
      Beneficia ecclesiastica non dantur prælatis vt præmia quia boni sint, sed vt bene pręsint. 825. b. &. 834. a. b.
    • Beneficia plura citra dispensationem quæ possint obtineri, & quæ non. 264. b. & 255. a.
    • Beneficia quæ residentiam requirunt etsi curam non habeant animarum, non debent eidem coarceruari. 265. a.
    • Beneficia quæ curam habent animarum nōnon possunt tutò in conscientia plura possideri. ibîdem.
    • Beneficiorum mutatio ascensus gratia, vitanda. 257. b.
    • Beneficiorum dominus non est Papa. 260. a. &. 758. Vide, Papa.
    • Beneficium resignans vt indigno conferatur, peccat. 261. b.
    • Beneficium propter officium datur. 253. a.
    • Beneficium possidentis iniusta sententia, restitutioni est obnoxius. 238. a.
    • Beneficium quod sit spirituale, quod verò minimè. 747. a.
    • Beneficium curatum nōnon annectendum monasterijs. 748. a.
    • ¶ Bigamus cur irregularis. 57. b.
    • ¶ Blasphemia eatenùs nefanda est quòd hac fortè de causa Deus in lege eam non nominauit. 140. b.
    • Blasphemia Deo vindicanda relinquitur. 49. a.
    • Blasphemiæ prohibitio. 128. b. &. 138. a. 491. b
    • Blasphemo lingua abscinditur. 412. a.
    • Blasphemia furto grauior. 421. b.
    • Blasphemus quando sit detractor vel derisor. 481. b. &. 498. a.
    • Blasphemus quando sit creaturis maledicens. 502. b.
    • ¶ Bonum dupliciter dicitur simpliciter bonum. 213. b.
    • Bonum commune priuato præstat. 78. b. 815. b. &. 816. a.
    • Bonum nomen melius diuitijs multis. 345. a
    • Bonum intellectus quomodò præstat voluntatis bono. 235. b.
    • Bonitas quid sit. 203. b. &. 235. a.
    • Bonus pastor quo pacto animam suam pro ouibꝰouibus suis ponere debeat. 839. a. vide, Ep̃sEpiscopus.
    • Bonus vnusquisque semper præsumitur, nisi oppositum probetur: quando res non vergit in detrimentum alterius. 470. b.
    • Bona ecclesiastica quare prohibeantur alienari. 310. b.
    • Bona ecclesiastica quo anno partita sint. 854. a. vide, Diuisio.
    • Bona ecclesiastica multa sunt in titulum sæcularem transmutata. 860. b.
    • Bona ecclesiastica in titulum sæcularem translata, pauperibus non sunt obnoxia. 861. a.
    • Bona ecclesiastica esse pauperum quomodò intelligatur. 861. b.
    • Bona animæ triplicia. 334. a.
    • Bona animæ quæ possunt & debent restitui. 334. a.
    • Bonorum animæ diuisio. ibîdem.
    • In bonorum temporalium defensam licet latronem occidere. 404. b.
    • Bonorum nostrorum triplex est genus. 293. a. 243. a. &. 291. a. 681. b.
    • Bona incerta authoritate Papæ pauperibus addicta sunt. 363. b.
    • Bonorum præceptio non tam latè patet ꝗ̈quam malorum prohibitio. 113. b.
    • ¶ Bulla nulla dispensat circa religionem & castitatem. 676. a.
    • Bullæ irregularitatem non tollunt. 393. a.
    • Bullæ cruciatæ compositio. 363. a. &. 364. a.

  • C

    • CAlumniator est qui vel falsum crimen imponit, vel occultũoccultum in iudicio ꝓpâlatpropalat. 447. b.
    • ¶ Cambire cambium. 582. a.
    • Cambium quid sit. 582. & quomodò ab arte campsoria seu nummularia differat. 583. a.
    • Cambiorum plura mala. ibîdem. b. &. 589. a. &. b.
    • Cambij multiplex consideratio, & quomodò à cæteris cōtractibꝰcontractibus differat: & de eius diuisionibꝰdiuisionibus, & de CābioCambio sicco. 584. a. &. b.
    • Cambiorum formæ & modi ad tria capita reducuntur. 585. a.
    • Cambium minutum quomodò licitum & quomodò illicitum. ibîdem. b. &. 587. a. &. b.
    • Cambium per literas. 585. a. & latiùs. 588. a.
    • Cambium per literas in quo transmissio pecuniæ re vera non fit, iniquam vsuram cōtinetcontinet. 589. a.
    • Cambire diuersas monetas secundùm metalli naturam, etiam si parum aliquid supra valorem signati numismatis recipia|
      fol. [919]
      tur, iniquum non est. 586. b.
    • CābireCambire numismata, qua ratione numismata sunt, nonnullo ab alterutra parte concesso alteri pretio, licitum est. 585. a. & hoc etiam inter priuatas personas. ibîd. a. b.
    • Cambire an liceat nummos eiusdem ponderis & numeri, valoris tamen diuersi in diuersis regionibus. 592. b.
    • Cambire pecuniam inferioris gradus auri vel argenti cum alia superioris, citra compensationem, iniquitas est. 593. a.
    • Cambire monetam hac lege etiam si tempore solutionis auctus fuerit valor, secundùm priorem valorem pẽdaturpendatur, vsura est. ibîdem.
    • Cambire ita vt eadem pecunia reddatur vbi plus valet: minimè licet. 593. b.
    • Cambire pecuniam ab vno in alium locum habito respectu copiæ vnius loci, atq;atque inopiæ alterius, licitum est: modò tẽporistemporis ratio nulla habeatur. 597. a. 598. a.
    • Cambium ratione temporis licitum esse nōnon potest. 590. a. 604. b. Neque ibi est aliqua ratio lucri cessantis. 605. a.
    • Cambium duarum rerum in diuersis existẽtiumexistentium locis, neutiquàm fieri licet si pluris in vno ꝗ̈quam in altero æstimetur. 594. a.
    • Cambij pretium legitimè variat abundantia vel raritas pecuniæ. 601. a. & etiam frequentia & raritas indigentium. 602. a.
    • Cambium ad incertam solutionem etsi aliquo modo licitum sit, non tamẽtamen tutum. 602. b. 603. a. 606.
    • Cambij legitima ratio. 606. b.
    • Cambia an ad proxima loca eiusdem regni sint licita. 607. b.
    • Cambiendi mos Lusitanorum & Castellanorum. 609. b.
    • Campsoriæ artis radix & initium vnde. 591. a.
    • CāpsorCampsor qui Metinæ pecunias numerat, iustè cum lucro illas Romæ recipit, etiam si ipsi cāpsoriCampsori expediret illuc asportare. 588. b.
    • In campsore industria pluris valet quàm labor: imò sine labore multoties pretiũpretium recipit. 589. a.
    • Campsori licitum est aliquid recipere vt pecuniam in suo cambio consignatam in numerato soluat. 591. b. non tamẽtamen vltra id quod lege taxatum est. 592. a.
    • Campsor dominium pecuniæ in illum cui dat transfert. 600. a.
    • Campsori nullo modo licet ob nundinarũnundinarum intercalationem & prætermissionem pretium recipere. Imò neq;neque propter illud tẽpustempus quod inter cambium interstet & proximorum nundinas. 604. b. 606. b.
    • Campsor ratione lucri cessantis nihil recipere potest. 605. a.
    • Campsorum ministri quomodò sint in culpa, & ad restitutionem teneantur. 610. b. &. 611. b.
    • Cantus ecclesiastici non studij sed diuinæ laudis gratia instituti. 74. b. vide, Horas.
    • Capellaniam statuere ad celebrandas Missas pro infidelibus, error est. 726. b.
    • Capituli, nauigātinauiganti. de vsuris. optima explicatio. 262. b. & aliorũaliorum capit. vide, Expositio.
    • Carcerum effractoribus pœna capitis decernitur propter præsumptionem illatæ vis. 463. a.
    • Ad carceres condemnati, tenentur ibi manere & non fugere nisi immineret periculũpericulum mortis vel corporalis supplicij. ibî. b.
    • Ad carceres & ad mortem simul condemnari nullus iustè potest. ibîd. b.
    • In carcere spectare mortẽmortem aliquando tenentur martyres ob confessionem fidei. ibîd.
    • Carceres quare adinuenti. 415. a.
    • Carcer perpetuus morti æquiparatur. 415. b
    • Carceri mancipare quempiam nisi reipublicæ aut principi non licet. 415. a.
    • Cardinalis episcopali fulgens dignitate potiùs tenetur esse præsens suæ ecclesiæ quàm Romæ. 264. a.
    • Cardinalibus inhibitum est nè fiant episcopi. 841. a.
    • Celare vitium rei & tacere, maximè differunt. 555. b.
    • Census quid, & vnde dictus. 565. b.
    • Census bifariàm constituitur. Alius enim est reseruatiuus: & alius consignatiuus. 566. a.
    • Censum realem fructuariumq́;fructuariumque vnusquisq;vnusquisque potest in sua bona constituere, dummodò sint libera, non solùm via donationis, verùm etiam venditionis. 566. b. 567. a.
    • Census realis annexam habet personalem obligationem. 568. a. imò bona super quę census constituitur rationẽrationem solũsolum habẽthabent pignoris & hypothecæ. ibî. b. &. 569. a.
    • Census realis non solùm constitui potest super certis signatisq́;signatisque bonis, verùm & super indefinitis: imò & super re cuius fru|
      fol. [920]
      ctus censum non adæquant. 568. b.
    • Censum realem emens non fructus rei obligatæ emit, sed ius exigendi censum. ibîd.
    • CẽsnmCensum personalem, vtpote quem venditor supra suam constituat personam, iustè quisq;quisque emere potest. 568. a.
    • Census personales & super incertis bonis etiam non fructificantibus constitutos, Extrauagantes Martin. & Calix. non damnant. 569. b.
    • Censum pecuniarium iure etiam quisque potest super suis facultatibus cōstituereconstituere, non solùm donationis forma, verùm etiāetiam venditionis. 567. a.
    • Census super vsum pecuniæ constitui potest. ibîdem. b.
    • Census pecuniarij temporales tempòris certi cuius pensio maioris valoris est quàm sit pretium, suspecti sunt & relegandi. 572. a. b.
    • Census perpetui non modò licitè emuntur, verùm in illis minor est vsuræ suspicio ꝗ̈quam in temporalibus. 570. b.
    • Census perpetui obligatio quando census constitutus fuit super incertis & indefinitis bonis ad hæredes pertinet: si verò consignatus fuit super certa re, non nisi re illa permanente: qua perempta hæredes ampliùs non tenentur. 571. a.
    • Census temporales licitè emuntur. 571. a.
    • Census vitalitius licitus. 572. b.
    • Census redimibiles licitè emuntur: apposita conditione vt non membratim & per partes, sed totum simul redimatur. 574. a.
    • Censum emere cum pacto retroëmendi, nequaquàm fas est: puta obligando venditorem vt eundem redimat eodem pretio vel minori. 573. a.
    • Censum emere cum pacto retrouendendi, licitum est. ibîd.
    • Censum emere cum pacto retrouendendi constituto tempore, tam illo ante quod non sit venditori redimendi facultas, ꝗ̈quam illo citra quod si non redimatur, nulla fiet vltrà redimendi facultas, sed census maneat perpetuus, licitum est. ibîd. b.
    • Census quod pretium dicatur iustum. ibîd.
    • Censum multæ conditiones iniquum reddunt. ibîdem.
    • Ceremonia vnde dicatur. 97. a.
    • Ceremonialia ac iudicialia præcepta per quāquam illationem à iure naturali descendātdescendant. 113. a.
    • Ceremonialia legis opera non conferebant gratiam sicuti nostra. 132. a. b.
    • Ceremonialia præcepta & iudicialia quare ad decalogum non pertineant. 134. b.
    • Ceremoniæ veteris legis quæ ad Dei cultũcultum pertinebant, Christum & eius legem figurabant. 151. a.
    • Ceremonias veteris legis multiplices fuisse condecens fuit: quæ ad quatuor capita reducuntur. 151. b.
    • Ceremoniæ omnes veteris legis quæ ex debito fine ducebant suas causas, literalem & mysticum sensum habebant. 153. a.
    • Ceremoniæ & ritus apud omnes gentes semper fuêre ad diuinum cultum ratione naturali magistra. 155. a. Quinimò multi proceres fuêre inter gentes quibus super naturalem instinctum diuinus radius affulsit. 156. a.
    • Ceremoniæ veteris legis à solis carnis sordibus corpus emũdabantemundabant. 156. a. cuius emũdationisemundationis ratio potissima erat in nostro mysterio posita. ibîd. b.
    • Ceremoniæ veteris legis an in Christi morte cessauerint. 157. a.
    • Ceremonias legis veteris nullo modo licet post euangelij promulgationem obseruare. 158. a.
    • Ceremonialia obseruando quomodò fuerit Petrus reprehensibilis. 164. b.
    • De cessatione legalium dissidium Augu. & Hierony. 158. b.
    • Cęsio syluæ vetatur in bonum reipublicæ. 352. b. vide, Ligna, Sylua.
    • Cædens ligna in nemoribꝰnemoribus alienis furtim quando teneatur ad restitutionem. 352. a.
    • Cedere bonis quando liceat. 381. b.
    • Circuncisio non conferebat gratiam visacramenti, sed per fidem quam populus protestabatur. 132. b.
    • Charitas quid sit. 121. a. ad præceptum charitatis requisita. 473. a.
    • Charitatis actus bifariàm considerantur. 124. a.
    • Charitatis actus vt singularis virtutis est, cadit sub singulari præcepto. ibîd.
    • Charitatis actus vt est vniuersalis modus omnium virtutum non cadit sub præcepto. ibîdem.
    • Charitatis lex iuxta diui Tho. sententiam statim obligat cùm quis limen rationis ingreditur. 126. a.
    • Charitas cùm sit omnium aliorum præce|
      fol. [921]
      ceptorum finis quare astruatur vt singulare præceptum. 125. 126. a. b.
    • Charitatis pręcepto occurrente tenemur cũctacuncta quę tunc facimus in Deum referre vt in finem suprà naturalẽnaturalem. 127. a.
    • Charitas nōnon est titulꝰtitulus rerũrerum possessarũpossessarum. 287. b.
    • Charitatis p̃ceptũpreceptum dupliciter impleri. 614. b.
    • Charitatis lex & ordo qñquando nos obliget. 403. b
    • Christus vt homo non est rex potestatis sæcularis. 301. a.
    • Christus idem regnum quo functus est ipse reliquit vicario suo Papę. ibîd.
    • Christus secundũsecundum quod homo iure redemptionis est rex regni cœlorum. 300. b.
    • Christus caput ecclesiæ ac perinde omnium munerũmunerum ecclesiasticorũecclesiasticorum exemplar. 798. b.
    • Clericus in quantum clericus nullas te tenet̃tenetur soluere decimas. 748. b.
    • ClericꝰClericus q̃tenꝰquatenus sęculari iure terras possidet sęculares debitor est decimarũdecimarum. ibî. &. 75. a.
    • Clerici possunt recipere stipẽdiumstipendium substentationis. 761. a.
    • Clericus diues potest pacisci de stipendio substẽtationissubstentationis cùm non est lege constitutum. 771. b.
    • Clericus non est simoniacus cùm tantùm distributionum gratia diuinis interest, peccat tamen grauiter. 768. a.
    • Non omnis clericatus vsq;vsque ad primam tonsuram est de iure diuino. 772. b.
    • Clerici quatuor generibus bonorum tẽporaliumtemporalium fruuntur. 853. a.
    • Clerici in nascenti ecclesia cœperunt in cōmunicommuni viuere. ibîd. b. vide, episcopus.
    • Clerici licèt aliundè victum habeant idoneum possunt tamen de bonis ecclesiasticis viuere. 872. a.
    • Clericorum multa sunt obsequia quibꝰquibus sua stipendia merent.
    • Clerici denuntiare possunt in causa sanguinis cum protestatione. &c. 446. a.
    • Clericis quare non licet malefactores occidere & quo iure. 391. b.
    • Clerici qui dicantur. ibîd.
    • Clerici qui petunt bonorũbonorum suorũsuorum restitutionẽrestitutionem in iudicio dũmodòdummodo protestent̃protestentur se id nōnon facere ad vindictāvindictam & sanguinis effusionẽeffusionem non incurrunt irregularitatem, licèt malefactores occidantur. 49. b.
    • Clericorum votum castitatis, vide, sacerdos.
    • Cognitio diuinorũdiuinorum in seipsis soli Deo & beatis cōpetitcompetit: nobis verò non sic quo loco genuina Pauli loca explicantur optimè. 23. b.
    • CommutationũCommutationum alia volũtariavoluntaria, alia ĩuolũtariainuoluntaria. 246. a.
    • CōmutationisCommutationis nomẽnomen non simplicẽsimplicem dationẽdationem, aut receptionẽreceptionem importat sed dare vt recipiant, recipere vt reddant. 246. a.
    • CōmutatioCommutatio volũtariavoluntaria spontaneāspontaneam quādamquandam & voluntariāvoluntariam actionem tam ex parte offerẽtisofferentis ꝗ̈quam recipientis importat. 246. a.
    • CōmutatioCommutatio inuoluntaria, inuoluntariāinuoluntariam supponit actionem ex parte patientis quàm auferentis. 246. a.
    • Commutationes inuoluntariæ diuiduntur & in eas quæ occultè & ignorante domino per fraudem fiunt & eas quæ per violentiam manifestè. 246. b.
    • Commutationes voluntariæ per sua quoq;quoque membra subsecantur. 246. b.
    • Compensatio quę sit facienda pro vita ablata. 337. b.
    • CōpẽsatioCompensatio in fama optimè potest fieri. 346. a
    • Communes debent esse res quantũquantum ad vsus per misericordię & liberalitatis benignitatem, 297. b.
    • Communitas rerũrerum triplex esse potest. ibî. a.
    • Commodatum & mutuũmutuum quo pacto discriminẽturdiscriminentur. 370. a.
    • Concilij Apostolorum, Actuum. 15. explicatio. ibîd. a.
    • Conclusio practica quò est singularibus vicinior eò minùs habet certitudinis. 35. b.
    • Condemnato ad mortem licet fugere & se ab impedimentis expedire. 462. a. &. b.
    • Condemnato ad mortem iustè non licet instrumenta cōferreconferre vt se vinculis expediat & fugiat. ibîd. b.
    • Condemnatus iustè vt fame pereat potest abstinere à cibis sibi oblatis cōtracontra voluntatem iudicis. 464. a.
    • CondẽnatoCondemnato à legitimo iudice iustè & iuridicè non licet se defendere. 461. a.
    • CōdẽnatoCondemnato iniustè fas est iudici resistere vbi tamẽtamen non scādalumscandalum daret ex quo grauis perturbatio timeretur. ibîd. a.
    • CōdemnatꝰCondemnatus legitimis testimonijs, sed tamẽtamen sine causa aliqua, quia est inocens, si non potest se defendere nisi inflictis vulneribꝰvulneribus tenetur obedire sententiæ iudicis. ibîd. b.
    • Confessi crimen propriũproprium, super aliorũaliorum conscientias non interrogentur, excepto crimine læsæ maiestatis & hæreseos. 455. a.
    • fol. [922]
      Consilium non habet rationẽrationem legis vt pote virtute carẽscarens coerciua. 21. a.
    • Consilia multa sunt de iure naturæ. 188. b.
    • CōsiliaConsilia euāgelicaeuangelica atq;atque adeò omnia naturalia, ad tria reducunt̃reducuntur genera: scilicet paupertatis, continẽtiæcontinentiæ, & obedientiæ. 189. a.
    • Consilia noua in euangelica lege adhibita: sunt virginalis puritas, & confirmato voto cuncta relinquere. ibîd. b.
    • CōsiliaConsilia illa quæ sunt de iure naturę sępe accidit vt sint in præcepto. 190. b.
    • Consilia ideò censentur minima quia ad salutem non sunt necessaria. 681. a.
    • CōsiliũConsilium p̃stāsprestans vsurario vt sub vsuris mutuet ad restitutionem tenet̃tenetur. 532. b. vide, vsura.
    • Consulere minus malũmalum quomodò liceat, optima disputatio. 535. a. &. 876. b.
    • Consentire facientibus dupliciter cōtingitcontingit. 493. a.
    • Consuetudo quid sonet. 76. b.
    • CōsuetudoConsuetudo trina pollet virtute. ibîd. a.
    • CōsuetudoConsuetudo & mos qualiter differant. ibî. b.
    • CōsuetudoConsuetudo ex seipsa vim legis nōnon habet nisi q̃tenꝰquatenus à principis cōsensuconsensu dimanat. 76. b.
    • Consuetudo ligat non solũsolum tanꝗ̈tanquam signũsignum promulgationis nouæ legis, sed aliqñalioquin etiāetiam est signum quod olim talis viguerit lex. 77. a
    • Consuetudo tam legis robur nanciscitur vt cōmunicommuni hominũhominum iudicio & arbitratu peccatum esset facere contra illam. 77. a.
    • CōsuetudoConsuetudo q̃quae ex principis socordia, aut ĩpotentiaimpotentia obrepit, legi non derogat. 77. a.
    • CōsuetudoConsuetudo q̃quae ex animi feruore ac pietate tātũtantum ortũortum habet, non habet vim p̃ceptiprecepti: nisi posteà vti sub p̃ceptoprecepto custodiatur. 77. b.
    • Consuetudo quæ illicitũillicitum habuit ortũortum legem potest antiquare, quin & apud posteros vim legis obtinere, non tamen quandiu peractus prauos increbrescit. 78. a.
    • Consulens minus malũmalum ad maius euitandum non obstringitur restitutione. 876. b.
    • CōstitutionesConstitutiones prædicatorum, id ad quod obligant non habet rationem pœnæ, sed conuentionis. 58. a.
    • Contemplatiua vita sit ne melior ꝗ̈quam actiua. 816. a.
    • Contractui quādoquando deest solennitas iuris essentialis, potest ꝗsquis legis vti beneficio. 318. a.
    • CōtractusContractus est actio inter duos ex qua vtrũquevtrunque obligatio nascitur. 541. b.
    • CōtractusContractus & pactũpactum non cōuertunturconuertuntur. ibîdẽibidem.
    • CōtractusContractus strictè actus est iustitiæ. ibîd.
    • Contractuum species septẽseptem sunt, scilicet emptio, cābiũcambium, mutatio, emphiteusis, cōmodatiocommodatio, ꝑmutatapermutata cōmodatiocommodatio, locatio. 542. a.
    • CōtractꝰContractus assecuratiōisassecurationis. 579. vide. assecuratio.
    • Contractus cumbij. 582. vide, cābiũcambium, cābirecambire.
    • Contractus emptionis & venditionis. 541. a. vide, emptio & venditio.
    • Contractus ab vsuratio facti qui sint validi. 529. a. b. vide, vsurarius.
    • Contrahentibus quomodò liceat ad inuicẽinuicem se decipere. 547. b. 551. a.
    • Contumelia à cōuitioconuitio & improperio differt. 480. b. &. 481. a.
    • CōtumeliarũContumeliarum modi oẽesomnes sunt eiusdẽeiusdem spẽispeciei. ibî.
    • Contumelia genere suo est peccatũpeccatum mortale idq́;idque atrotiùs ꝗ̈quam furtum aut rapina. ibîd. b.
    • Contumeliæ grauitatẽgrauitatem, quantitas furti exuperare potest. 482. a.
    • Contumelijs ferẽdisferendis animum habere paratum vnusquisq;vnusquisque tenetur. 483. a.
    • Contumelias illatas qñquando ferre teneamur, qñquando repellere oporteat. ibîd.
    • Contumelia peior est furto. 491. b.
    • Contumelianti respondendum est quando ratio correctionis fraternæ id decere demonstrauerit. 484. a.
    • CōtumeliātiContumelianti honori fidei, & religionis religio est acriori respōdererespondere obiurgatiōeobiurgatione. ibî.
    • ContumeliātiContumelianti quæ crimina liceat obijcere: quando resistere licitum. ibîd.
    • Contumelianti alijs, respondere semper est officium. ibîd. b.
    • Contumeliosus quis dicatur. 476. b.
    • CōtumeliæContumeliæ & detractionis discrimina. 479. . 480. a. &. 485. a. &. 488. a.
    • Contumelia propriè loquendo in verbis cōsistitconsistit. 479. b.
    • Contumelia, extẽsoextenso nomine, etiam in factis posita est, quatenùs rationem habent sisignificandisignificandi. ibîd.
    • Contumelia esse potest etiam si vitiũvitium quod propalatur peccatum nōnon sit, quanuis huiusmodi sit insignior. 480. a.
    • Contumelia esse potest etiam si occultum vitium non detegatur. ibîdem.
    • Contumelia illa maior est in qua vitia imponuntur. ibîd.
    • Conuitium vnde dicatur. ibîdem. b.
    • Conuitij iactatio, quæ fit præter intentionẽintentionem |
      fol. [923]
      contumeliandi quæ culpa sit. 482. a.
    • Conuitiari eatenùs est virtus quatenùs intra limites moderatæ faciei cōtinet̃continetur. ibî. b.
    • Cor est prima pars in qua anima viuit. 135. a.
    • ¶ Creaturæ oẽsomnes irrationales lege Dei ęterna aguntur. 27. a.
    • Criminator à susurrone & detractore differt. 496. b.
    • Culpa leuis quæ sit & quæ grauis. 37. b.

  • D

    • DAmnũDamnum emergens quid sit. 521. b.
    • DānũDamnum emergens qñquando mutuatori ĩuitoinuito emergit, iustè exigit̃exigitur. 522. a.
    • DamnũDamnum emergens iustè petit qui mutuare cogitur. 522. b.
    • Damnum emergens præuisum & formidatum, qui rogatus mutuat iustè potest à principio in pactum ducere. ibîd.
    • DamnũDamnum datum in re quæ erat in potẽtiapotentia, nōnon est perinde restituẽdũrestituendum, ac si fuisset in actu: quisq;quisque tenetur ad integrũintegrum resarcire. 355. a.
    • Damnum dantes graue iunctim quomodò contrahant restitutionis debitum. vide, restitutio.
    • Dationes licitæ triplices sunt. 361. a.
    • Debiti duplex est ratio, secũdũsecundum qquod aliq̃aliqua res dicitur hominis. 241. b.
    • Debita incerta naturali iure in vsus reipublicę cōmunescommunes cedunt. 363. b. vide, restitutio.
    • Decalogus cōpendiumcompendium fuit totius naturalis legis. 85. a.
    • Decalogi & reliquorum præceptorum discrimen. 106. a.
    • Decalogus nōnon exp̃ssèexpresse cōtinetcontinet prĩcipiaprincipia de dilectiōedilectione Dei & proximi: sed q̃requaere hoc. 106. b.
    • Decalogi præcepta distinguntur in tria primæ tabulæ & septem secundæ. 107. b.
    • Decalogi primũprimum præceptum licèt negatiui formam præ se ferat, affirmationem tamẽtamen āmplectituramplectitur. 109. a.
    • Decalogi præceptorum numerus congruentissimus est. 109. b.
    • Decalogus nullũnullum cōtinetcontinet præceptum de virtutibꝰvirtutibus, hominẽhominem in ordine ad seipsum, cōponentibuscomponentibus. 110. b.
    • Decalogi præcepta recto ordine sunt disposita. 112. a. Et congruẽticongruenti modo tradita. 113. a.
    • Decalogi præcepta omnia, tam primæ ꝗ̈quam secundæ tabulæ sunt prorsus etiāetiam per DeũDeum indispensabilia. 116. a.
    • Decalogi præcepta non omnia includunt modum charitatis: ita quod sit peccatum nisi in gratia fiant. 124. b. 125. a.
    • Decalogi præcepta data sunt nobis vt legis capita: sapientibus autem cōmisitcommisit Deus vt de alijs nos erudirent. 134. b.
    • Decalogi p̃ceptaprecepta ante legẽlegem scriptāscriptam vtcũq;vtcunque de iure gẽtiũgentium poterātpoterant cẽsericenseri tāetsitametsi non nisi naturali: post verò de diuino dicuntur. 45. a. vide, præcepta Decalogi.
    • Deceptio intra dimidiādimidiam iusti p̃tijpretij, ꝑmissapromissa est, nōnon tamen licita. 551. b.
    • Deceptor quare ad restitutionẽrestitutionem teneat̃teneatur. 552. a
    • Decepto q̃requare non det̃detur actio in iudicio. 552. b.
    • Decimarum aliarumq́;aliorumque oblationum discrimen. 738. a.
    • Decimæ quo iure debeantur. ibîdem. b. & 739. a. &. b.
    • Decimæ ad iudicialem ordinem olim spectabant. ibîdem.
    • DecimarũDecimarum quota non exuperat iustũiustum ministrorũministrorum ecclesiæ stipẽdiũstipendium, etiam si tanꝗ̈tanquam veris dominis eis adiudicentur. 740. b.
    • Decimarum quota non est de iure diuino. 742. b.
    • Decimæ an per desuetudinem abrogari possint. ibîd. &. 744. b.
    • Decimę quibꝰquibus de rebꝰrebus debeant̃debeantur. 744. a. &. b.
    • Decimę aliæ personales aliæ reales. ibîdem.
    • Decimas à seruitoribus de sua mercede exigere, nisi mos omni memoria vetustior ad id cogat, non est æquitas. 745. a.
    • Decimæ soluẽdęsoluendę sunt ab agricola ita vt non possit ante decimationem operas suas & sumptus nec semina excipere. ibîd.
    • Decimę personales non exigebantur in veteri populo: & quare. ibîd. b.
    • Decimas ex minutis oleribꝰoleribus &c. Leuitę non exigebant, secùs autẽautem Pharisęi. ibîdem.
    • Decimas non debet agricola, si absq;absque sua negligentia ante decimationem granum ei sublatum sit. 746. a.
    • Decimam totam debet soluere agricola antequàm vel suorum mercedem vel regis tributum excipiat. ibîd.
    • Decimas soluere in integrũintegrum tenetur colonꝰcolonus alieni fundi antequāantequam pensionem excipiat quam agri domino soluturus est nisi aliter inter eos conuentum fuerit. ibîd.
    • Decimarum non tenetur mercenarius qui |
      fol. [924]
      ex decimatis mercedem recipit. ibîd.
    • Decimarum non tenetur dñsdominus fundi ex suis prouentibus quos colonus post decimationem ei soluit. ibîd.
    • Decimas petere clericis duntaxat proprio iure cōpetitcompetit merito suo. ibîd.
    • Decimas exigere non est idem quod res ipsas quæ decimantur petere. ibîdem.
    • Decimæ in lege noua non solùm in clericorum victum, sed etiam in eleemosynarum vbertatem pro ęgenis conferuntur. 747. b.
    • Decimę personales illi ecclesiæ debẽturdebentur vbi quisq;quisque parœcius est. ibîd.
    • Decimæ prædiales videntur deberi eidem ecclesię vbi prædia iacent. At ecclesia mauult se ad consuetudinem referre. ibîd.
    • Decimas soluere non tenentur infideles pręter Iudęos. 750. a. &. b.
    • Decimę decimarum congruenter Dei præcepto in veteri lege summo sacerdoti Leuitę pendebant. ibîd. b.
    • Decimarum ius est merè spirituale. 773. a.
    • Decimarum dominium ante earum partitionem solùm est penes clerum. 855. b. & 856. a. quo iure. ibîd.
    • Decimę multarum ecclesiarum totę sunt in titulum sæcularem transmutatę. 860.
    • Defensa vitæ & bonorum temporaliũtemporalium quandiu duret. 405. a.
    • Defendere aliquando pro vindicare. 406. a.
    • Ob defensam vitæ & bonorum temporalium licet occidere. Vide, occidere, & aggressore.
    • Deliberatio compręhendit cōsiliumconsilium & sententiam. 616. b.
    • Deliberatio quanta sit necessaria vt votum obliget. ibîd.
    • Delicta triplici via à iure præscipta cognoscuntur. 452. a.
    • Denuntiatio fraterna quinque modis distat à iudiciali. 452. a.
    • Denuntiatio iudicialis quomodò differat ab accusatione. ibîd.
    • Denuntiatus fraternæ tenetur prælato veritatem fateri nisi grauiter timeat quod eũeum tāquātanquam iudex machinatur castigare. Alioquin ad confessionem cogi potest. ibîdẽibidem.
    • Denuntians fraternæ si sit persona omni exceptione maior valere potest pro teste in iudicio inde futuro. ibîd.
    • Denuntiatio duplex est. 444. b.
    • Denuntiatus fraternę si rebellis sit & citra spem emendæ excōmunicotionisexcommunicationis sententia ab ecclesia coram testibus denuntiationis est separandus. 433. a.
    • Sicuti denũtiationẽdenuntiationem fraternāfraternam debet pręcedere admonitio, sic inquisitionẽinquisitionem specialem vel infamia, vel expressa indicia. ibîd.
    • Depositarius tenetur negare depositum quando dominus petit in abusum iniuriosum. 358. a.
    • Depositarius amittẽsamittens rem citra magnāmagnam culpāculpam suāsuam nōnon tenetur ad restitutionem. ibîd.
    • Depositio non est contractus. 542. b.
    • Depositum habens si quid sua industria deposita pecunia lucratur restituere non tenetur. 551. a.
    • Derisio à cōtumeliacontumelia, susurratione, & detractiōedetractione differt. 497. a. &. 499. a.
    • Derisio sub ludi forma scomata sua tegit. 497. b.
    • Derisio frequentissimè in ironia vertat̃vertatur. ibî.
    • Derisionis materia quæ sit. ibîd.
    • Derisioni exponere peccatũpeccatum alienũalienum, aut naturalẽnaturalem defectum tanꝗ̈tanquam paruũparuum, genere suo est mortale, si inde alter pudefiat. ibîdẽibidem.
    • Vitio quod ęstimat̃ęstimatur secundũsecundum se magnũmagnum, paruum verò respectu illius cui obijcit̃obijcitur aliquẽaliquem denotare, peccatum est mortale. ibîdem.
    • Derisiones eiusmodi grauiora peccata sunt ꝗ̈quam cōtumelięcontumelię etsi in DeũDeum aut fidẽfidem euomant̃euomantur enormissima blasphemię crimina. 498. a.
    • Derisionis gradus. ibîd.
    • Derisio & subsanatio fine conueniunt, modo differunt. 498. b.
    • Derisor Dei quis dicatur. 499. a.
    • Detinere rem alienam inuito domino peccatum est furti. 418. a.
    • Detinere rem alienam nullam addit malitiam suprà accipere, sed est continuatio peccati. ibîd.
    • Detractio quid sit. 485. a.
    • Detractio respectu famæ, non respectu veritatis dicitur. ibîd. b.
    • Detractio genere suo est peccatum mortale. 486. a.
    • Detractio per accidens quę sit. ibîd. b.
    • Detractio per accidens quando virtus, quādóvequandove peccatum sit. ibîd.
    • Detractionis vitium quomodò vniuersis cōmunecommune sit. 490. a.
    • Detractio secunndũsecundum genus suũsuum grauius peccatum est quàm furtum: leuius homicidio & adulterio. 491. a.
    • Detractio in indiuiduo leuius peccatũpeccatum esse |
      fol. [925]
      potest quàm furtũfurtum & grauius homicidio. ibîdem. b.
    • Detractionis proprium obiectum, est ratio inuoluntarij. ibîdem.
    • Detractione peior est contumelia. 492. b.
    • Detractio est inuidiæ filia. ibîdem.
    • Ad detractionem alium inducens, aut qui propter odiũodium illa delectatur, grauiùs peccare potest quàm detrahens. 493. a.
    • Detractor quis dicatur propriè. 486. b.
    • Detractores quare homicidę peculiariter dicantur. 492. a. b.
    • Detractor quæ verè sunt mala culpa disseminat. 495. a.
    • Detrahenti alijs nōnon resistẽsresistens qñquando peccet quādóvequandove excuset̃excusetur. 493. b.
    • Detrahenti dum vera dicit non est contradicendum sed reprimendum est illi verbum. 494. a.
    • Deum velle aliquid extra se stat dupliciter. 117. b.
    • Deus aliqua nessaria vult. ibîdem.
    • Dei legislatoris & humani discrimen. 118. a.
    • Deus duas habet potestates in vniuersum orbem ibîdem. b.
    • Deus legitima iudicis authoritate vsus est vasa Aegyptiorum Iudæis tradendo . 119. a.
    • Deus forsan cōciliauitconciliauit animos Osęæ & mulieris fornicariæ vt in matrimonium consentirent. ibîdem.
    • Deus iubens Abrahæ filium immolare neutiꝗ̈neutiquam in homicidio dispensauit. ibîd. b.
    • Deus non solùm vt dominus sed vt iudex potest innocentem à culpa actuali occidere. ibîdem.
    • Deus solus gratiāgratiam confert quāquam non adimit: sed homo ipse per propria scelera. 53. b.
    • Deus potest occultè rem alienāalienam alteri donare non tamen princeps nisi dicta causa & lata sententia. 422. a.
    • Deus solus est dominus vitæ. 292. b.
    • Deus cum absolutus sit dñsdominus vitæ, nunquānunquam tamen hac vsus est potestate aut in vitāvitam aut in bona reliqua. ibîd.
    • Deus nemini relaxat pœnam præterꝗ̈præterquam in sacramento nisi secũdùmsecundum opera & fructus pœnitentiæ. 443. a.
    • Deo primùm ac propriè per excellentiam cōpetitcompetit maledicere per modũmodum causæ effectricis. 500. a.
    • DeũDeum benedicere ac maledicere quid sit. ibî.
    • Diaboli appellatio qui illum cui maledicitur importet vix à peccato mortali excusari potest. ibîd. b.
    • Diaconatus olim non habebatur vt ordo sacer. 757. a.
    • In die festo quæ sint licita sex modis venari possumus. 145. a.
    • Dies festus quomodò spirituales actiones permittat. ibîdem. b.
    • In die festo opera corporalia quæ fiunt, licet fiant pro mercede, festum non violant. 147. a.
    • In festo quomodò licet segetes metere & texere & mulionibus & alijs iter agere. ibîdem. b.
    • Dies festus ad audiendum sacrum (quod Missam dicunt) obligat. Multi tamen ex varijs causis ab auditione excusantur. ibîdem.
    • Difamans aliquem de vero crimine contra iuris ordinem necessarium qualiter & ad quam teneatur restitutionem. 341. b.
    • Differentia inter potestatem ecclesiasticam & ciuilem quo ad vinculum vtriusq;vtriusque. 53. b. &. 54. a.
    • Dignioris non est habenda ratio quādoquando quis sacerdotium instituit vt certis personis obueniat. 258. a.
    • Dignum se esse ad præsulatum præsumere debet nemo, ni diuinitùs fuerit attactus. 813. a.
    • Dilectionis ad inuicem debitum nunquàm cessat. 332. a.
    • Dilectio proximi nobis notior est ad sensum quàm Dei. Hæc autem illius ratio & causa est. 112. b.
    • Diligendus est à nobis Deus plus quāquam nos ipsi. 217. a.
    • Dispensatio quid sit. 79. a. &. b.
    • Dispensandi munus tametsi plenariè penes solum legislatorem sit interdum tamen inferioribus competit. ibîdem. b.
    • Dispensationis legitimæ causæ. 80. a.
    • Difficultas ex natura rei promissæ orta idonea potest esse dispensandi causa: secùs si ex habitu prauo vouentis proficiscatur. ibîdem. b.
    • Dispensatio citra causam in his quæ sunt iuris diuini nulla est: secùs in his quæ sunt positiui. ibîdem.
    • Dispensatio voti purè conditionalis, si sit religionis, ad summum PōtificemPontificem spectat. 640. b.
    • fol. [926]
      Dispensatio voti pœnalis ad episcopum potest pertinere. ibîd.
    • Dispensat Papa cum emptore cum ei vendit beneficium eo ipso quod ipse vendit, & efficitur emptor verus possessor. 795. b.
    • Dissensio populi seminarium est hæresum. 828. b.
    • Distribui non potest semper ciuibus secundùm æqualitatem meriti. 244. a.
    • ¶ Distributiua iustitia inactione qua homines in suam gratiam primum recipit, nullum locum habet. Secùs in meritis condigni. 251. a.
    • Distributio fiet à Christo diuinorum bonorum in die iudicij, non solùm secundũsecundum proportionem geometricam, verùm & secundùm Arithmeticam. 244. a.
    • Diuisio aliqua dominiorum iure naturali facta fuit. 297. b.
    • Diuisionem primam rerum quis fecerit. 298. a.
    • Diuisionem rerum negare hæreticum est. 297. b.
    • Diuisio prima rerum externarum facta fuit iure gentium licèt posteà ciuili iure plures accesserint. ibîd.
    • Diuisoriæ sortes licitæ sunt. 314. b.
    • Dominium incepit ab orbe condito. 297. b.
    • Dominium non est tam vsu frequens ꝗ̈quam dominatus ac dominatio. 278. b.
    • Dominium fundatur in libertate. 280. b.
    • Dominium non transfertur in necessitate extrema. 283. a.
    • Dominium quarum rerum habeat Deus, quarum Angelus, quarũquarum homo. 284. a. b.
    • Dominium quadruplex, naturale, diuinũdiuinum, iuris gentium & iuris ciuilis. 286. a.
    • Dominium & ius in regnum, quod habuit Dauid diuinum positiuum erat. ibîdem. b.
    • Dominium est habitudo inter possidentem & possessum. 280. b.
    • Dominij legitima definitio & explicatio. ibîdem. a. &. 279. a.
    • Dominium, vsus, & vsusfructus quo pacto differant. 281. a.
    • Dominium habere rerum solis vigentibus intellectu & libero arbitrio cōuenitconuenit. 284.
    • Dominiorum innumera genera statuentes exploduntur. 286. a.
    • Dominio multiplici abundat homo etiam iure humano. 287. a.
    • Dominium differt ab eius titulo. 28. b.
    • Dominij, ac iuris nomẽnomen, pro eodem vsurpari non debent. 279. a.
    • Dominij ac iuris, nihilo plus habet in rem alienam existens in gratia, quàm in peccato. 287. b.
    • Domiuium an transferatur per actum interiorem. 309. b.
    • Dominium duobus tantùm modis trāsferturtransfertur. ibîd. &. 308. b.
    • Dominiorum diuisio necessaria fuit in statu naturæ lapsæ. 296. a.
    • Dominium habet homo naturale, non solùm in omnes terræ fructus verùm etiam quodam pacto in elementa cœlestesq́ue orbes. 286. b.
    • Dominiorum translatio omni iure fieri potest. 299. a.
    • Dominij translationis, definitio. 308. b.
    • Dominij aliena, definitio exploditur. 279. a.
    • Dominij, correlatiuum seruitus. ibîd. b.
    • Dominus est homo honoris & famæ. 293. a.
    • Domini quibus Rex opida cum nemoribꝰnemoribus largitur quas possint condere sanctiones circa nemora. 352. b.
    • Dominium an acquirat vsurarius in ea quę per vsuram corrasit. 526. b. &. 527. a.
    • Donatio facta absenti non obligat antequàm alter acceptet, ideoq́;ideoque reuocari potest sine iusta causa. 246. b.
    • Donatio si fiat absenti solenniter & coram testibus, obliget necne, stādumstandum est iuri ciuili. ibîdem.
    • Dubitare de bonitate alterius vbi cōiecturæconiecturæ ad prauũprauum iudiciũiudicium inclinant laude dignum est. 233. a.
    • Dubitare de bonitate alterius ex leuitate cōiecturarumconiecturam culpa est. ibîd.
    • Dubitare de bonitate alterius citra assensum, aliquando mortale est. ibîd.
    • Duellum illicitum. 401. b.

  • E

    • ECclesia non tenetur de suis possessionibus reddere decimas. 750. b
    • Ecclesia aliquid potest facere spirituale qquod priùs nōnon erat: quod ideo si vendiderit plus, ratione consecrationis ꝗ̈quam valet, con|
      fol. [927]
      tra ius est diuinum & naturale. 756. b. & 757. a.
    • Ecclesia non perinde habet modò potestatẽpotestatem faciendi miracula ac in Apostolis extitit. ibîdem.
    • Ecclesia potest omnes dies festos quos ipsa stabiliuit tollere vel mutare, aut saltem factum teneret quod tamẽtamen s. s. non permittet. 144. a.
    • Ecclesia quare olim multis fuerit temporalium dotibus à principibꝰprincipibus ditata. 866. a. b.
    • Ecclesiæ licèt immobiles possessiones, nullo excepto genere habere. 867. b.
    • Ecclesiæ bona optimo iure ei concessa sunt, & qui contradiceret malè audiret de fide. 868. a.
    • Ecclesiæ conducens non est vt casus omnes de quibus dimicatur sintne vsurarij, eius authoritate definiāturdefiniantur. 540. b.
    • Ecclesiastica bona non mirum si ob nimiānimiam temporum calamitatem quandoq́;quandoque à regibus exigantur. ibîdem.
    • Ecclesiasticis consentaneum fuit castra vasallosq́;vasallosque habere in possessionẽpossessionem sicut alias dotes. 866. a.
    • Eleazarus tanquàm vir fortis absque vlla reuelatione diuina elephantem impetiuit. 120. a.
    • Eleemosynam conferre in pretium orationis simoniacũsimoniacum est: non tamen si dentur in sustentationẽsustentationem pauperum. 768. b.
    • Eleemosynam pro vna Missa offerendāofferendam taxare vt sacerdotes sub anathematis censura inhibeantur nè minorẽminorem recipiant, execrabile est. 764. b.
    • Eleemosynarum modus puta quòd fiant in præsentes pauperes, Deo gratissimus. 864. b.
    • Eleemosynas petere in honorem sanctorum & eas porrigere licet. 714. a.
    • Eligere digniorem in foro conscientiæ & poli pręceptum est. 254. b.
    • Elegit Christus non alium qui suus sibi vicarius succederet, quàm omnium tunc tẽporistemporis Apostolorum optimum. 255. b.
    • Eligere dignum prætermisso digniore mortale non est etiāetiam in rebus maioribus quando excessus meritorum non est tantus vt videatur ad rem multũmultum pertinere. 256. b.
    • Electi sunt à Christo domino homines literarum rudes ad euangelicam functionem duplici de causa. 260. a.
    • Electio vt canonica sit solidaq́;solidaque ac valida habenda secundùm exterum ius fori, satis est eligere dignum. 254. b.
    • Electionem, dumnon est aliud medium licet pretio ab indigno remouere & ad dignum inflectere. 765. b.
    • Electionis spiritualis beneficij, antequàm fiat, non licet obstacula pecunia propellere: tamẽtamen electione facta licet iniusta impedimenta per pecuniāpecuniam remouere. 765. a.
    • Electionem perimere Papa vel inferior in fauorem dignioris non potest, si electus ille sit quem iura non repellunt. 254. b.
    • Electores non debent suo calculo indigno suffragari. 257. b.
    • Electores licitè possunt prętermittere dignissimum qui eligi non potest, vt dignior eligatur. ibîdem.
    • Electores episcopi an teneantur meliorẽmeliorem eligere? 818. b.
    • Electores episcopi quid ex officio suo explorare debeant. 819. a.
    • Emere an liceat minoris quàm ipsa in in se sunt, vtique licet si sunt in periculo. 566. a.
    • Emere merces, vt lanas anticipata solutione viliùs quàm in præsenti foro vęneunt licitum est: si tamen coniectura est tempore quo tradendæ sunt plùs minúsve valituras etiam si pretio à principio taxentur. 563. a.
    • ¶ Emptio & venditio sunt contractus reipublicę maximè necessarij. 543. a.
    • Emptio & venditio vnus reputatur contractus. ibîd. b.
    • Emptio est rei pro pretio contractio. ibî. b.
    • Emptio ab empyhteusi & locatione differt. ibîdem.
    • In emptione & venditione pretia rerum nōnon secundùm earum naturānaturam æstimanda sunt sed quatenùs in vsus veniunt humanos. 546. b. vide, pretium.
    • In emptione & venditione fraude vti & dolo hoc est pluris vẽderevendere vel minoris emere peccatum est ex genere mortale. 550. a.
    • Emptionis quidam pessimus contractus & vsitatus. 564. b.
    • ¶ Emptor qui substantiāsubstantiam rei vel quantitatem vel qualitatem agnoscit, venditori nesciẽtinescienti tenet̃tenetur veritatẽveritatem manifestare. 554. b.
    • Emptor agnoscẽsagnoscens thesaurũthesaurum esse in agro abscōditũabsconditum an iustè emat agrũagrum à vẽditorevenditore nesciente absq;absque mysterij reuelatione. 557. a.
    • Emptor personales census etiam super nudam personam constitutos emendo ini|
      fol. [928]
      quitatem non committit. 568. a.
    • Epîceia quid sit. 79. a.
    • Epiceia ad solum principẽprincipem spectat: nisi quando difficilis ad eũeum esset aditus, aut instaret periculum apertum & subitum. 72. a.
    • Epiceia vt differat à dispensatione. 79. a.
    • Episcopus in ieiunijs dispẽsaredispensare potest in diẽdiem aut breue tẽpustempus non tamen per totam vitam. 80. a.
    • Ep̃sEpiscopus idem ꝙquod superin tendens. 796. b. 797. a. & episcopalis dignitatis necessitas. ibîdem.
    • Episcopus non solùm ad sacerdotum mores debet attendere, sed ad reliquũreliquum gregẽgregem. ibî.
    • Ep̃sEpiscopus iurisdictionibꝰiurisdictionibus sacerdotũsacerdotum superior est nōnon tñtamen ĩin corporis et sāguinissanguinis cōsecratiōeconsecratione. 798. a
    • Episcoporum sacerdotumq́;sacerdotumque diuersitas vnde sumatur. ibîd.
    • Episcopum reliquis sacerdotibus dignitate præstare bifariàm intelligi potest. 799. a.
    • Ep̃sEpiscopus die Dominica consecratur. 800. b.
    • Episcopale munus tria includit cōsiderādaconsideranda. ibîdem.
    • Ep̃sEpiscopus depositꝰdepositus si iterũiterum in suũsuum ordinẽordinem restauret̃restauretur, non opùs habet denuò consecrari. 801. a.
    • Ep̃sEpiscopus reali differentia discernit̃discernitur à p̃sbyteropresbytero licet Hier. cōtrariũcontrarium videatur asserere. 802. a
    • Episcopales dignitates non sunt specie diuersæ. 804. b.
    • Episcopus solũsolum ex cōmissionecommissione habet ordinare episcopos. 805. a.
    • Episcopalis potestas natura sua semꝑsemper fuit dignitas sacerdotali sub limior. 799. b.
    • Episcopalis dignitas perfectionem adhibet sacerdotio quæ tamen perfectio sacerdotio accidentaria est. 801. a.
    • Episcopalis dignitas institutio prorsus diuina est. 806. a.
    • Episcopalis dignitas electæ personę, nisi fiat claue contra iura errante semper iure diuino confertur. 809. a.
    • Episcopalis dignitas non nisi propter officium instituta est: ad quam veritatem designandam, semper in sacra pagina dignitas, officij nomine, designatur. 825. a.
    • Episcopatu indignus est, existens in peccato mortali. 816. b.
    • Ep̃atumEpiscopatum desiderare quo casu liceat. 811. a. b.
    • EpiscopatũEpiscopatum desiderare, quod PaulꝰPaulus ait, quomodò intelligatur, 813. b.
    • Episcopatum iniunctum, licitum sit recusare nécne. 815. a.
    • EpiscopatũEpiscopatum acceptāsacceptans cũcum animo perseuerādiperseuerandi in peccato mortali, mortaliter peccat. 816.
    • Ep̃atumEpiscopatum non acceptans quia sic est affectuũaffectuum peste corruptus vt cōsciẽtiæconscientiæ suę turbulentiam pacare nequeat non peccat. 817. a.
    • Episcopatum desiderare vt ait Paulus quomodò intelligatur. 825. b.
    • Episcopatuum & beneficiorũbeneficiorum mutationes maximè cauendæ sunt: aliquando tamen expediens est vt vnus episcopus ad aliāaliam sedem commigret. 257. b.
    • Episcopatus non est ordo qui septem sacramentis connumeretur. 800.
    • Episcopatus appetitus si ad salutem animarum non referatur genere suo peccatum est mortale. 813. a.
    • Episcopatus, nomẽnomen operis est non honoris: ac proinde non episcopatus honor, sed opus amandum est. 813. b.
    • Episcopi verum habent eorum dominium quæ iure sæculari possident. 850. b.
    • Ep̃iEpiscopi & reliqui clerici sunt verè dñidomini fructuum ecclesiasticarum possessionum. 854. b.
    • Sunt itidem dñidomini decimarum portionis quāquam post factāfactam diuisionẽdiuisionem illis obtingit. 856. b.
    • Episcopi arctiùs perstringuntur præcepto eleemosynæ quàm sæculares. 861. a.
    • Episcopi debent ea quæ ad sua patrimonia spectant scribere vt eis liceat suis agnatis relinquere. ibîd.
    • Episcopi vbi nimis sunt pauperes in nullo habentur pretio. 867. b.
    • Ep̃iEpiscopi munus idẽidem quod pastoris est hāchanc enim methaphorāmetaphoram Christus toto euangelio cōsultissimèconsultissime obseruauit. 796. b. 797. a.
    • Episcopi dignitas ac sanctimonia quanta debeat esse. 798. a.
    • Episcopi representant Christum vt caput̃caputur erat ecclesiæ aliorum ordinum magistri singuli suo modo. 798. b.
    • Episcopi ac sacerdotis differentia explicatur. 799. b.
    • Ep̃iEpiscopi functio est præparare ministros. 801. a.
    • Ep̃iEpiscopi soli successerũtsuccesserunt loco ApostolorũApostolorum. 803. b.
    • Episcopi præpollent sacerdotibus altiori dignitatatis genere. 805. a.
    • Episcopi secundũsecundum propriāpropriam nominis notionẽnotionem pastores dicunt̃dicuntur: non abusiuè, sicut gregũgregum domini pastores appellantur. 826. b.
    • Episcopi nōnon solùm publicatione, verùm etiam priuatis exhortationibus instruere debent plebem suam. 828. b.
    • Episcopi vt anima in corpore: vicarij autẽautem eorum vt membra. 831. b.
    • Episcopi quędāquędam sunt munera quæ iugẽiugem residentiam requirunt: alia non ita. 832. b.
    • fol. [929]
      Episcopi absẽtiaabsentia quæ mala parturiat. 834. b.
    • Episcopi qui absunt gregi instar meretricũmeretricum. 835. a.
    • Episcopi licet statum profiteatur perfectionis non tamen vt monachi: ita vt absque proprio viuere obligentur. 848. a.
    • Episcopi verum hadent dominum eorum quæ iure seculari possident. 85. a.
    • Episcopi & si peccare possunt sicut alij seculares in dispensatione bonorum suorum: nemini tamen tenentur ad restitutionem ea non distribuendo. nec de bonis ecclesiasticis pro sua portione sibi contingentibus: sed expressius. 863. a
    • Episcopi bonorum ecclesiasticorum sunt dispensatores quæ & quomodo habent distoibuere ibîdem, &. 851. a.
    • Episcopi habeant ne verum dominium fructuum ecclesiasticorum variæ sunt opiopinionesopiniones. 752. a. b. ad quod respondetur. 854. a. b. &. 856. b.
    • Episcopo conueniebat bonorum ecclesiasticorum dispensatio quando clerici viuebant in communi. 853. b.
    • Episcopo dum consecratur quanuis nōnon imprimat̃imprimatur sacramẽtalissacramentalis character nihilominus adhibetur sacerdotalis habilitas ei indelebilis. 801. a.
    • Episcopo peculiares sunt & proprię functiones vniuersæ quæ ad perfecti pastoris officium pertinent. 802. b.
    • Episcoporum status longè altior est quàm monachorum. 800. a. &. 803. b.
    • Episcoporum electio atq;atque ad sua munera exercenda obligatio est de iure diuino: qquod biffariam intelligi potest. 807. a. b.
    • Epicoporum vita sine macula esse debet. 803. a
    • Episcoporum, cura episcopali deserta, ad religionem se conferre sit ne licitum. 821. a. b.
    • Episcopus in suis legibus eadem pollet authoritate qua. summus Pontifex in eas quas ipse condidit. 80. b.
    • Episcopus non facit peculiare votum castitatis præter id quod sacerdotio adiunctũadiunctum est. 848. b.
    • Episcopus cui scientiæ incumbere debeat Theologiæ an iuri canonico. 820. a.
    • Episcopus quibus de causis possit cedere Episcopatui licitè. 822. a. b.
    • Episcopus ꝓpterpropter ecclesiam institutus est, nōnon vice versa. 824. b.
    • Episcopus medicus est cuius industria vti in medico corporali expetitur. 834. a.
    • Episcopus quibus de causis licitè gregi suo possit abesse. 838. b. 839. &. 840.
    • Episcopus tenetur propriæ vitæ discrimen subire ingruente gregis necessitate. 839. a
    • Episcopus religiosus quomodo ad obseruātiasobseruantias regulares teneatur vide religiosus ep̃sepiscopus.
    • Esus carnium, fuit in vsu hominibus ante diluuium. 383. a. b.
    • Euangelium Christi facultatem relinquit ecclesiæ addendi sanctiones nouas, qua temperatissime vti debent antististes. 181. b. 182. a.
    • Euangelium dupliciter intelligitur diuulgari. 178. a.
    • Exclusus à religione tenetur se se corrigere, & quantùm in se est eniti, vt iterum admittatur. 639. b
    • Exclusus à religione voto castitatis dumtaxat manet ligatus ibîdem.
    • Exclusus à religione fortè tenetur aliam religionem adire si votum religionis in cōmunicommuni admiserat ibîdem.
    • Excommunicare propter furtum non censendus est pater vxorem & filios. 418. a.
    • Excommunicare ꝓpriapropria authoritate, solius est episcopalis muneris. 804. b.
    • Exempla sanctorum quid doceātdoceant nos in euitandis præsulatibus. 814. b.
    • Exilium perpetuum morti confertur. 415. b.
    • Expositio C. quidam maligni. 5. q. 1. 455. a.
    • Expositio optima. c. quoniam. 31. 8. 707. a.
    • Expositio. c. mandato de simonia. 791. b.
    • Extrauagantes Martini & Calixti personales census etiam super nudas personas cōstitutosconstitutos & non damnant. 569. b. vide census.

  • De litera. F.

    • FAbula de lupis petẽtibuspetentibus canes ab ouibus. 399. b.
    • Facultas vnde dicatur. 280. a.
    • Fama læsa non est necessario restituenda, nisi quando iniustè aufertur. 340. a
    • fol. [930]
      Famę & honoris restitutio optimè potest fieri pecunia. 344. a.
    • Famæ restitutio vt obliget oportet necessariò fuerit ablata vel obscurata. 340. a.
    • Famæ alienæ restitutio obligat, etiam cum famæ propriæ detrimento. 342. b.
    • Famæ restitutio postulat vt læsor faciat plenam fidem coram quibus lęsit. 348. a.
    • Fama læditur iniustè quando verum crimen detegitur cōtracontra iuris necessarium ordinem. 341. a.
    • Famæ restitutio vt obliget requiritur quòd fuerit ablata per iniustitiam. 340. b.
    • Fama & honor differunt. 479. a.
    • Fama quid sit. 479. a. b.
    • Fama sine honore esse potest & ediuersò. 479. b.
    • Famæ splẽdorsplendor quot modis minuatur. 485. b.
    • Famam suam obscurans præter charitatem, non contra iustitiam facit. 489. b.
    • Fama non protenditur latiùs quāquam amicitia. ibîdem.
    • Famuli ab heris furtim accipere quidꝗ̈quidquam non possunt præter sua stipẽdiastipendia, causantes se minutissima accipere stipendia. 422. b.
    • Feras custodientes de damno dato in integrum tenẽturtenentur. 353. b. & de illis qui illas occidunt. ibi, & in subsequentibus.
    • Festos dies fieri hos vel illos ceremoniale est, in quod subinde ecclesia ius habet. 344. a. vide, dies festus.
    • Fideiussio contractus non est. 143. a.
    • Fides est credere quod non vides, quomodò intelligatur. 201. a.
    • Fides nōnon solùm desuper naturalibus articulis nos erudit, verùm & de aliis quos natuturanatura docet. 99. a. 104. a.
    • Fidei præceptum non est intra decalogum, sed eius præambulum. 109. a
    • Filij quomodò debeant à parentibus corripi. vide, Pater.
    • Filius quando clàm accipit rem aliquam à parentibus, si non sit tanti pretij non cōmittitcommittit furtum: neq;neque excommunicatione comprehenditur. 417. b.
    • Filiorum libertas prædicata à Christo quandô nam sit. 303.
    • Filij familiâs lucrans amplius quàm ludere poterat an teneatur ad restitutionẽrestitutionem. 716. a.
    • Finis legis non cadit sub præcepto. 123. a.
    • Fœnerator quod sua industria pecunia vsuraria acquisiuit, restituere non tenetur. 526. a.
    • Fœnerator restituere tenetur cum fructibus & damnis fructuum vel domum per vsuram extortam. 526. a. vide, vsura.
    • Fornicatio iure naturæ prohibita est & oppositum asserere est error hæresi proximus. 420. b.
    • Fornicatio grauius delictum est quàm furtum. ibîdem.
    • Fornicatio in indiuiduo potest esse leuiꝰleuius delictum furto. 421. b.
    • Fornicatio ex natura sua nocet vitæ prolis futuræ. 420. b. 421. a.
    • Fornicatio & contra temperantiam est & contra iustitiam. 421. b.
    • Fornicatio quare constituatur principaliter in specie intemperantiæ. 421. a. b.
    • Fornicatio nōnon inde leuior est furto quòd nōnon de illa tantũtantum pudefiunt homines. 421. b.
    • Fortitudo præstantior est temperantia. 218. a.
    • Fortitudo non est necessaria nisi ad iustitiæ pręsidium. 219. b.
    • Fratres mendicantes non sunt domini rerum quas possident. ibîdem.
    • Fraterna correctio habet pro fine particulari emendationẽemendationem fratris. 322. a.
    • Fraude aut vi qui alterum in crimẽcrimen coniecit tenetur docere veritatem & liberum permittere. 334. b.
    • Furtum quid. 417. a. &. b.
    • Furti definitiones iurisprudentium excluduntur. ibîdem. b.
    • Furtum & rapina specie differunt. ibîdem. & 419. a. b.
    • Furti diuisio in fraudulentam acceptionem & rapinam inepta. 417. b.
    • Furtum est species iniuriosæ acceptionis. 419.
    • Furtum in quatuor species diuiditur, scilicet, sacrilegium, peculatus, plagium, abigeatus. ibîdem.
    • Furtum est detinere rem alienam inuito domino. 418. a.
    • Furtum est accipere rem propriam occultè quæ penes alium est siue sit raptor siue depositum custodiens. 418. b.
    • Furtum ex genere suo peccatum mortale est 420. a. tametsi minimum peccatorum cōtracontra decalogum. 422. a.
    • Furtum non committit qui bona propria recuperat ab iniquo possessore si via iuris |
      fol. [931]
      habere ea non potest. 422. b.
    • Furtum leuius peccatum quàm fornicatio. 420. & leuius quāquam rapina. 432. a.
    • Furtum in diuiduo potest esse fornicatione scelestius, quin verò griuius quam adulterium vel homicidium. 421. b.
    • Furti rationem non habet, spoliare quempiāquempiam priuatim & occultè, authoritate principis, dicta causa, lataq́;lataque sententia condemnationis. 422. a.
    • Furtim surripere à suis heris, quādoquando liceat famulis quorumcunq;quorumcunque dominorum & quādoquando non. 422. b.
    • Furtim sua recuperare quomodo liceat, etiāetiam aliquando sit licitum palam personæ priuatæ. ibîdem.
    • In furto aliqua pecunię ꝗ̈titasquantitas tātatanta est, q̃quae ꝑper se absq;absque vllo ꝑsonępersonę respectu, causa est peccati mortalis vt duo, tresvè aurei ducati. 425. b.
    • Furti grauitas augetur etiam si parum sit quod ablatum est dum causa est maioris damni. 426. b.
    • Qui furatur minima ab homine pusili animi, qui in minimis maximè offenditur, si habet animũanimum ei nocẽdinocendi ꝑper illa minima, charitatem violat & peccat mortaliter. ibîdẽibidem.
    • Furari à diuersis exigua tunc incipit esse peccatũpeccatum mortale quādoquando quātitasquantitas accepta per se est magna absq;absque vllo personarum respectu. ibîdem.
    • FurũFurum scelera, iure naturæ, respublica potest prout viderit salubrius expedire, punire ibîdem.
    • Furtum, permanẽspermanens sub ratione furti, fieri licitè nōnon potest dispensatione diuina. 119. b.
    • Pro furto secũdumsecundum EuāgeliũEuangelium, etiam secundũsecundum ius commune vita non exigitur. 427. a.
    • Fures olim in Hispania nōnon occidebāturoccidebantur, sed sacrilegi qui sacra deprædebantur. ibîdem.
    • Quod fures modo vltĩò suplicio afficiāturafficiantur, Baldus ĩin causa fuit, ob idq́;idque ab authore repræhenditur. ibîdem.
    • Fur gaudere debet priuilegio, si se in sacrum recipiat. ibîdem.
    • Furari bona aliena vel eripere, etiāetiam ab illo qui bonis affluit, nemo potest citra extremāextremam necessitatem. ibîdem.

  • De litera. G.

    • GAlileos cęteris mortalibus prætulit Christus in EuāgelicaEuangelica functione propter mysterium. 260. a.
    • Gener fructus pignoris pro dote traditi in sortem non cōputandocomputando in iustitiam minimè committit. 520. b.
    • Genus in peccatis quę in facto consistũtconsistunt ex solo obiecto perpendit̃perpenditur. 481. b.
    • Genus in peccatis quæ in verbis posita sunt ex obiecto adiuncta simul intentione, perpendendum est. ibîdem.
    • Gratiam amittere non licet pro salute mundi spirituali. 397. a.
    • Gratiam licet exponere periculo aliqñalioquin. ibi.
    • Gradus pręceptionum & prohibitionũprohibitionum humanarum. 47. a.
    • Grauitas delictorum ex obiecto primo pensanda est. 400. b.

  • De litera. H.

    • HAbens rem alienam apud se iniustè, tenet̃tenetur dedamno emergente & lucro cessante. 368. b.
    • Habitus principiorum naturalium nōnon distinguntur à potẽtiispotentiis quibus in sunt. 30. a.
    • Hæredes vẽditisvenditis censum perpetuum illo mortuo ad quid teneāturteneantur. 571. a. vide census.
    • Hæredes vsurarij ad quid teneantur. 529. b.
    • Hæredes quibus debent restitutio occisi qui cinseantur. 339. b.
    • Hæredes triplices sunt. 362. a.
    • Hęres ꝑsonampersonam veri dñidomini defuncti gerit. 357. a.
    • Hæreses quibus dānisdamnis aut fracturis solent intumescere. 828. a.
    • Hæresibus nouis obortis temporũtemporum curriculo ecclesia magis ac magis illuminat̃illuminatur. ibid.
    • Hęresis stultissima est post euageliumeuangelium regni cœlorum aliud præstolari. 178. a.
    • Hæreticus verè dominus vsq;vsque ad condemnationem: tametsi legis vigore impediat̃impediatur bona alienare. 65. b.
    • Hæreticus ꝗ̈uisquamuis ab articulo patrati criminis dominiũdominium perderet, possessionẽpossessionem tamẽtamen tuto retinet legis authoritate, quæ cōfiscationẽconfiscationem prohibet ante sententiam. 65. b.
    • Hæreticus ante condẽnationẽcondemnationem vtcũq;vtcunque punit̃punitur, cũcum bonorũbonorum distractio sit illi inhibita. 65. b.
    • Hæreticus iuxta iuris normam requisitus si iniquè veritatem inficietur, fit reus pœnāpœnam hæreticos decretæ. 66. a.
    • Hæretici condemnatio retrò agitur vsq;vsque ad articulum quo omni ignorantia nudatus studio hæresim aseruit. 64. b.
    • fol. [932]
      Hæretici aliqui negarunt missionem spiritus sancti quāquam Christus pollicitus est, cōpletamcompletam fuisse in die Pentecostes. 177. b.
    • Historiographis quatenus liceat aliorũaliorum gesta hominum memoriæ tradere. 488. a.
    • Hypocrita irrisor Dei interpretatiuè habetur. 499. a.
    • Homo vti perfectione suscepta optimũoptimum est cunctorum animalium: ita si alienus fiat à lege, omnium est pessimum: seuissima enim est iniustitia quæ tenet arma: quæ homini per innatam prudentiāprudentiam contingunt. 38. b.
    • Homo in practicis ęterna Dei lege bifariam illuminatur. 39. a.
    • Homo beneficio protegendi vitam propriāpropriam priuari nequit, ac proinde neq;neque damnari, vt necem sibi inferat aliámue læsionem corporalem: nisi esset earũearum quæ homines religionis ac pœnitentiæ gratia sumere solent. 66. b.
    • Homo peccato pollutus non est dignus pane quo vescitur per modum meriti. 288. a.
    • Homo non est dominus suæ vitę sed custos. 291. a.
    • Homo priuatus aut respublica aut princeps nōnon sunt dñidomini absolute vitæ subditorũsubditorum. 292. b.
    • HominũHominum tres ordines secundũsecundum SocratẽSocratem. 297. Hominum quisq;quisque ius habet naturale donādidonandi & quomodolibet alienandi res quarum legitime est dominus. 308. b.
    • Homo dominus est suæ famæ. 345. a.
    • Hominem ad super naturalem felicitatem creari ineffabile beneficium est: licet eam suo marte per tingere nequeat. 84. a.
    • Hominum tres sunt ordines quantum ad tẽporaliumtemporalium cupiditatem distincti. 101. b.
    • Homo hilari animo tenetur legem adimplere diuinam, humanam vero & cum tristitia adimplere potest. 123. a.
    • Hominem occidere non est intrinsece malum. 388. a.
    • Hominem qui occiderit aliud agens si non debitam adhibuerit diligentiam siue dāsdans operam rei licitæ siue illicitę à reatu homicidij non est immunis. 406. b
    • Hominem qui occiderit aliud agens si debitam adhibuerit diligẽtiamdiligentiam ne homicidiũhomicidium sequeretur siue daret operam rei licitæ siue iniustę non est reus homicidij. ibîdem.
    • Homo improbus fera bestia peior. 388. a.
    • Homicidium grauissimum peccatũpeccatum est inter vniuersa quæ homines aduersum se inuicem committunt. 491. a.
    • Homicidium dicit rem malam intrinsece. 387. b.
    • Homicidium quod prohibetur habet rationẽrationem indebiti. ibidem.
    • Homicidium simpliciter causale qui committit non est reus homicidij. 406. b.
    • Homicidium vt imputetur causale tres conditiones requiruntur. 407. a.
    • HomicidiũHomicidium si non sequatur ex actione mea non imputatur mihi. ibîdem.
    • Homicidium quod de per accidens voluntarium est quale peccatum sit expendendũexpendendum est ex causa. ibidem.
    • Homicidij pœna uide irregularitas.
    • Homicidium, quando subsequatur ex actione mea iudicio medicorum standum est. 407. b.
    • Honor quid sit. 479. a.
    • Honor dupliciter alicui tollitur. 479. b.
    • Honor ille solus verus est qui virtuti debetur. ibîdem.
    • Honorem fugientes cicunspecticircunspecti esse debent. 817. b.
    • Honor satis ne restituatur petendo veniam, disseritur. 346. a.
    • Honorem acquirẽdiacquirendi pulcher modus. 294. b.
    • Honoris & famę differẽtiadifferentia constituit̃constituitur. 346. a.
    • Horas canonicas statis temporibus & locis clericos recitare quāquam fuerit necessarium populo Christiano, quibusque hoc munus conueniat. 871. b. 872. a. b.
    • Horas aliquas soluere in cultũcultum Dei & ius naturale & diuinum ac subinde ius humanum nos docet. 873. a.
    • Horas canonicas esse in numero septenario & antiquissima ecclesię institutio est, & ei quam decentissimum. 874. b.
    • Horas canonicas nocturnas damnant vuicleffistæ: eò quòd Deus noctem nobis ad quietem indulserit. 875. a.
    • Horæ canonicæ canebantur in ecclesia primitiua per certas noctis vigilias cuius ratio assignatur. 875. a.
    • Horarum quæ die recitantur numerus & ratio ex vtraq;vtraque sacra pagina sumitur. 886. a. 880. b.
    • Horæ diuinæ quibus horis singulæ recitandæ sint. 876. b. 877. a.
    • Horæ canonicæ trina de causa sunt in septenario numero. ibîdem.
    • Horæ canonicæ optima non minus quàm |
      fol. [933]
      vetusta constitutione per cantus ecclesiasticos, solenniter celebrantur. 878. b.
    • Horarum responsoria vnde fuerint instituta. 880. b.
    • Horarum canonicarum antiphonæ compopositæcompositæ sunt à Græcis imò & per Angelos cœlo delatæ. ibîdem. b.
    • Horarum canonicarum hymni vnde ortum habuerint. ibîdem. a.
    • Horis canonicis laudibusq́;laudibusque diuinis nōnon sunt immiscenda profana, quæ vt in die Natalis domini cantari solent. 881. a. b.
    • Horas canonicas soluere ex duplici capite homines tenentur. 882. b.
    • Horas canonicas soluere qui teneantur. 882. b. 883. a. b.
    • Horas canonicas non recitare in communi in aliqua religione pręlati negligentia peccatum mortale est. 885. b.
    • Horas canonicas soluere tenentur moachi professi choro emancipati: etiam sinon sint in sacris, & sanctimoniales. 885. b. NōNon autem illi qui non sunt professi nec laici. 886. a.
    • Horas canonicas soluere partim de iure diuino partim est de iure positiuo. 886. b.
    • Horæ canonicæ non iisdem Psalmis aliisq́;aliisque ad hoc pertinẽtibuspertinentibus omnibus in ecclesiis: & religionibus, celebrantur: potest enim hoc iure Pontificio permutari. 887. a
    • Horarum canendarum modus is esse debet qui ĩin ecclesia Metropolitana seruatur atq;atque in religionibus secundùm cuiuscunq;cuiuscunque statuta. ibîdem.
    • Horas canonicas soluere sequendo morem Romanum non singulis personis absque pontificis authoritate liberum est. ibîdẽibidem.
    • Horarum canonicarũcanonicarum nimia prolixitas molestissima est, sicut breue nimis earum cōpendiumcompendium esset fugiendum. 887. a. b. & hic ponitur consensura Breuiarij Romani.
    • Horæ beatæ virginis recitandæ vim habent præcepti iam ex consuetudine. 888. b. idẽidem est de officio mortuorum.
    • Horas canonicas soluens, mentem, non debita opera, dimouendo ab attentione, orandi præceptum non frangit. 894. a.
    • Horas canonicas soluens & si ob attentionis omissionem mortaliter peccet, nōnon ideo ne necessitatem incurrit restituendi. ibîdem. b. &. 898. a.
    • Horas canonicas non soluere per vnum aut duos dies non debet iniicere scrupulũscrupulum restitutionis, licet peccatum mortale sit, & quidem qui relaxationibus cruciatæ bullæ gaudẽtgaudent credendum est esse tutos. 899. b.
    • Horarum soluẽdarumsoluendarum omissio si vltra duos dies procedat, tunc compositio cum summo pontifice locum haberet, imò & cum episcopo stando in iure diuino. ibîdem.
    • Horæ canonicæ quæ in communi recitāturrecitantur, statis per ecclesiam temporibus per soluẽdæsoluendæ sunt, aliàs culpa mortalis est. At priuatim tempora mutare & ordinem non est mortale. 889. a.
    • Horarum ordinem nōnon esse in pręcepto duobus temperamentis intelligendũintelligendum est. ibîd.
    • Horę quę in communi soluuntur in ecclesia sunt de præcepto celebrandę, priuatim verò vbiq;vbique dici possunt. 890. a.
    • Horæ quæ priuatim soluuntur loco decenti & honesto dicendæ sunt. ibîdem. b.
    • Horæ canonicæ dum soluuntur qualẽqualem quantanq;quantanque exigant attentionem. 891. a. b.

  • De litera. I.

    • IAcob vouit Deo, qquod futurus sibi erat in Deum. 629. a.
    • Iacob emens primo genituram ab Esau nōnon peccauit. 775. b.
    • Ieiunium frangens ex gula non solum contra obedientiam, sed & cōtracontra abstinentiam peccat contra Durandum. 758. a.
    • Iephte in vouendo stultus & impius in reddendo. 629. a.
    • Infamia non præcedente alicuius personæ cum in manifestum est crimen disquiri possunt personæ in sex tantùm casibus. 454. a. &. b.
    • Infamia quę nam sit sufficiens ad disquisitionem criminis prudentium arbitrio æstimandum est. 456. a.
    • Ad infamiam inde denarius numerus authoritatem nactus est, qquod sufficit populum constituere. ibîdem.
    • Infamiam legitimam non conflat perditorũperditorum hominum clamor, sed bonorum opinio. ibîdem.
    • Infamiam per ciuilem iudicem irrogatāirrogatam Papa abolere non potest. 449. b.
    • Infamare se ex genere suo est peccatũpeccatum. 284. b.
    • Infamatur aliquis iustè duobus modis. 241. a
    • fol. [934]
      Ille qui iniustè infamatus est, & si suum crimen non confiteatur, non tenetur informatori ad restitutionem. 342. a.
    • Infamans aliquem referendo quod audiuit, ad quàm restitutionem tenetur. 342. b.
    • Infamando alterum bifariam quis delinquere potest. 487. b.
    • Infamare alium, quando contra charitatem tantùm, quando verò contra charitatem simul & iustitiam sit. ibîdem.
    • Infamare, & licèt, & expedit sicophantas qñquando suis imposturis reipublicæ pernitiem adferunt. 488. a.
    • Infamare nos ipsos an sit licitum. 488. b. & 489. a.
    • Infamia est mortalis occultum alienũalienum crimẽcrimen vni, etiam cor dati viro, reuelare. 481. a.
    • Infamia delicti non sufficit, nisi paucis exceceptis casibus, ad inquirendum reum quẽquem nulla res pergit infamia. 453. b.
    • Infideles non tenẽturtenentur decimas soluere. 750. a. b.
    • Infidelium ordo triplex. 430. b.
    • Infideles Afri, Sarraceni ac Turcę, de iure Christianis principibus subduntur. ibîdẽibidem.
    • Infideles Afros, & Saracenos certum est posse à nobis suis regionibus expoliari: & si nemo nostrum eorũeorum bona priuata authoritate deprædari aut deripere valeat. 431. a.
    • Infideles qui nihil de Christo audierũtaudierunt neq;neque nobis infesti sunt, non sunt nobis subditi de iure. ibîdem.
    • Ignorantia difficultatis rei de qua votum emittitur, excusat hominem à voti solutione. 617. b. &. 637. a.
    • Ignorans, non ad implet pręceptum quia ad hoc requiritur libertatis ratio. 122. a.
    • Ignorantia omnino excusans ĩin præceptis decalogi locum habere non potest.
    • Imperator aut princeps vllus non est proprietarius dñsdominus. 301. b.
    • Imperator quo pacto sit superior Christianis regibus. 305. a.
    • Imperatorem, arbitrātesarbitrantes mundi dominum, vnde id sibi porsuaseruntpersuaserunt ostenditur. 305. a
    • Imperatoris electio pontificia authoritate à Græcis ad Germanos translata est. 206. a.
    • Imperare vt alij malum fiat, optareque aut imprecare malum, quatenus malũmalum illi est peccatum est genere suo mortale. 500. a.
    • Imperare optare aut imprecari malum vt rationem induit boni, licitum est & qñq;quinque necessarium officium. quod bifariam cōtingitcontingit. ibîdem.
    • Imperans vt malum fiat ficte quantum peccet. 500. b. &. 501. a.
    • Imperatoria magestas non fulget totius orbis domino. 303. b.
    • Imperium aut impræcatio mali bifariam pōtpotest rationem boni induere. 500. a.
    • Imponens sibi ipsi falsum crimẽcrimen quomodo peccet. 489. a. &. 490. a.
    • Imperium actus est intellectualis nōnon volũtatisvoluntatis vt planissimè Aristoteles docuit. 8. a. b.
    • Imperium neq;neque est propositio appręhensiua neq;neque iudicatiua, sed iudiciũiudicium quod electionem sub sequitur. 9. b.
    • Impediens aliquem à beneficio vt dignori vel æqui digno detur citra vim & fraudem, non tenetur ad restitutionem. 348. b.
    • Impediens aliquem à cathedræ consecutione certa vi aut fraude tenetur ad restitutionem in toto vel in parte. 350. b.
    • Impignoratio quid sit. 542. b.
    • Imagines à Christiana religione esse relegandas quis prior dicere ausus fuerit, & qui destructores, qui earum fuerunt defensores. 136. b.
    • Imagines quomodo adorandæ sint. 137. a. b.
    • Inclinatio appetitus sensitiui ad legẽlegem naturæ pertinet. 32. a.
    • Inclinationis naturalis diuisio. 394. b.
    • Inclinationis duæ in homine sibi aduersantes. ibîdem.
    • Inclinatio hominis in bonum delectabile, bona est secundum se ibidem.
    • CōtraContra inclinationem naturalem quando sit peccatum agere. 395. a.
    • Indicta causa quemquam iudicare contra ius naturæ est. 390. a.
    • Inducens alium scienter & prudentet in peccatum non est subiectus restitutioni. 235. a.
    • Infirmus quomode possit cogi vt abscindatur ei membrum vide mutilare.
    • Iniuriæ satisfatio quomodo sit facienda. 339. a.
    • Iniuria quod modis & quando homini irrogatur. 382. a.
    • Iniuria maior est in facto quàm in verbo. 416. b.
    • Iniurias proprias vindicare cur prohibitum. 389. a
    • In iniuriis vindicādisvindicandis pernitiosus ab vsus no|
      fol. [935]
      bilium. ibîdem.
    • Iniuriosa acceptio diuiditur in furtum & rapinam. 417. b.
    • Iniurius cui sit qui se occidit. 395. a.
    • Innocens duplex est. 399. b.
    • Innocentem de quo nulla est sinistra suspicio occidere flagicium est. ibîdem.
    • Innocentem tradere tyranno excidium ciuitati minanti, iniustum est. 400. a.
    • Innocentem potest respublica non defendere. ibîdem.
    • Innocentes in bello licèt aggredi & occidere. 400. b.
    • Innocens probatus nocens condemnandus est. 341. a.
    • Inuasus tenetur occidere aggressorẽaggressorem qñquando inuasus est reipublicæ necessarius. 404. a.
    • Inuentum quando nullius fuit, occupanti conceditur, si tamen occupanti ius sit in regionibꝰregionibus illis quibus isthęc inuenta reperiuntur. 423. b
    • Inueniens thesaurum si retineat, furtũfurtum non committit. 423. a.
    • Inuenienti thesaurum in agro proprio licet eum sibi retinere. Inueniens autem in agro alieno ex industria quæritando inscio domino nil potest sibi retinere. Inueniens verò, aliud agens dimidiam partẽpartem debet habere. ibîdem.
    • Inueniens quæ præsumuntur habere dominos, summam diligentiam in inueniẽdisinueniendis dominis adhibere debet: qua facta, nec inuento domino sibi retinere potest. ibîdem.
    • Inuenti lapilli in litore maris inuẽtorisinuentoris sunt. 423. b.
    • De inuentis in superficie terrę quotāquotam aliquāaliquam, principem exigere iniustum est: neq;neque lex de hoc lata in consciẽtiaconscientia obligat. ibîdem.
    • De inuentis inuenis terræ, vt sunt metala, vsus obtinuit vt quinta pars principi obueniat. ibîdem.
    • An inuenta quorum domini non comparẽtcomparent sint pauperibus restituẽdarestituenda necnè, pulchra disceptatio. 424. b. &. 425. a.
    • Innitus nemo potest pœnitentiam sibi iniunctam implere. 122. b.
    • Irregularitas quæ sine delicto contrahitur non habet rationem pœnæ. 57. b.
    • Irregularitas sicuti & excommunicatio ipso facto incurritur. 68. a.
    • Irregularitas non est culpa, neq;neque propriè pœna. 393. a.
    • Irregularitas quia propriè nōnon est censura, nōnon intelligitur in bullis quando cōcediturconceditur facultas absoluendi ab omnibus censuris & pœnis. ibîdem.
    • Irregularitas quando incurratur & propter quæ ibîdem.
    • Irregularitatem non incurrit qui alium occidit se defendendo, quāuisquamuis tẽporetempore diui Thomæ in vsu erat contrarium. 406. a.
    • Irregularitas incurritur propter homicidiũhomicidium quod sequitur etiāetiam de per accidẽsaccidens ex opere percutientis. 408. a.
    • Irregularitas non incurritur propter homicidium nisi verè sequatur homicidium etiāetiam si miraculosè homo ille nōnon moriat̃moriatur. 407. b
    • Irregularitas non incurritus quando datur opera rei honestæ & studiosa adhibetur diligentia. 408. a.
    • Irregularitas vt incurratur, debet esse homicidium voluntarium. 409. a.
    • Irregularitas non incurritur à clericis petentibus bonorum suorum restitutionem in iudicio: etiam si malefactores patibulo affigant̃affigantur. 409. b.
    • Irregularitas non incurritur propter culpam venialem. ibîdem.
    • Irregularitas non ob id incurritur quod sanitatis gratia abscinduntur mẽbramembra. 412. a.
    • Irregularitatem non incurrit qui in verberādoverberando filium clericum vsq;vsque ad sanguinis effusionem processit. 414b.
    • Irritationis vocabulũvocabulum ꝗdquod designet: et qualiter à dispositione & cęteris discriminet̃discriminetur. 79. a.
    • Iubens & consentiens non semper tenetur ad restitutionem. 375. b.
    • Iudæi in solo opere exteriori ĩesseinesse culpāculpam censebant, minimè autem in affectu. 187. a.
    • Iudæi dupliciter errabant circa iudicialia. ibîdem. &. b.
    • Iudæi cur nimis euacuant carnes sanguine. 384. a.
    • Iudæis condecens fuit vt temporalium permissionibus ad legis obseruantiam adducerentur. 100. a.
    • Iudæis an fuerit vsura permissa. 511. a. 512. a.
    • Iudex non debet rei euidentiam expectare sed humanam cettitudinẽcertitudinem quæ per idoneos testes fit. 232. a.
    • Iudicis arbitratui relinquuntur quæ legibus compræhendi non valent. 40. a.
    • Quoties iudex reum condemnat iusta ac |
      fol. [936]
      iuridica sententia ad pœnam quæ non est mortis, læsioniísve corporalis inflictiua, tenetur reus ipse sententiam exequi etiamsi ad agendum damnetur. 66. a.
    • Iudex ex iudicio concepto per coniecturas quæ virum probum inducunt non debet ad punitionem procedere sicut neq;neque Salomon processit. 232. b.
    • Iudici, irretito occultò & grauissimo scelere, licet subditos cōdemnarecondemnare etiam de eodem crimine nisi excommunicatur sit aut, suspensus. 228. b.
    • Iudicem decet vt talẽtalem se gerat quales vult subditos esse. ibîdem.
    • Iudex in peccato existens, alium de simili cōdemnandocondemnando, ostendit se dignum esse qui simili sententia cōdemneturcondemnetur vt habet Paul. ad Roma. 2. qui enmenim iudicas. 229. a.
    • Iudex publicus peccator alios condemnans mortaliter peccat ex genere suo si sit ĩin grauioribus aut similibus criminibus: secus indissimili materia & non infami. ibîdẽibidem.
    • Iudex duplici scientia vtitur, & vniuersali iuris & particulari facti. ibîdem.
    • Iudex tenetur sic sancte sequi scientiam iuris vniuersalem, vt neq;neque suum proprium arbitrium, si contrarium est, consulere possit. ibîdem.
    • Iudex in particulari facto potest se suo ingenio & prudẽtiaprudentia iuuare in examinandis instrumentis & testibus quod maximè tenetur facere cùm innocẽsinnocens sibi notus accusatur. ibîdem.
    • Iudex tenetur damnare innocentem probatum nocentem. 341. a.
    • Iudex debet in omni causa contra veritatem sibi notam euidenter secundùm allegata & probata sententiam pronuntiare. 437. a
    • Iudex, qui innocẽteminnocentem sibi cognitum, probatum tamen nocentem idoneis testimoniis condemnat, non agit contra cōscientiamconscientiam. 439. a.
    • Iudex in criminibus nequit quempiam iudicio condemnare nisi acusatum. 440. a
    • Nullus iudex siue sumus siue infimus anteꝗ̈antequam pars læsa iniuriam remittat, potest pœnāpœnam condonare. 442. a.
    • In iudicis supremi arbitrio est, non itẽitem in arbitrio inferioris postquàm accusator ab accusatione destiterit pœnam iuris relaxare. ibîdem.
    • Iudex supremus aliquando accusatore reclamante potest accusationem abolere. ibi. b
    • In iudice quatuor sunt necessaria, videlicet iudicandi potestas, veritas & fama & executionis vis. 432. b.
    • Iudex condemnare non potest quem euidẽtereuidenter ipse scit esse reum quando reus nōnon probatur legitimis testimoniis. 435. b.
    • Iudicis scientia non reputatur sufficiens testimonium. ibîdem.
    • Iudicatus aut loca eorum qui regi sunt à consiliis vẽderevendere illicitum est atq;atque scandalum. 270. b.
    • ¶ Iudicare quempiam nisi eũeum qui iudici vel simpliciter vel in tali casu subditus est non est licitum. 433. a.
    • In iudiciali foro quatuor modis cōtingitcontingit vni alteri esse subditum. ibîdem. b.
    • Iudicando Christum Pilatus peccauit. 434. a
    • Iudicio diuino nōnon sunt ꝑper multa de licta relinquenda. 454. b
    • Iudicium actus est maximus propriæ iustitiæ. 225. b.
    • Iudicij nomen primo significat rectam finitionem iustorũiustorum: deinde rectam definitionem aliarum virtutum circa propria obiecta. ibidem.
    • Iudicium rectũrectum duas virtutes requirit, & quę iuditium præferat, & quæ potentiam iudicantis disponat ad iudicij rectitudinem. ibîdem.
    • Iudicium particulare studiosi in reliquis virtutibus solùm requiritur: in materia autẽautem iustitiæ necessarium est etiam superioris. 226. a.
    • Iudicio speculādumspeculandum est an tale sit malum qquod alter ægrius ferret de se audire quāquam si esset peccatum mortale. ibîdem.
    • Iudicium vt rectum sit tria exigit: nempè vt procedat ex iudicis authoritate, & ex iustitiæ affectione & ex prudentiæ rectitudine. 226. b.
    • Iudicij substātiamsubstantiam subuertit quisq;quisque iudicũiudicum si iuri alterius partis quidquāquidquam addimat qquod alteri trbuattribuat. 227. a.
    • Iudicium sine præsidentis authoritate vsurpatum: sine iustitiæ substantia, iniquum: sine prudẽtiaprudentia, & iuris ordine suspectum: si verò ex læuitate & non legitima probatione, temerarium dicitur. ibîdem.
    • Iudicij singularium conditionũconditionum defectus genere suo facit peccatum mortale. ibîdem.
    • Iudicium ex malo affectu prolatum est peccatum secundum affectum. ibidem. b.
    • Iudicium temerariũtemerarium quadrupliciter est æstimandum, primo de sua substantia secũdòsecundo de causis. tertiò axex coniecturis. quartò ex |
      fol. [937]
      ex obiecto. 229. b.
    • Iudicij temerarij quatuor sunt gradus. 230. a.
    • Iudicij temerarij primus gradus est quando animus est pendulus, neutri condictionis parti, assensum præbens. 229. b.
    • Iudicium temerarium idem est quod sine legitima causa consultò conceptum. 230. a.
    • Iudicij temerarij duo primi gradus, licèt à diuo Thom. sub primo compręhendantur, tamen inter sese non parum dictat interualli. 230. a.
    • Iudicium temerarium vt sit mortale crimẽcrimen tria exigit, scilicet vt sit certum, vt ex leuioribus colligatur coniecturis, vt sit de re graui. 231. b.
    • Iudicium certum in speculatiuis, hoc vnum requirit, vt nihil prorsus habeat ambiguitatis admixtum: in moralibus autem parum pro nihilo reputatur. 232. a.
    • Iudicium temeratium si sit repōtinumrepontinum mortale non est: sed postquàm sedato animo ex deliberatione sententia confirmatur. ibîdem.
    • Iudicium, quando ex leuitaeeleuitate causarum fiat mortale, non potest stabiliri certa regula. ibîdem.
    • Iudicium à culpa excusant illę coniecturę & indicia, quę virum prudẽtemprudentem & probum vt sic iudicaret inducerent. 232. b.
    • Iudicium vtrũvtrum veniale an mortale sit non potest certa diffiniri regula. ibîdem.
    • Iudicij grauitas ex infamia perpenditur. ibidem.
    • Iudicium de peccato quod non est infame non est mortale. ibîdem.
    • Iudicium de malo, quod non est peccatum sed naturale, potest esse, delictum. 232. b.
    • Iudicandum non est secundum legem scriptam, quando legi naturę aduersatur. 238. b
    • Iudicare ꝓpinquiuspropinquius cōuenitconuenit rationi, & prudentiæ, à qua profertur, sed potissimum conuenit iusticiæ vnde habet vt sit rectũrectum. 226. a.
    • Iudicare circa diuina charitati cōuenitconuenit. 226. a
    • Iudicium actus est maximè proprius iusticiæ. 225. b.
    • Iudicii nomen primo significat rectam finitionem iustorum, deinde rectam definitionem aliarum virtutum circa propria obiecta. ibîdem.
    • Iudicium rectum duas virtutes requirit: scilicet, & quæ rationem perficiat, & quę voluntatẽvoluntatem bene afficiat. ibîdem.
    • Iudicium particulare studiosi, in reliquis virtutibus solùm requiritur: in materia autẽautem iusticiæ necessarium est, etiam superioris. 226. a.
    • In iudicio speculandum est an tale sit malũmalum quod alter ægrius ferret de se audire, quāquam si esset peccatum mortale. ibîdem.
    • Iudicium nullũnullum sine certitudine esse nisi veniale, exceptionem habet, quando grauissimum malũmalum de honestissima persona suspicatur. 233. a.
    • Iudicium temerarium non est malum quia prohibitum: sed prohibitum quia malum. 233. b.
    • Iudicium temerarium est ex his quæ sunt cōtracontra ius naturæ. ibîdem.
    • Iudicium temerarium esto in publicum nōnon perdeat per se est peccatum mortale. ibîd.
    • Iudicium de re dubia feredum nōnon est sed dubium in meliorem partem interpretandũinterpretandum ibîdem. b.
    • Iudicium vsurpatum non solùm peruersum est, verum & nullum. 239. a.
    • Iudicialia pręcepta, partim cum melioribus, pratim cũcum ceremonialibus, cōueniũtconueniunt. 99. b
    • Iulius Cæsar per iniuriam obtinuit dominatum. 306. a.
    • Iuramenti obligatio differt à voti vinculo. 634. a.
    • Iuramentum de re prorsus vana, nōnon inducit obligationem. 623. a.
    • Iuramentum per vim ex tortũtortum à latrone, obligatorum est. ibîdem. b.
    • IuramẽtumIuramentum ducendi vxorem licitum est: nōnon tamen seruādumseruandum, dum maius bonum impedit. 628. a.
    • Iurare legitimè, officium virtutis est. 138. a. b.
    • Iurare prohibuit Christus non solùm ꝑper creaturas sed per Deum. ibîdem.
    • Iurandi officium non est per seipsum virtus, nisi cum suis comitibus. 139. a.
    • Iurare ĩin statu inocẽtięinocentię nulla esset virtus. 139. a.
    • Iuramentum nobis Dei beneficio concessũconcessum est natura lapsa, ad fidem nostram roborandam. ibîdem.
    • Iuramentum à iure dicitur. ibîdem.
    • Iuramento præmisso iniuria fit Deo si aliud testimonium exquiratur. ibîdem.
    • Iuramenti tres comites. 139. b.
    • Iuramentum de re iniusta implere, peccatũpeccatum est. ibîdem.
    • Iurare aliquod patrare peccatũpeccatum mortale. quāuisquanuis non perpetretur est mortale. ibîdem.
    • Iurare aliquod facere peccatum veniale, etiāetiam si non impleatur peccatũpeccatum est veniale. ibid.
    • fol. [938]
      Iurandi frequentia præsentissimum habet peculium per iurandi. 140. a.
    • Iurare falsum etiam ĩin re minima, peccatũpeccatum est mortale. ibidem.
    • Iurisdictiones ciuiles frequentius secularibus quàm ecclesiasticis committendæ sunt. 867. b.
    • Ius dupliciter accipitur. 191. a.
    • Ius est obiectum iustitiæ. 192. a.
    • Ius, aliud naturale, & aliud scriptum. 193. a.
    • Ius est in rebus, ars verò boni & equi in intellectu docente operari iustum. ibîdem.
    • Ius primùm omnium diuiditur in naturale, & positiuum. 194. b.
    • Ius omne naturale est diuinum. 196. a.
    • Ius gentium & à naturali distinguitur, & sub positiuo continetur. ibîdem. b.
    • Ius gentium, & ciuile, trifariam distinguntur 197. a. b.
    • Ius omne quo ciuitas vtitur vocat̃vocatur ab Arist. ius politicum. ibîdem. b
    • Ius paternum quo ad naturalia, semper manet inter parentes & filios emancipatos: sed quo ad ciuilia ius simpliciter, & iustũiustum, est inter illos. 200. a
    • Iuris gentium aliquando est licita dispensatio, & aliquando non. 198. a.
    • Iure naturæ homines esse seruos, quomodò sit intelligendum. ibîdem.
    • Iuris ignorantia non tollit omninò culpam, neq;neque omnis ignorantia facti. 222. b.
    • Iurisconsulto præferẽduspræferandus est Theologus ad episcopale munus cæteris parentibus. 259. a.
    • Ius in liberos non dicitur dominium. 279. b.
    • Ius humanum duplex. & ius ciuile, & ius gẽtiumgentium. 286. a.
    • Ius naturę, & ius gentium penes quid discriminentur. 298. a.
    • Ius gentium, & ius ciuile quo pacto differātdifferant. ibîdem.
    • Ius legitimum Christiani imperij quod sit. 306. a.
    • Ius gentium multorum nequiuit dispertiri dominia: sed semper remanent communia iure naturæ. ibîdem.
    • Iure gẽtiumgentium propriè dominia diuisa sunt, vt meum & tuum audiretur in hora. 287. a.
    • Iure gentium constituta est successio hæreditaria filiorum in bona paterna. 299. a
    • Ius primo genituræ quare masculina seriè transfunditur. 171. a. vide maioratus.
    • Ius dicere non potest, neq;neque legem ferre TyrānusTyrannus, nisi perscriptione, aut reipublicæ consensu fuerit legitimus princeps. 239. b.
    • Ius, vsusq́;vsusque iuris, non sunt idem. 808. b.
    • Iustitia originalis. 394. b.
    • Iustitia dupliciter sumitur. 191. b
    • Iustitia in tribus differt à reliquis virtutibus. 192. a
    • Iustitię rectitudo, reperiri pōtpotest vbi adest mala intentio, & finis prauus. reliquarum verò virtutũvirtutum rectitudo, nōnon manet vti deest aliqua circunstantia. 192. b. 193. a.
    • Iuste diffinitio, quæ à iurisperitis assignatatur bona est, si sanè intelligatur. 201. a
    • Iustitia duplex, infusa & acquisita. 130. a
    • Iustitia aliter paruulis, aliter adultis infunditur. 130. b.
    • In iusticia distributiua nulla est repassionis forma. 247. b.
    • Iustitiæ commutatiuæ non semper fit iusta reparatio, vbi offensor idem pręcisè perpetitur quod alter ab illo perpesus fuerat. 248. a.
    • Iustitia distributiua non attendit quid ciues contulerint. 249. a.
    • Iustitia commutatiua nōnon propriè est ĩin Deo. ibîdem.
    • Iustitia distributiua, non id tribuit quod debet̃debetur, vt antea proprè à ciue possessum: sed quod est totius reipublicæ, cuiꝰcuius ciues sunt partes. 344. b.
    • In iustitia commutatiua debitum inde surgit, quod res fuit possessio alterius. ibîdẽibidem.
    • In iustitia tam distributiua quam commutatiua qualitas personę attenditur: sed diuersi modè. ibidem.

  • .L.

    • LAbor amnuummanuum ad quatuor est vlilis. 690. a.
    • Lacessito non licet in duellum exire. 40. 1. b.
    • Laicus non potest præscribere ius exigendis dicimis. 324. a.
    • Lanarum mercatus qui anticipata fit solutione, aliquando licitus est: etiam si ea ratione lanę vilius emantur quàm si solutio non anticiparetur. 562. a. 563. a. Vide emere.
    • fol. [939]
      Lamech reus homicidij quia non sufficientem adhibuerit diligentiādiligentiam 407. b.
    • LateramenseLateranense concilium nōnon est in oomnibꝰomnibus receptũreceptum. 540. a.
    • Latronem occidere ob defensam bonorum temporalium, iustũiustum est. 404. b.
    • Latrones publici capite plectuntur. 427. a.
    • Legalium obseruatio quādoquando post Christi passionem fuerit licita. 165. a.
    • Legalia obseruando quomodo Petrus fuerit repręhensibilis & peccauerit. 165. a. b.
    • Legis multiplex diffinitio. 6. b.
    • Lex in intellectu tanquàm proprium eius opus insidet. 7. a.
    • Lex à legendo vel à re eligendo dicta. 7. b.
    • Estque æquitatis iniquitatisq́ue regula. ibi.
    • Lex est vniuersitatis præposito ac dictamen rationis practicæ per modum habitus inhærens. 9. a.
    • Lex non est voluntas eius qui vicem populi gerit. 10. a.
    • Lex omnis quo solida sit & firama in cōmunecommune bonum debet subditos promouere. 11. a
    • Leges condere reipublicæ est, aut eius vicem gerentis. 21. b.
    • Leges sapientum iuditio ex visceribus naturalis iuris eliciuntur: cæterùm firmitatem non ab eis, sed ab his qui iurisdictione pollent sortiuntur. ibîdem.
    • Lex bifariàm est in homine. 13. a
    • Lex vim habet coherciuam. 12. b. &. 13. b.
    • Lex antè promulgationem nullum habet vigorem. 14. Et quando cẽsendacensenda sit satis ꝓmulgatapromulgata. 14. a.
    • Lex post idoneāidoneam promulgationem obligat vniuersos: tametsi citra culpam ignorātesignorantes excusrnturexcusentur contra Panormitanum, & alios. 14. b.
    • Legis diffinitio èex iure ciuili de prompta explicatur. 15. b.
    • Leges Romanorum ImperatorũImperatorum post duos menses valere incipiunt in republica, vt iure ciuili sancitum est. 15. a.
    • Leges pontificiæ irritationis ab articulo promulgationis robur habent, nisi cōtractuscontractus irritati per eas essent tales, quòd cederent in iniuriam tertij. ibidem. b.
    • Leges, priuilegiorum reuocatione, nulla vi pollet quoad fuerint promulgatæ, non solum in prouincia, sed etiam in diœcesi. ibi.
    • Legis effectus reddere homines studiosos. 17. a.
    • Legis actus quatuor. 20. a.
    • Lex nonnulla permittit mala ab obuiādumobuiandum grauioribus incommodis. 20. b.
    • Legis species quatuor, & earum inter se discrepantia. 21. 22. a. b.
    • Lex fomitis non est propriè lex, sed per metaphoram. 22. b.
    • Lex tam diuina quàm humana duplicem vim habet in translatione dominiorum. 308. b.
    • Lex potest & voluntatem domini cohibere, & ipsum inuitum suorum dominio priuare. 309. a.
    • Lex nōnon ob quamlibet causam, etiam iustam, mutanda est: sed cum fuerit tanta vt detramentum quod ex legis mutatione suapte natura accedit, abũdeabunde compensetur. 74. a.
    • Lex non est idem quod ars boni & æqui. 193. a.
    • Legi omnes subiiciuntur, etiāetiam princeps ipse, quantum ad vim directiuam. 69. a.
    • Legi non subduntur iusti, quantum ad vim coherciuam: similiter neque princeps. 69. b. 70. b.
    • A lege liber non est iustus, vt lutherus impiè dogmatizauit. 71. a.
    • Lex quæ communi bono officit nullam habet obligandi vim. 71. b. &. 72. a.
    • Legem ĩin particulari deficere, non est idonea ratio vt quis ei possit contra venire: bene tamen si cessat in genere: sed neq;neque tũctunc vim perdit ligandi quo ad princeps aut cōsuetudoconsuetudo eam aboleat. 72. b.
    • Legis pręuaricator est qui seruatis in cortice eius verbis mente circunuenit. 73. a
    • Lex tota absque gratię subsidio speciali, impleri nequit vt longo tempore absq;absque peccato viuamus. 125.
    • Lex æterna summa ratio est in Deo existens. 23. a
    • Neque cum diuina conuertitur. ibîdem. b.
    • Lex ęterna solis hominibus post angelos nota. 23. b.
    • Lex æterna ratione differt à rationibus rerũrerum quas ideas in Deo dicimus. 24. a.
    • Lex omnis ab æterna deriuatur. 24. a
    • Lex non dicitur præcisè æterna quia neque habuit principium neque habitura sit finem, sed præsertim quia est immutabilis omnisque variationis expers. 24. b
    • Lex diuina positiua, effectus ac participatio legis æternæ. 24. b.
    • fol. [940]
      Lex fomitis quid sit, & qualiter deriuetur ab æterna. 25. a.
    • Leges iniquæ non sunt dicendæ leges, ac proinde neque ab æterna dimanant, nisi quatenus præ se ferunt quandam potestatis imaginem. 25. a.
    • Lex permissiua etiam ab æterna lege ortum ducit: illa scilicet quæ malum impunè permittit. 25. a. b.
    • Legi æternæ necessaria cuncta creata præter Deum subsunt. 26. a. nōnon autem diuinæ personæ. ibîdem. b.
    • Legi æternę vniuersæ actiones humanę subiiciuntur. 27. b.
    • Lex æterna brutis & insensibilibus rebus ꝓmulgaturpromulgatur, per sigillationem instinctuum & virtutum actiuarum: qui tamen instinctus non habent propriè ratonem legis. 28. a
    • Legi Dei æternæ, monstra & casualia & id genus reliqua, subduntur. 28. a.
    • Quo sensu Paulus, dixerit eos qui spiritu Dei aguntur, non esse sub lege. 28. a.
    • Sub lege æterna non solùm sunt viatores sed beati & damnati. 28. b.
    • Lex naturalis in hominum animis insculpta est. Quæ ne què potentia est, nequè habitus, neq́;neque passio, neq;neque idem quod sinderesis. 29. a. licèt insit per modum habitus. ibîdem. b.
    • Lex naturalis vna est. 31. b.
    • Lex naturæ quoad prima principia, non sic est mutabilis, vt id quod fuit iuris naturæ cesset esse talis iuris: bene tamen quantùm ad conclusiones: tametsi id rarò eueniat. 36. b.
    • Lege naturæ cũcticuncti mortales tenebāturtenebantur. 91. b.
    • Lex naturæ, natiuo instinctu & lucæ, promulgata est. vnde fit de primis principiis naturalibus neminem posse ignorātiamignorantiam prætexere. 16. a.
    • Lex naturæ quantum ad prima principia nequit prorsus ex animis hominum extirpari: secus quantùm ad conclusiones. 37. a.
    • Præter legem naturæ necessarium fuit humanas condere & hominis naturæ congruentissimùm. 38. a.
    • Lex naturæ malefactorum conscientias, exulcerat, quo sensu dixit Augustin. inordinatum appetitũappetitum pœnāpœnam esse peccati. 39. a
    • Lex naturæ dictabat Iudæis præcepta moralia: fuit tamen opus ea in tabulis legis antiquæ describi. 99. a.
    • Lex diuina duplex. 82. b.
    • Lex alia altior præter naturalem & humanam necessaria fuit, quæ diuina positiua nuncupatur. ibîdem.
    • Lex diuina positiua in duas secatur: licèt specie non distinctus. 83. b.
    • Legis diuinæ positiuæ & æternæ differentia. 83. b. 84. a.
    • Lex diuina non censetur promulgata, cum eam Deus alicui reuelat: sed cum ille solẽnitersolenniter eam euulgat. 16. a.
    • Lex diuina de vniuersarum virtutum operibus ex æquo præcepta ponit. 104. b.
    • Lex vetus per legem Christi cessauit. 157. b. non modò quantum ad legalia, & ceremonialia, verum si vim eius obligatoriam spectes tota tunc temporis antiquata fuit. 158. a.
    • Lex vetus tempore passionis cessauit: & tunc non cœpit. 160. a. 163. b. 16. a.
    • Lex vetus tot virtutes instituit, quot ChristꝰChristus expressit in lege noua. 105. b.
    • Lex vetus non conferebat gratiam. 99. a.
    • Legis antiquæ custodes per fidem Christi premia consequebantur æterna, transgressoresq́;transgressoresque perpetuis afficiebantur suppliciis. 100. a.
    • Lex antiqua quare testamẽtumtestamentum vetus dicta sit, nostra autem noua. 102. a.
    • Legis veteris & nouæ supplicia, discriminantur. ibîdem.
    • Lex vetus sancta iusta atque bona fuit. 85. a.
    • Legis veteris author Deus. 86. b. &. 87. a
    • Legis veteris & nouæ discrimen. 85. b. 86. a.
    • Lex cum dabatur Moysi, quæritur nũnum Deus angelusvè loqueretur ei. 88. b
    • Lex vetus soli populo Israël data est. 89. b.
    • Legis antiquæ præceptorũpræceptorum distinctio. 91. b.
    • Lege veteri currente, gentiles, sine ipsa, sicuti ante ipsam, potuerunt salutem obtinere. ibîdem.
    • Lex vetus eò quod ad plura obligaret, non fecit Iudęorum deteriorem conditionem, quam gentium. 92. a.
    • Lex vetus data est sub initium quartæ ætatis: quæ tribus ætatibus permansit in mũdomundo. 93. b.
    • Legis veteris duo fines ad vnum tantùm relati. ibîdem.
    • Legis antiquæ trina pręcepta necessaria. 96. b. 98. a.
    • Legis veteris nomina omnia reducuntur ad tria. 98. b.
    • fol. [941]
      Lex scripta sicut nohilnihil roboris iuri naturali pręstat, sic neq;neque robur eius quòquò pacto minuit. 238. b.
    • Legis scriptæ vigor non exigit melius id esse quod discernit, quàm contrarium. 238. b.
    • Lex quamuis iustè sit posita si tamen in euẽtibuseuentibus particularibus est cōtracontra ius naturæ, licèt contra illam facere. 238. b.
    • Lex noua in cordibꝰcordibus ĩsculptainsculpta est & hoc à veteri quæ in tabulis scripta erat differt. 172. b. 163. b.
    • Lex Euangelica quomodo dicatur iustificare. 178. b.
    • LegẽLegem nouānouam ab initio munni dari non decuit. 175. b.
    • Lex Euangelica vsq;vsque ad finem mundi persistet. 176. b.
    • Legis nouę status nihil vetat quominùs mutetur perinde atque status legis veteris. 177. a.
    • Legis nouæ status & si latior patentiorq́;patentiorque expectetur, nullus tamen futurus est vbi gratia copiosior sit quàm hactenus pręcessit. ibidem.
    • Lex Christi antè finem mundi ab omnibus est exosculanda. ibidem.
    • Lex Euangelica neq;neque prorsus est alia à veteri, neq;neque omnino eadem, sed sic ab illa distans vt perfectum ab imperfecto. 179. a.
    • Lex vetus lex timoris erat, noua verò amoris & charitatis. 179. b.
    • Lex antiqua quare dicatur testamentum vetus: & lex euangelica testamentum nouũnouum. ibidem.
    • Lex vetus quare dicebatur lex factorum nostra verò dicitur lex fidei. 180. a.
    • Lex nostra fuit antiquæ conplementũcomplementum. quātumquantum ad finem & quantùm ad præcepta. ibîdem. b.
    • Lex nostra continebatur in veteri non quidem actu sed virtute. ibîdem. b.
    • Lex repudij non præcipiebat vxorem repudiare, sed id permittebat. idq́;idque noua correxit vt nōnon haberet locum nisi quoad thorũthorum. ibîdem. 181. a.
    • Lex antiqua grauior erat quaàmquam noua si difficultas ex parte obiecti perpendatur. ibidem.
    • Lex Euangelica præter naturæ legem non nisi sacramenta im perauit. ibîdem.
    • Lex nostra quodam modò grauior est veteri, si difficultatem ex modo agendi existimes: illis tamẽtamen præcipuè qui non sunt virtutum habitibus imbuti. ibîdem.
    • Lex Christi tria tantùm continet, moralia scilicet præcepta, sacramenta & consilia. 182. a.
    • Lex euangelica à veteri duodedecim differẽtiisdifferentiis distat. 182. b. &. 183. a.
    • Lex euangelica in operibus exterioribus ceu fundamenta iecit septem sacramenta. 183. b.
    • Legis euangelicæ maiestatem non docuit vt aliæ ceremoniæ per ipsam instituerentur, quàm quę administrandis sacramentis erant necessariæ. 184. a.
    • Lex euangelica appellatur à Iacobo lex perfectæ libertis propter trinam rationem. 185. a.
    • Lex euangelica vniuersos humanos mores intus & incutè perfectimè informat. 186. a
    • Lex euangelica miro ordine procedit ad institutionem hominum circa actus interiores & exteriores. ibîdem
    • Lex euangelica iudicialia præcepta aliqua correxit, ceremonialia verò minimè sed ablegauit. 187. a.
    • Lex noua nōnon modo naturalia consilia explicauit, verùm & alia recẽterrecenter adhibuit. 188. b
    • Lex noua quo temporis articulo ceperit obligare. 16. a. b. 160. a. 163. b.
    • Leges quatuor distinctæ apud Paulum. 10. a.
    • Lex humana non ea viget certitudine, qua cōclusionesconclusiones speculatiuæ. 39. a.
    • Legem satius est quam hominem dominari: idque rationibus ægregiis suadentur. 39. b. a.
    • Lex omnis humanitus posita, si sit recta à le lege naturæ deriuatur. 40. a.
    • Legis humanæ ex naturali deriuatio, per viāviam conclusionis, potius est explicatio principij naturalis, quàm noua pręceptio virtutis. 41. a.
    • Legis humanæ qualitates ab Isidoro traditæ explicantur. 42. a. b. 43. a.
    • Legum multitudo vitiosa. 43. a.
    • Lex plana esse, & obscuritate vacare debet, nè muscipulę more, captet ignorātesignorantes. 43. b
    • Lex & consuetudo vt differant. 43. b.
    • Lex quare assimiletur regulæ Lesbiæ. 44. a.
    • Lex debet in communi constitui. 46. b.
    • Legis humanæ quadruplex diuisio. 44. a.
    • Lex non respicit ea quæ rarò sed quæ frequẽterfrequenter eueniunt. 46. b.
    • Lex humana ea præsertim scelera animaaduertit quæ reipulicæ tranquilitati sunt aduersa. 48. a.
    • fol. [942]
      Lex humana omnis virtutis actus pręcipit, tametsi non singulos. 48. b. 49. a.
    • Lex non præcipit habitum sed actum. 49. b.
    • Lex humana dissimiliter se habet circa præceptionem virtutum, & prohibitionem vitiorum. 49. b.
    • Lex humana, siue ciuilis sit siue canonica: Si modo sit iusta vi, pollet ligādiligandi subditorũsubditorum conscientias. 50. b.
    • Legis iustitia ex omnibus suis causis perpendenda. 50. b.
    • Lex humana iniusta non obligat in consciẽtiaconscientia. 50. b.
    • Licet leges, quæ humano tantùm bono aduersantur, non obligent in conscientia, aliquando tamẽtamen illis parendum est, ratione vitandi scandali: secus si bono repugnent diuino. 51. a.
    • Lex humana ad suam custodiam astringere valet, etiam cum proprij capitis detrimento. 54. b.
    • Legem humanam mutari quandoq́;quandoque licitũlicitum est. 73. b.
    • Leges humanæ de solis iustitiæ actibus primaria intentione præcipiunt: de reliquis verò virtutibus non nisi quatenus ad iustitiam referuntur. 104. b.
    • Legis humanæ rectitudo non est ad modum naturalis rectitudinis, in quātitatibusquantitatibus corporeis repertę. 75. b.
    • Legum artiumq;artiumque discrimen quantum ad variationem. 75.
    • Lex si decerneret nullam in futurum consuetudinem cōtracontra eam fore valituram, nulla consuetudine abrogaretur. 77. a.
    • Quandiu legis ratio durat, nequit consuetudo contra præualere. 78. a.
    • Super lege humana ille cui regimen incumbit, potestatem habet dispensandi. 78. b.
    • Lex canonica& ecclesiastica obligat sub reatu mortalis noxæ, q̃quae assertio fidei cōtracontra aliquos hæresiarchas satis roboratur: de ciuili autem lege non est par fidei certitudo. 51. b. 52. a.
    • Lex ecclesiastica pariter & ciuilis homines deuinciunt: & non tantum quatenus diuinæ interp̃tesinterpretes vt commentus est Gerson. sed quatenus humanæ. 52. b. 53. a. b.
    • Lex ecclesiastica non obligat cum discrimine mortis, nisi cōtemptucontemptu legis aut iniuria fidei interueniente. 55. a.
    • In legibus quæ ecclesiæ quàm maximè referunt. Papa nec concilium dispensare possunt, sic vt eas protinus mutent. 75. a.
    • Leges ciuiles quid de filijs clericorũclericorum & religiosorum statuātstatuant 311. b. & de filiis nothis secularium. 310. b.
    • Leges non prohibent dominij translationẽtranslationem in ludis. 315. a. vide, ludus.
    • Legum obligatio omnis, authore Deo est. 329. b.
    • Leges vectigaliũvectigalium obligātobligant in cōscientiaconscientia. 352. a.
    • Leges pœnales omnes ad culpāculpam obligātobligant, nisi contrariũcontrarium expresserĩtexpresserint, siue mixtę sint, siue merè pœnales. contra Henrricum. 56. a. 57. a.
    • Leges pœnales veteris legis contra fures ac mechos. Exod. 22. & Leuit. 20. ad culpam obligabant, similiter & nunc canonicè. 58. a.
    • Leges pœnales ob id quod dicātdicant ipso facto, vel ipso iure, aut quid simile nōnon obligant ad pœnam ante sententiāsententiam à iudice latam sic vt teneatur réus illam offerre. 60. b.
    • Lex quando ipso facto pœnam decernit nōnon opùs est sententia quæ feratur super pœnam, sed super crimen. 62. b.
    • Leges pœnales collegiorum obligant ante condemnationem ad pœnam, si eorum institutor sub hac forma tales leges sanxit. 67. a. b.
    • Leges pœnales Salmantinæ achademiæ in prẽsatoresprensatores & ambitores latæ, non ligant ante condemnationem: nisi dum iuridicè interrogatus quis iniquè veritatem denegat. 67. b.
    • Leges præscriptionis non sunt merè pœnales. 68. a.
    • Lex est iniquissima quæ præcipit vt condemnatus ad pœnam corporalẽcorporalem illam ipse exequatur. 464. b.
    • Libertas per obligationem voti nōnon minuitur. 636. a.
    • Libertas Christiana in quo consistit. 695. b.
    • Litaniæ quæ in profestis diebus officio nocturno adhibentur, nec ex consuetudine vim habent præcepti. 889. a
    • Loth filias offerendo rem turpem fecit: ac proinde peccauit: nisi fotè igno
    • Loth non deliquit peccato incestus, quia ebrius erat. 407. b.
    • rantia excusetur. 536. b.
    • Lucretia delinquit se occidendo. 395. b.
    • Lucri cupiditas si citra dolũdolum fraudémve se contineat non est mortalis. 314. b.
    • fol. [943]
      Lucrum cessans quid sit, & quomodò dicatur cessare. 522. a.
    • Lucrum cessans quando mutuatore inuito cessat, absque periculo vsuræ exigitur. ibîdem.
    • Lucrum cessans iustè petit qui mutuare cogitur. ibîdem. b.
    • Lucrum cessans post præfixum diem solutionis pecuniæ mutuatę, iustè à principio in pactum ducitur. 522. a.
    • Lucrum cessans cur liceat exigere. 356. a.
    • Lucri cessantis optima disputatio, an videlicet possit qui non coactus mutuat illum à principio ĩin pactũpactum ducere. 523. a. 559. a. quod fieri posse non est omnino improbabile. 525. a. 559. b.
    • Ludus in genere rem de se iure nature licitam sonat, imò virtꝰvirtus esse potest. 313. a.
    • Ludus sicut ex multis accidentibus honestatur sic & explurimis vitiatur. 313. a.
    • Ludo acquisita in dominium lucrantis trāseunttranseunt. 314. a.
    • Ludens absente pecunia fide in pignorata teneatúr nè eam soluere. 316. b.
    • Ludo perdens amplam pecuniam, an possit latenter ab illo suffurari illam. 317. a.
    • Ludere secundum ius nature neque mortale est, neque vlla inde nascit̃nascitur restitutio. 515. a.
    • Ludere alea reliquisq;reliquisque ludibus lege inhibitis, neq;neque cōtrariacontraria cōsuetudineconsuetudine subrogatis, peccatum est. 313. b.
    • Clericis pręcipuè sacerdotibus ac maximè episcopis contra vetitum ludere, vix citra mortale contingit. 314. a.
    • Lutherus vota pernitiosa esse asseuerat 313. a. 641. b.
    • Lutheri dogma quod in hac vita impleri nequit dilectionis mandatum. 685. b.
    • Lutherus debachatur contra obediẽtiāobedientiam monachalem. 694. b.

  • De litera. m.

    • MAndata diuina qͦnamquonam modo institutiones appellentur. 505. b.
    • MaioratuũMaioratuum institutionis causa redditur. 310. a. 171. a. 310. a.
    • Maleacquisita in duplici differentia. 745. b.
    • Maledicere quid sit, & quotupliciter contingat. 499. b.
    • Maledicere sub forma enuntiationis ad contumeliam, aut ad detractionem aut ad irrisionem pertinet. ibîd.
    • Maledicere alijs si nullum sit intus malum desiderium non est peccatum mortale. 500. b.
    • Maledicere rebus irrationalibus in ordine ad hominem contingit. 502. a.
    • Maledicere rebus irrationalibus & dæmonibus, quatenùs creaturæ Dei sunt, blasphemia est. 502. b.
    • Maledicere tempestates, eruginem, locustas, aliaq́ue id genus portenta, quousque liceat. ibid.
    • Maledictio propriè, vulgo mali imprecatio est. 500. a.
    • Maledictionis culpa ex animi proposito iudicanda est. 500. b.
    • Maledictio per se propriè in solam potest cōijciconijci rationalem, aut intellectualem creaturam. 501. b.
    • Maledictio quæ intentione mali fit, secundùm genus suũsuum peccatũpeccatum est mortale. 503. a
    • Maledictionis sub forma imprecandi, & imperandi discrimen est. 500. b.
    • Maledictione reliqua verborum peccata sunt grauiora. 503. b.
    • Malefactores occidere honestũhonestum est. 385. b.
    • Malefactores occidere non expedit quando sine proborum periculo id effici nequit. 387. b.
    • Malefactores cui liceat occidere. 388. b.
    • Manichæorum extremus furor de animantibus non occidendis. 383. a.
    • Manichęi, cucurbitarum homicidæ appellantur. 385. b.
    • Manichęorum hæresis repudiantium veterem legem tanquàm à principe tenebrarum conditam. 87. a.
    • Marcus quod pollicem sibi resecuit nulla laude dignus nisi fecit reuelatione diuina. 402. b.
    • Maritus quando vxorem occidere licitè potest. 390. b. a. 391. a.
    • Matrimonium ratum non consummatum neutiquàm est per Papam dispensabile, neque qui cōtrariumcontrarium sentit audiendus est. 651. a.
    • Pro matrimonio illicitum est pecuniāpecuniam recipere. 766. a.
    • fol. [944]
      Matrimonium quandiu consummatũconcummatum non est licitum est inde ad meliorem frugem conscendere: consummata verò copula nequaquàm, quia irrogaretur iniuria proli. 651. a.
    • Medici prudentia inutilis nisi artis adminiculo directa. 39. b.
    • Medicum suas opiniones proprias & existimationes arti anteferre periculo & temeritate non vacat. 39. b.
    • Membrum, ex volũtatevoluntate ęgroti abscindi potest, quod corruptioni corporis nocet. Non tamen ad id potest authoritate reipublicæ cogi secùs de prælato. 410. b.
    • Membrum proprium abscindere sibiipsi potest iustè qui aliter mortem euadere nequit. 411. a.
    • Mendacium si aliam non habeat maculam nisi falsitatis, genere suo nōnon est peccatum mortale. 471. a.
    • Mendacium non omne in iudicio est peccatum mortale. 451. a.
    • Mentiri in iudicio violando iustitiam etiam citra iusiurandum genere suo est mortale. 556. b.
    • Mendicitas omnimoda ex genere suo plus meriti habet apud Deum, quàm in communi possessio. 687. a.
    • Mendicitas in sacris literis commendatur. 687. b.
    • Quanuis mendicitas omnimoda secundũsecundum se præferenda sit: potest tamen ratione finis & circunstantiarum conducentior esse in communi possessio. 688. b.
    • Mendicantes religiosi nequeunt quicquam præscribere. 324. a.
    • Mensura aliquando citra iniustitiam à priuato minuitur. 556. b.
    • Mercator sub vsuris mutuum recipiẽsrecipiens, ad exercendam mercaturāmercaturam mortaliter non peccat. 534. b.
    • Mercatorum insignis fraudulentia in mutuo. 516. a.
    • Mercatorum praxis in cambijs. 595. a.
    • Mercenarius qui ex decimatis mercedem recipit nullam inde aliam decimam debet. 746. a.
    • Meretrici accipere licet pretium suæ turpitudinis. 359. a.
    • Metus veluti seta quæ filum amoris inducit. 21. a.
    • Nullo metu quis cum consanguinea contrahere potest quia non est materia sacramenti. 55. a.
    • Metus qui ab alio incultit̃incultitur voti obligationem potest impedire: non item intrinsecè ortus. 633. a. b.
    • Metus cadens in virum constantem, is est quem viri constantia sine vituperio secũsecum patitur. 635. a.
    • Metus quantumuis magnus & cadens in constantem virum non excusat à transgressione legis diuinæ aut naturalis. ibîd.
    • Metus cadens in virum constantem ex triplici capite expendi potest. ibîd.
    • Ministris sacramentorum & spiritualiũspiritualium, quid liceat recipere pro suis functionibus. vide, simonia.
    • Minister sacramentorum sanctitate quam alijs præstat pollere debet, secùs in iudice. 228. b.
    • Ministri vsurariorũvsurariorum, qualiter ad restitutionẽrestitutionem teneantur. 532. b. &. 533. a.
    • In ministro ecclesiæ præter morum compositionem requiritur sacrorum scientia, prudentia, solertia, & reliquæ virtutes ad gubernandum. 254. a.
    • Mynisteria ecclesiastica cuius arbitrio dispensanda sunt. 814. b.
    • Minus malum quomodò liceat consulere. 535. a. Illud tamen facere nunquàm licet. 536. b.
    • In Missa cur fiat sanctorum memoria. 714. a.
    • Missæ valor quantus sit. 721. a.
    • Missa pro pluribus oblata nōnon singulis tantũtantum prodest, ac si pro vno offeratur. 720. a. Neque quātumquantum ad satisfactionem. 722. b.
    • Pro vna missa duæ possunt pitantiæ recipi. 730. a.
    • Qui missę intersunt & qui eleemosynas pro eis pendũtpendunt, offerentes sunt. 725. a.
    • Pro missæ sacrificio licèt sit simoniacum aliquid recipere: tamen de eleemosynæ quantitate ad sustentationem pacisci licitum est. 764. b.
    • Missam celebrare ante officium nocturnũnocturnum non est mortale peccatum. 889. b.
    • Missam celebrare ante Psalmos nocturnos: & etiam post missam alias horas non soluere legitima excusatione persoluendi officium diuinum interueniẽteinterueniente licitum est. 890. a.
    • Missam auroræ, vel reliquas ante primam in conuẽtuconuentu dicturus meliùs faceret si post |
      fol. [945]
      missam interesset choro ad primam ꝗ̈quam illam ante missam soluere. 890. a.
    • Missæ audiendæ pręceptum non obligat nisi taliter audire vt sit actus humanus qualis esse potest etiam si aliud adsit sinistrũsinistrum propositum. 894. b.
    • Moderamen inculpatæ tutelę quam diligentiādiligentiam reꝗratrequirat. 402. b
    • Moises viderítne, vt Paulus in raptu, faciem Dei sub iudice est. 89. a.
    • Moises potuit ægyptiũægyptium, quem in fragranti delicto occupauit, per modum defensionis occidere: si autem id in vindictam fecit, à culpa non excusatur: nisi diuina reuelatione id fecisse dicatur. 240. a.
    • Monachi perfectio, est propriè saluti studere. 822. b.
    • Monachus potest ascendere ad episcopatũepiscopatum vbi propriæ saluti periculum non paratur. ibîdem.
    • Monachis non congruit sacerdotia annecti cum animarum cura. 748. a.
    • Monachi, quibus est iniũctainiuncta animarum cura, ius habent decimas recipiendi: non autem illa ratione obligationem soluendi. 750. b.
    • Monachatus summāsummam esse libertatem ostenditur. 336. b.
    • Monachatum dissuadens, etiam iniquo animo, non tenetur ex iustitia ad restitutionem cuipiam. 336. a.
    • Monasterium etiāetiam si sit pingue, nōnon est simoniacum à sanctimoniali exigere pecuniam ad sustentionem: habet tamen speciem mali. 771. a
    • Monopoliorum iniquitas. 548. b.
    • Mons pietatis quid sit. 537. a. & quibꝰquibus modis congeri potest, & eiusdem mōtismontis leges & capitula. 538. a.
    • Mons pietatis vsuram sapit. ibîdem. b. & 540. b.
    • Moralium præceptorũpræceptorum ordo triplex. 128. a.
    • Moralia per se præcepta, neq;neque in lege veteri poterant, neq;neque modò possunt in nobis efficere iustitiam. 131. b. Sed per gratiæ auxilium. 132. a.
    • Mos trifariàm accipitur. 76. b.
    • Mos vt legis authoritate polleat lōgęuuslongęuus esse debet. 77. b.
    • Mulier quæ sanguinis fluxum patiebatur, olim lege naturæ, tenebatur à viro abstinere. 66. b.
    • Mulier non meretricia, sed maiori verecundia suî copiam faciẽsfaciens, potest recipere pretium. 360. a.
    • Mulier nupta, sicut & virgo potest pretiũpretium suscipere. ibîdem.
    • Mulier maritata teneatúrne pretium sui corporis viro reddere, ostenditur. 360. b.
    • Mulier extorquens superfluum per dolum, vel fraudem, tenetur illud restituere. ibî.
    • Mundus propter hominem creatus: homo autem, vt mundi dominus. 824. b.
    • Mutilare aliquem membrum publica potestas potest, quando expedierit reipublicę. 410. b.
    • Mutilatio licita est propter corporalem salutem: homicidium verò nunꝗ̈nunquam. ibîdem.
    • Mutilati & trunci pœnāpœnam. vide, irregularitas.
    • Mutuum in solis rebus vsu consumptibilibus locum habet. 507. a.
    • Mutuum recipere sub vsuris à non parato non licet. 533. b. 534. b. vide, vsurarius.
    • In mutuo, pretium rei mutuatæ non attẽditurattenditur, plùs minúsve tempore solutionis valeat, quod mutuatur, sed eadem mensura quæ datur reddenda est. 517. b.
    • Mutuata pecunia, cuius tempore solutionis mutatus est valor, quomodò sit exoluenda. 518. b.
    • In mutuo iustè pœna imponitur, si stato die non soluatur: imò & de lucro cessante post præfixum diem iustè à principio paciscitur. 522. a.
    • Mutuatarius dominium suæ pecuniæ in fœneratorem non transfert. 527. a. b. cætera vide, vsura.

  • N

    • NEcessitas naturalis neq;neque laude digna est, neq;neque pręmio. 641. b.
    • Necessitas voluntariæ obligationis meritũmeritum auget. ibîd. & 645. b.
    • Necessitas coactionis meritum & laudem ac vituperium tollit: At necessitas præcepti rationem virtutis nōnon excludit, quanuis meritum supererogationis respuat. 204. a.
    • Necessitas grauis quæ sit. 474.
    • Necessitatis, alia ratio est, cui succurrere te|
      fol. [946]
      nemur, quando illam quis patitur propter iniuriam, aut casualem cladem quāquam si propter inopiam. 466. b.
    • Qui necessitatem euidentem & vrgẽtemvrgentem patitur, potest clàm subripere, siue palàm, ea quibus indiget. 427. b. Neque illud est furtum. 429. a.
    • Necessitas extrema quæ dicatur. 428. b.
    • Necessitas quæ constituit miserum in periculo honoris licèt non sit extrema, est tamen grauis: & obligat sub reatu mortalis culpæ habentem facultatem vt opem ferat. ibîdem.
    • Necessitas extrema non cẽseturcensetur, si puella in periculo versetur amittendi pudoris, ob victus inopiam. ibîd.
    • Necessitate extrema laboranti subuenire non est obligatio proprię iustitiæ, sed misericordiæ. ibîd.
    • In extrema necessitate cuique pari iure licet alienum rapere, vt indigenti succurrat. 429. a.
    • Negotiatio duplex. 544. b.
    • Negotiatio neque est intrinsecè bona, neq;neque mala, licèt eius finis per se consideratus turpitudinem quandam præse ferat. ibî.
    • Negotiatio simpliciter est necessaria reipublicæ. ibîd.
    • Negotiationis causa licitum est merces cariùs vendere quàm emptę sunt. 545. a.
    • Negotiatoria ars tũtum ex multis circunstantijs fit illicita, tũtum in multis versatur periculis. 545. a. &. 546. a.
    • Negotiatores inextinguibilẽinextinguibilem sitim habent lucrandi: similes enim sunt aleatoribus. 545. b.
    • Negotium otio est contrarium: & pro quo negotium sumatur. 544. a.
    • Numisma seu nũmusnummus est norma, seu vas, ac fidei iussor reipublicę. 543. a.
    • NũmusNummus idem est quod lex, norma & regula. 248. b.
    • NũmorumNummorum sunt duo vsus. 228. b.
    • NũmiNummi valor non prorsus ex natura rei æstimandus est: sitne aurum vel argentum, sed statuto, aut signo reipublicę, aut principis. ibîdem.
    • NũmusNummus necessitatis tempore in materia vilissima sculpi potest. ibîdem.
    • NũmorumNummorum ęstimatio non debet augeri sine magna necessitate. ibîd.

  • O

    • OBedientiæ tria obstantia impedimenta. 816. b.
    • Oblationes qñquando cẽsent̃censentur in præcepto esse. 729. a.
    • Oblationum dispensatio ad sacerdotes pertinet. 731. b.
    • Oblatio de his quæ iniustè acquirũturacquiruntur, aut possidentur illicita est. 732. b.
    • Oblatio de re quacunq;quacunque iustè possessa, iustè fieri potest quantum ex natura rei. ibîdem.
    • Oblationes nonnunquàm potiùs debent expedi in pauperum ęgestatem quàm ecclesijs offerri. 733. a. b.
    • Oblatio importat vltroneāvltroneam exhibitionem. 718. a.
    • Oblationes cedunt sub præcepto ex præcedenti conuentione, aut deputatione, aut propter ecclesiæ necessitatẽnecessitatem, aut propter consuetudinem. 728. b.
    • Occidere qui prohibeantur illo pręcepto, non occides. 386. b. & 387. a.
    • Occidere malefactores licet. 385. b.
    • Occidere hominem non est intrinsecè malum. 388. a.
    • Occidere tyrannnum quando licet. 389. b.
    • Occidere malefactores non cuiuis committendum est à principe. 390. a.
    • Occidere vxorem vir, quando sine peccato potest. ibîdem.
    • Occidere malefactores, clericis quare sit prohibitum & à quo iure. ibîd. &. 391. a. &. b.
    • Occidere seipsum scelus est. 394. a.
    • Occidere se, bifariàm contingit. 398. b.
    • Occidere innocentem, quem cōstatconstat esse nocentem, semper est flagitium. 399. b.
    • Occidere aggressorem, quando est medium necessarium ad seruandam propriam vitam, iustum est. 401. b. &. 402. b.
    • Occidere ex intentione, id est, pręueniendo, nulli licet, pręterquàm reipublicę & principi. 402.
    • Occidere aggressorẽaggressorem, eligendo tanquàm medium eius mortem, honestum est. ibî. a. b
    • Occidere aggressorem tenetur inuasus quādoquando publicè valde necessarius est. 404. a.
    • fol. [947]
      Occidere aggressorem non potest inuasus, quando aggressor est reipublicę nccessarius, inuasus verò infimus. ibîd.
    • Occidere aggressorem, atque illi parcere, potest inuasus in reliquis casibus. ibîd.
    • Occidere eum, qui fraude & arte perdere me tentat nōnon licet: quia esset aggressio ex parte occidentis. 401. b.
    • Occidere latronẽlatronem, ob defensam bonorũbonorum temporaliũtemporalium, licet. 404. b. explicat ibi Augus.
    • Occidere aggressorẽaggressorem ob honoris defensam licet hominibus alicuius authoritatis: monachis verò & clericis non licet. 405. a.
    • Occidere hominem fortè, quando sit peccatum, vide. homicidium casuale.
    • Occidere animalia bruta licitum, secũdùmsecundum fidem. 342. b. &. 383. a.
    • Occisores tyrannorum laudantur. 389. b.
    • Occultatio aliquādoaliquando nōnon minuit peccatum. 418. a.
    • Officijs publicis præficiẽduspræficiendus moribus debet ornari probis. 267. b.
    • Officia publica si nudè & speculatiuè considerentur, vendi possunt licitè. 268. b.
    • Officia publica non habent potestatem vendendi magnates & domini, qui sub ditione sunt regia. 269. b.
    • Officia publica si practicè cōsiderenturconsiderentur nōnon licet vendere. 270. a.
    • Officia scribarum ab ecclesiasticis pręlatis vendi iniustum est ac fœdissimum. 271. a.
    • Omnia facta esse propter hominem cognouit etiam Aristoteles. 342. b
    • Optare licet alteri quod facere non licet. 501. a.
    • Optare possumus mortem alicui, vt nostrę reipublicæ mala caueantur: licet nobis constet viam perditionis illum ingressumiri. ibîdem.
    • Optare quomodò liceat Turcæ & alijs hostibus etiam Christianis mala. ibîd.
    • Organorum vsus neutiquàm est repudiandus in ecclesia. 881. b.
    • Orationes Christus credit̃creditur cōstitutasconstitutas habuisse ꝗbꝰquibus vtebat̃vtebatur. 873. b
    • Orationes aliquæ erant constitutę, ad orandum Deum, tempore Apostolorum præter, Pater noster, quāquam solam orationẽorationem admittunt hęretici. 874. a.
    • Orationis prima virtus quę sit. 870. b.
    • Oratione cessante, ac de medio sublata, bona vita existere non potest. 871. a.
    • Oratio duplex. ibîdem.
    • An pro locatis operis ad orandum liceat pacisci dubium est. 768. b.
    • Oratio, Pater noster, fuit nobis à Christo instituta, nōnon ita pręcisè vt alias adhibere nefas esset, sed vt exemplar ad quod ecclesia si volet alias orationes astrueret. ibîd.
    • OrādiOrandi modus publicus certas personas per q̃squas ꝑsolueret̃persolueretur exigebat, vt sunt clerici. ibîd.
    • Ordo ante vsum rationis suscepttus characterem imprimit, atq;atque adeò verè suscipitur. 652. a. &. b.
    • Ordine sacro initiatus, cōsensuconsensu extorto per metum cadentem in virum constantem, tenetur voto castitatis. ibîd. b.
    • Ordine sacro initiatus, si vsum habeat rationis, cogendus est votum seruare, secùs verò si nullum habeat prorsus. ibîd.
    • Ordines minores non sunt de iure diuino. 757. a.
    • Ordinis nomen bifariàm est in vsu. 799. b.

  • P

    • PActum etiam tacitum vsuram exteriorẽexteriorem facere potest. 508. a.
    • Papa alterius iudicio se subdere potest iudicandum etiāetiam in foro exteriori, ad exemplum Christi. 434.
    • Papa quamcunq;quamcunque facultatem in seipsum in foro exteriori exercere potest, valet alteri committere. ibîd.
    • Papa excommunicare seipsum non potest, neque suspendere, neque seipsum propriè punire. ibîd. b.
    • Papa non potest sibi superiorem, aut æqualem constituere. ibîd.
    • Papa non potest causam depositionis suæ alicui committere, etiam cùm est suspectus de hęresi. 435.
    • Papa solus dispensare potest in pœnis simoniaci. 794. a.
    • Papam eligi non posse, nisi èex cardinaliũcardinalium gremio falsum est. 261. a.
    • Papa dispensans in pluralitate beneficiorũbeneficiorum sine causa, grauiter peccat, & possidens à culpa non liberatur. 265. b.
    • Papa qui Petro substitutus est, vniuersalem retinet iurisdictionem. 803. b.
    • Papa ingruente necessitate decimam decimarum à clero exigere valet. 750. b.
    • fol. [948]
      Papa beneficia alicui vendens censetur cum eo dispensare in pœnis simoniæ 759. a.
    • Papa simoniam potest contrahere. 758. b.
    • Parœcialis sacerdos potest de licentia ep̃iepiscopi curæ pastorali cedere. 822. a.
    • ParœcialibꝰParœcialibus sacerdotibꝰsacerdotibus nōnon residẽtibꝰresidentibus in suis parœcijs, tertia pars fructuum adimenda est. 729. a.
    • Parœcij cotidie celebrare tenentur pro sua parœcia, si competentes habeant redditus in eadem ecclesia. 729. a.
    • Parœcij possunt particulares pitātiaspitantias vltrò oblatas à parœcianis accipere. ibîd.
    • Parœcij possunt ex pitantijs sibi collatis aliquāaliquam portiunculam sibi vsurpare, in minutasq́;minutasque mercenario porrigere. 730. a.
    • Pascere gregem quid sit, iuxta Dei sententiam. 827. b.
    • Pasce oues meas, quod Petro suũsuum est, quomodò intelligitur. 826. b.
    • Pascentes greges in pascuis alienis, quando teneantur ad restitutionem. 352. a.
    • Pastores quare receperĩtreceperint ab angelo primum Natiuitatis nũtiũnuntium. 797. a
    • Pastores ecclesiæ, lux mundi. 828. b.
    • Pastores parœciales etiam residere tenentur 832. b.
    • Pastoribus animarum meditatio perquàm salubris depingitur. 834. b.
    • Pastoris nomen multò rectiùs cæteris, functionem episcopi exprimit. 797. b.
    • Pastoris officium describitur. 802. b. & explicatur. 827. a.
    • Pastoris omnium maximè propriũproprium munꝰmunus, est prædicare. ibîd.
    • Pastoris munus pulchrè, quinq;quinque nominibus designat Ezechiel, iuxta quinq;quinque incōmodaincommoda, quibus Christianus grex periclitari solet. 828. a.
    • Pastoris boni natura multis nominibus designatur. ibîd. &. 830. a. b.
    • Pastori ecclesiastico licitum est, pro cōmodocommodo vniuersalis ecclesię, gregem alteri committere. 840. b.
    • Pastor bonus dat animam suam, quo pacto sit intelligendum. 829. a.
    • Paterfamiliâs obligare potest liberos: quin & vxorẽvxorem ad mortale, reliquāreliquam verò familiāfamiliam non itẽitem. 55. a.
    • Paterfamiliâs nequit veras sancire leges. 13. b
    • Pater verberare potest filios. 412. b. &. 413. a. licet eos nimium deterrere nōnon debet. ibîd. b. &. 414. a.
    • Patri vulnerare filios non licet. ibîdẽibidem. EosdẽEosadem tamen etiāetiam clericos verberare potest. ibî. b
    • Pater vel prælatus, qui in verberatione vsq;vsque ad sanguinis effusionẽeffusionem procedit, si id bono animo faciat irregularis non est. ibîd.
    • Pauperes non acquirunt dominiũdominium bonorum quæ carent domino, quoadusq;quoadusque sint tradita illis. 363. b.
    • Pauperum sustentationi iure naturæ debentur res, quæ reipublicæ redundant. 428. a
    • PauperibꝰPauperibus grauiter egẽtibꝰegentibus superflua nōnon debent̃debentur de iustitia sed ex misericordia. ibîd.
    • Paupertas nōnon est absolutè necessaria ad perfectionis statum, sed est necessaria ad peculiarem statum religiosorum. 848. b.
    • Pauperes p̃sonatipersonati, id est, qui simulata paupertate eleemosynas extorquent, ad restitutionem non tenentur. 783. a.
    • Peccato alterius vti, quomodò liceat. 534. b.
    • Peccare propriè sumptum, in solum Deum contingit. 229. b.
    • PeccatũPeccatum non proinde grauius est, quòd plus nocet, nisi cætera sint paria. 334. b.
    • Peccata illa censentur in detrimentum reipublicę, quibus commune bonum impugnatur. 444. a.
    • Peccatum veniale, intentio finis ad mortale vsque pertrahere potest: non tamen mortale vsq;vsque ad veniale extenuare. 482. b.
    • Peccata quæ intra verba continentur leuiora cæteris paribus reputantur, quàm quæ in facto consistunt. 491. b.
    • Peccatum, voluntarium debet esse. 406. b.
    • Peccata quæ non prohibentur in decalogo expressè, maiora sunt aliquando quàm quę prohibentur. 421. b.
    • Peculatus acceptio rei communis est. 417. b.
    • Pecudes nullum ius, neq;neque dominiũdominium habent ad pabulum, sed tantùm appetitum & potestatem. 285. a.
    • Pecunia bifariàm existimari potest. 523. a. &. 586. a.
    • Pecuniæ quomodò obediunt omnia. 543. a.
    • Pecunia q̃tuorquatuor de causis plus potest in vno loco, vel tempore, valere ꝗ̈quam in alio. 592. b.
    • Pecuniæ restitutio obligat aliquando etiam cum famæ detrimento. 343. a.
    • Pelagianorum hæresis horas ecclesiasticas refutantiũrefutantium. 860. a.
    • Pœnæ vitio simonię decretæ quot sint. 793. a. vide, simonia.
    • fol. [949]
      Pensiones solus Papa constituere potest. 777. b.
    • Fructus omnes pro pẽsionepensione statuere, iniquissimum est. ibîdem.
    • Pensiones functionibus spiritualibus adiudicatę neutiquàm redimi pretio possunt: secùs verò illæ, quæ sub sæculari titulo cōcedunturconceduntur. 778. a.
    • Pensiones multę, quæ non sunt in vsu iniquæ videntur. 778. b.
    • Pensiones non habent annexos titulos ecclesiasticos. 271. a.
    • Pensiones omnium beneficiorum periculosissimæ sunt. ibîd. b.
    • Pensiones nisi ob aliquẽaliquem ecclesiæ famulatũfamulatum concedendæ non sunt. 897. b.
    • Perdenti in ludo, dat̃datur facultas repetẽdirepetendi intra octo dierũdierum spatio. 315. b.
    • Periuriorum series & gradus. 140. a.
    • Permissio euāgelicaeuangelica, vt vir possit adulterāadulteram dimittere, potiꝰpotius est cōuẽtionalisconuentionalis quædam licentia, ꝗ̈quam pœna. 67. a.
    • Permutata cōmodatiocommodatio quid sit. 542. a.
    • Permutationum forma triplex. 582. b.
    • Perpetuum dupliciter sumitur. 201. a.
    • Personæ illustri sat est, si quam obtenebrauit alterius famāfamam, pecunia vel alia ratione compenset. 343. a.
    • Personę in dignitate cōstitutęconstitutę non facilè notandæ sunt criminibus: 296. a.
    • Petro singulariter dictum est, pasce oues meas, cuius ratio assignatur. 810. a.
    • PetrũPetrum nōnon anteà ChristꝰChristus pastorẽpastorem sui gregis instituit, quàm tertio interrogaret. 814. a.
    • Petrus verè fuit rep̃hensibilisreprehensabilis, & peccauit in obseruatione legaliũlegalium. 165. b. non autẽautem peccauit: quia legalia non essent licita. 165. a.
    • Pignus in frugiferũfrugiferum colens, an fructus liberè percipere possit. 521. a.
    • Pignoris fructus cōputandicomputandi sunt in sortẽsortem. In pignore verò genero pro dote tradito, & in feudo contraria est ratio. 519. b. & in vidua. 520. b.
    • Plato contendebat omnia esse cōmuniacommunia, etiam liberos & vxores. 296. a.
    • Plato, Aristoteles, fueríntne ingressi salutis viam, vnde perpendendum est. 91. b.
    • Platonem in Dei gratiam fuisse receptũreceptum verisimile est. 92. a.
    • Pollutio per molliciẽmolliciem fornicatione, & furto grauior est. 421. a.
    • Pontifex facere potest, vt collatio simoniaca teneat. 795. a.
    • Pontifex summus nōnon habet autoritatẽautoritatem in leges principũprincipum, nisi quatenùs pugnauerint cōtracontra spirituale bonũbonum. 321. b. vide, Papa.
    • Populus iure naturę tenetur ministros ecclesię alere, & tẽplumtemplum struere. 728. b.
    • Possessio rerum in communi præterquàm vxorum concors erat statui inocentiæ. 296. a.
    • Possessor malę fidei nunquàm præscribit. 323. b.
    • Possessor bonę fidei elapso legitimo tempore optimè pręscribit. 324. a.
    • Possessio bonę fidei quatuor debet habere. ibîdem.
    • Potestates omninò distinctæ sunt sæcularis & spiritualis. 301. b.
    • Potestas sęcularis subest spirituali à qua coëerceri potest ne diuinas & ecclesiasticas dilaceret leges. ibîd.
    • Potestas imperatoria cæterorumq́ue principum diuina constant sanctione. 302.
    • Potestatem spiritualem perpetuò ecclesiæ duraturam Christus cōtulitcontulit suo vicario. 302. a.
    • Potestas spiritualis immediatè à Christo domino est instituta. ibîd.
    • Potestas ciuilis constat naturali iure. ibîd.
    • Potestas omnis, etiam quæ penes infideles est, à Domino Deo est. 302. b.
    • Potestas ciuilis non sic pendet à spirituali, vt ab illa instituatur suamq́ue accipiat facultatem. ibîd.
    • Præbendæ quæ sint spirituales, quæ verò non. 747. a. Et an sit contra ius diuinum eas commutare. 757. b. 759. a.
    • Præbendę, quas, pręstameras vocant, spirituales sunt, & obligant ad persoluendum officium diuinum. 773. b.
    • Præceptum nōnon est, reddere Deo ꝗdquidquidquid pro eo facere possumus. 189. b.
    • Præceptum generale diuinæ dilectionis specialia cuncta continet. 95. b.
    • Præcepta omnia ad decalogum reducuntur. 106. a.
    • Præcepta primæ & secundæ tabulæ quot sint, opinio est triplex. 107. a.
    • Pręceptis omnibus, quare non sint sua singulis proposita pręmia. 114. a.
    • Pręceptum tertium inter cætera singulari|
      fol. [950]
      ter commendandum est. ibîd. b.
    • Præcepta decalogi omnia sunt indispensabilia, quæ verò extra vagantur nihil obstat quominùs dispẽsaridispensari valeant. 116. a. vide, decalogi.
    • PręceptũPręceptum nōnon est lex, sed explicatio legis. 12. a.
    • Præcepta cũctacuncta decalogi explicationes sunt naturalis iuris. 138. b.
    • Pręceptum tertiũtertium non ad internam dilectionem, sed ad exteriorem cultũcultum extenditur. 142. b. Duoq́;Duoque habet mẽbramembra, alterum affirmatiuum, alterum negatiuum. 143. b. violatur autem per quodcunque peccatum quātumquantum ad finem, nōnon tñtamen quantũquantum ad substantiam pręcepti. ibîd. Estq́;Estque partim ceremoniale, ac patim morale. 144. a.
    • Præcepta Dei nimis suauia. ibîdem.
    • PræceptũPræceptum tertiũtertium in sensu literali creationis beneficiũbeneficium: in sensu autẽautem allegorico requiẽrequiem Christi in sepulchro significabat. Sed in sensu tropologico significabat cessationẽcessationem à peccatorũpeccatorum operibus: in anagogico sempiternam requiem pręsignabat. 144. a. b.
    • PræceptũPræceptum Dei impleri potest quantum ad substātiāsubstantiam operis absq;absque relatione in ipsum Deum, vt in finem spiritualem. 125. a.
    • Præcepta oĩaomnia dẽptodempto etiāetiam illo magno charitatis, absq;absque gratia implere nōnon possumꝰpossumus. 127. b
    • Pręcepta decalogi omnia ad iustitiam pertinebant. 133. b.
    • Pręcepta decalogi non sunt simpliciter prima principia, sed cum restrictione, id est, intrinseca legi. 134. a.
    • Præceptum primum decalogi congruenti forma traditum est. 135. a.
    • Præceptum secundum decalogi optimo est & modo, & loco positum. 138. a.
    • Pręceptum, non furaberis, est merè negatiuum. 333. a.
    • Pręceptum restitutionis est merè affirmatiuum implicans negationem. ibîd.
    • PræceptũPræceptum quartũquartum decalogi de honorandis parentibꝰparentibus congruentissimè tradit̃traditur. 148. a.
    • Præcepta reliqua decalogi, debita ratione, prohibitionis tenore posita sunt. 149. b.
    • Præcepta ceremonialia ad Dei cultum pertinebant. 151. a. vide, ceremoniæ.
    • Præcepta iudicialia, in quatuor mẽbramembra optimè distribuuntur.
    • Pręceptum Domini, nōnon occides, explicatur elegantissimè. 386. b. &. 387. a.
    • Præcepta primæ tabulæ decalogi, non dicuntur simpliciter ius diuinum positiuũposituum. 196. a. cætera vide, decalogus, & lex.
    • Pretium rei non secũdùmsecundum ipsius naturam ęstimandũęstimandum est, sed quatenùs in vsus venit humanos. 546. b.
    • Pretium rei, vt iustum sit ex multis perpenditur. 547. a.
    • PretiũPretium iustũiustum duplex, naturale & legitimũlegitimum. ib.
    • Pretium naturale triplex, rigidũrigidum, pium, moderatum. ibîd. b.
    • Pretium omnium rerum si fieri posset à lege deberet taxari. ibîd. b.
    • PretiũPretium nōnon dicit̃dicitur iustũiustum cuius uis arbitratu, sed secũdùmsecundum prudentum existimationẽexistimationem. ibî.
    • Pretium multoties fit iniquũiniquum, si vendens ad expensas rei venditæ considerationem in vendione habeat. ibîd.
    • PretiũPretium gẽmarũgemmarum, & aliarũaliarum rerũrerum, quæ reipublicæ necessariæ nōnon sunt, tātũtantum erit quātũquantum emptor sciẽssciens & prudẽsprudens voluerit dare. 549. a.
    • Pretia rerum emptorum copia auget, raritas verò minuit. 548. a. 551. a.
    • Pretium læsionis non debet æstimari ad libitum læsi. 339. a.
    • Prædari militibus in bello iusto, licitũlicitum est. 430. a. in bello tamen iniusto, rapina. ibîd.
    • Prædicatio vendi non potest. 768. b.
    • Prędicare parœcialibꝰparœcialibus sacerdotibꝰsacerdotibus conuenit ex officio, ꝗbꝰquibus tñtamen si theologię ignari sunt id munꝰmunus cōmitterecommittere pestilẽtissimũpestilentissimum est. 804. a
    • Præscriptionis definitio ponitur. 322. b.
    • Pręscriptio, nisi quadragenalis in rebꝰrebus ecclesię non habet locum: neq;neque contra ecclesiāecclesiam Romanam, nisi centenaria. ibîd.
    • Præscribere potest quis illam rem, quam à latrone emit. 324. b.
    • Prælatus negligens famam propriam, delinquit mortaliter. 345. b.
    • Pręlati famam dilacerans, cui teneatur ad restitutionem. 345. b.
    • Pręlatus pro libito & sine causa dispensans, infidelitatis, aut in prudẽtiæprudentiæ peccato delinquit. 78. b.
    • Prælatis non licet pro functionibus suis a ilquid accipere. 769. a.
    • Prælatus trifariàm potestres ecclesiæ occupare. 366. a.
    • Ob pręlatorum absentiam à suis ecclesijs hęreses subortæ sunt. 828. a.
    • Præmium & pœna duo maxima humanæ vitę præsidia. 21. a.
    • Præuaricatio non tantũtantum in accusatorẽaccusatorem, verùm in aduocatũaduocatum |
      fol. [951]
      & in alios ministros & in iudicem solet vsu cadere. 448. a.
    • Primatum ecclesiæ cupiens quātoquanto se periculo subijciat. 814. a.
    • Primitiæ quatuor modis differũtdifferunt à reliquis oblationibus. 735. a.
    • Primitiæ quo iure debeantur Deo, suisq́ue ministris. ibîd. b.
    • Primitiæ in quota parte, ac de quibus rebus redelendæ sunt. 736. b.
    • Primogeniturę cur fuerint illo vinculo colligatæ ne possint dispendi. 310. a. & quare masculina serie transfundāturtransfundantur. 171. a. & institutionis earum causa redditur. 310. a.
    • Princeps non potest alteri pręcipere, vt ipsummet perimat. 224. b.
    • Princeps potest super se iudicem cōstituereconstituere, qui se iure perimat. ibîd.
    • Principatus ecclesiæ & ciuilis, quo pacto discriminantur. 304. b.
    • Princeps potestatẽpotestatem habet ferendarum legũlegum, quibus coërceat rempublicam. 302. b.
    • Princeps dũtaxatduntaxat in eos rectè imperat, quos commodè administrare potest. 304. b.
    • Princeps nōnon cogi suis legibus, iniqua potiùs conditio est, quàm gratia. 70. a.
    • PrincipẽPrincipem oĩomni veritate decet esse ornatum. 19. a
    • Princeps suis legibꝰlegibus, non solũsolum ciuium probibitatiprobitati decet prospicere: sed ad reliqua officia debet animum intendere. ibîd.
    • Principum pedagogi cùm patronos suos verẽturverentur incessere, virtutum leges & iustitias legendas porrigant, quæ inuidiam non generant & mores instituant. 39. b.
    • Principiorum naturalium ad intellectum practicũpracticum pertinentium numerus & ordo. 31. a. b.
    • Probatio semiplena quid sit. 456. a.
    • Professum extrahens à religione non tenetur alium subrogare, nec ipse intrare. 337. a.
    • Promissio ex genere suo obligat sub reatu mortali. 632. a.
    • PromissionẽPromissionem mẽtalemmentalem homini factam obligatoriam esse, problema videtur. 632. b.
    • Promissio facta sanctis, quonam pacto voti rationem habeat. 644. b.
    • Propositum sine promissione non obligat. 619. a.
    • PropositũPropositum q̃lequale reꝗrat̃ĩrequiratur votis emittẽdisemittendis. 618. a. b
    • Propositionis per se notæ duplex genus. 31. a.
    • Præstimonialia absq;absque intẽtioneintentione clericali possidere, culpa non caret. 897. b.
    • Prouisor tenetur ecclesiæ dignum prouidere ex iustitia commutatiua. 347. b. vide, electio.
    • Prudentia inter morales virtutes primas optinet. 215. b.
    • Prudentiæ triplex actus. 616. a.
    • Puellam vitians, teneatúrne in totātotam dotem. 360. b.
    • Puellæ quid debeant pati antequàm in stuprum adigantur. ibîd.
    • Pupillus ante ætatẽætatem legitimam dñiumdominium habet rerum suarum. 280. b.
    • Pupilli & minores quāquam possint ludere quantitatem. 315. b.
    • Punitio in bonum publicũpublicum ordinatur. 388. a.
    • Puniri debet homo nequānequam, etiam si indicijs manifestis appareat eum perditum iri in infernum. ibîd.

  • R

    • RApina nullatenùs est licita, neque priuato, neq;neque publicę potestati. 429. b.
    • Rapinæ charactere violentia nōnon est denotādadenotanda, qñquando ab eo infertur qui indiget. 430. a.
    • Rapina grauius peccatum est furto. 432. a.
    • Ratio non est prima regula, sed ipsamet lex naturæ. 39. a.
    • Ratio practica & speculatiua dissimiterdissimiliter discurrunt. 35. a.
    • Rectores & senatores nōnon habẽthabent ius vẽdendivendendi locum suum quem pecunia emerant. 271. a.
    • Rectores vrbium nequeunt suffragia sua vẽderevendere, in electione scribarum. ibîd.
    • Rectores, seu senatores isti, non possunt stipẽdiastipendia iuraq́;iuraque scribarum per modum pensionis dispertiri, aut cogere scribam, vt aliquid certum alteri soluat. ibîd.
    • Regimen rerum naturalium, & gubernatio spiritualium discriminantur. 820. a.
    • Regnum quod quidāquidam hæreditario iure tribuunt Christo, iam ante ipsum natum cessârat. 301. a.
    • fol. [952]
      Regnum Christi est prædicare & docere fidem &c. 301. a.
    • Religio superstitiosa Gentilium nōnon culpanda. 97. b.
    • Religionem esse optimam iustitiæ partem, quomodò intelligatur. 134. a.
    • In religionis ingressu, quomodò liceat pecucuniampecuniam accipere. 770. b.
    • Religioni nullam facit iniuriam, qui bona intentione impedimẽtoimpedimento est volẽtivolenti esse monachum. 336. a.
    • Religionem expolians persona frugi, forsan tenetur de damno dato. 337. b.
    • Religio an sit vera religio, vnde perpẽdiperpendi debeat. 692. a.
    • Religioni, res vxoria ex diametro opponitur. 691. b.
    • Religio, si vera est religio iure diuino habetbethabet annexam castitatem. 692. b.
    • Religiosorum status obedientiam in primis requirit. 694. b.
    • Religiones militares præter ordinem beati IoānisIoannis, nomĩenomine tenus sunt religiones. 693. a.
    • ReligionũReligionum militariũmilitarium equitibus, expediẽsexpediens est dispensatio, vt copulẽtcopulent sibi vxores. 694. b.
    • Religiosus repulsus à religione non tenetur vltrà ad statuta religionis. 637. b.
    • Religiosi non tenentur manuum labore victum quærere, sed iustissimè mendicare possunt. 687. b.
    • Religiosus ep̃sepiscopus ad q̃squis religiōisreligionis obseruātiasobseruantias teneat̃teneatur. 901. a. b
    • Religiosus ep̃sepiscopus essentialia vota nōnon relinquit, sed mutat. 902. a. b. quo fit, vt Papa in voto continentiæ cum ipso dispensare non valeat. ibîdem.
    • Religiosus ep̃sepiscopus soli Papę manet subditꝰsubditus. ibî.
    • Religiosus ep̃sepiscopus ex ęquo tenetur ad debita, à quibus nōnon absoluitur assumptus ex ordine Prædicatorum, aut Minorum. ibîd.
    • Religiosus ep̃sepiscopus, cui bona q̃quae acꝗritacquirit reddere teneat̃teneatur: & an testamẽtũtestamentum cōderecondere possit. 904. a.
    • Repassio ex primęua significatiōesignificatione est contra volũtatẽvoluntatem passio. 247. b
    • Repassio ex abusu significat spōtaneasspontaneas mutationes. 247. b.
    • ResidẽtiaResidentia ep̃orumepiscoporum apud antiquos monita nōnon disputata: apud neotericos autẽautem eò vsq;vsque reuocata est in quæstionem, vt sit iam suasu difficilis. 823. b.
    • Residentiam prælatorum iure diuino, natuturali, & humano esse sancitam, innumeris testimonijs comprobatur. 824. & infrà, vsq;vsque ad. 838. ob cuius defectũdefectum innumerę sunt hæreses in ecclesia subortæ. 828. a.
    • Residere in ecclesia propria, segniter tamen & oscitanter, quandoq;quandoque peiùs quàm non residere. 833. a.
    • Res spirituales quadruplices. 700. a.
    • Reipublicæ quadruplex regimẽregimen. 45. b
    • Respublica tota nōnon potest expoliare princicipemprincipem iure regni, nisi ob tyrannidis corruptionem. 302. b.
    • Respublica erudita diuinitùs creauit principes. ibîdem. a.
    • Respublica nōnon eò melior quò maior. 304. b.
    • Respublica quonāquonam pacto ciues in rectis vsibus contineat. 309. a.
    • Respublica, vel princeps dupliciter potest dominiorum translationẽtranslationem impedire. 318. a
    • Respublica quibus titulis possit ab inuitis ciuibus bona auferre. 322. b.
    • Resurrectio patribus legis veteris reuelata fuit. 100. a.
    • Restitutio est actus iustitiæ commutatiuæ. 328. a.
    • Restitutio nōnon est vbi ratio debiti abest. ibîd.
    • Restitutio & satisfactio septẽseptem differentijs discriminantur. 329. a.
    • Restitutio de quibus debeat fieri. 329. a. 333. b
    • Restitutio quibus fiat. 329. b.
    • Restitutio quæ dicatur propriè. 331. a.
    • Restitutio, vt obliget requirit tres conditiones. 341. a.
    • Restitutionis ratio, ibi solũsolum est, vbi res iniustè, vel aufertur, vel retinetur. 331. a.
    • Restitutio quo pacto sit facienda ab eo qui rem alienam secretò vsurpauit. 370. b.
    • Restitutionis vinculum obligat sub mortali culpa. 331. a.
    • Restitutio in his quæ secundùm speciem reparari nequeunt debet fieri ad arbitrium prudentis. 338. b.
    • Restitutio quantum ad actum animæ interiorem quando obliget. 333. a. 337. b.
    • Ad restitutionem an teneatur qui trahit alium ad ludum. 316. b.
    • Restituere an teneatur, qui abducit monanachum à religione. 337. b.
    • Restitutionis obligatio transeátne ad hęredes. 340. a.
    • Restitutio secundũsecundum morẽmorem legum nōnon obligat cum detrimento vitæ. potest tamen euenire qñquando obliget etiāetiam cũcum tali periculo. 343. b
    • RestitutionẽRestitutionem famæ remittere ex genere suo |
      fol. [953]
      nōnon est mortale, imò aliqñaliquando laudabile. 344. b
    • Restitutionem eidem fieri à quo res sublata est, nempe domino necessum est. 357. a.
    • RestitutiōisRestitutionis cuiuscũq;cuiuscunque obligatio orit̃oritur, aut ratione acceptionis, aut ratione rei acceptę. 368. a. b.
    • In restitutione tria obseruanda. 357. b.
    • Restitutioni obnoxius ratione rei acceptæ tenetur illam & omne id quo per ipsam ditior factus est restituere. ibîd.
    • Restitutio quāprimũquamprimum adfuerit facultas obligat. 377. b.
    • Restituere nollens, cùm potest, an peccet nouo peccato. ibîd. b.
    • RestitutionẽRestitutionem an liceat differre & qñquando. 379. a.
    • Restituere quomodò teneatur qui impedit aliũalium à beneficij cōsecutioneconsecutione. 348. b. 346. a.
    • Restitutionem procrastinantes in quanto versentur periculo. 380. a.
    • Restitutio qñquando arbitrādaarbitranda est ĩpossibilisimpossibilis. 381. a.
    • RetrahẽsRetrahens, seu extrahẽsextrahens, quẽpiamquempiam vi, minis, vel fraude, a religione ad quam restitutio teneatur. 336. b.
    • Restitutio cui sit facienda, quando creditor ignotus sit omninò. 362. b.
    • Ad restitutionem quando teneāturteneantur, qui bonis cesserunt. 381. b.
    • Restitutio cui facienda quando nec dominus, nec hæres comparent. 362. b.
    • Restitutio quomodò faciẽdafacienda sit qñquando plures simul ad idem dānumdamnum concurrunt. 376. b.
    • Restitutio vsurę, creditori non pauperibus, est faciẽdafacienda. 517. b. vide, multa vsura, & vsurarum restitutio.
    • Restitutio simonię. vide, simonia, & simoniæ restitutio.
    • Restitutioni obnoxiꝰobnoxius est ꝑceptorũperceptorum fructuũfructuum, qui parœcialẽparœchialem habens ecclesiāecclesiam nōnon intẽditintendit ad sacerdotiũsacerdotium promoueri: quod intelligitur etiāetiam sine iudicis cōdẽnationecondemnatione: quia lex illa nōnon est pœnalis. 896. b. 897. a. b. de alijs beneficijs quæ extra animarũanimarum curācuram sunt, quid sit dicendum. ibîdem. &. 898.
    • Ad estitutionem nōnon tenent̃tenentur, qui ecclesijs suis iuxta earũearum statutũstatutum tenorem inseruiũtinseruiunt, nisi manifesta sit peruersitas, quanuis videantur nōnon pro dignitate inseruire. 899. b.
    • Restitutioni non sunt astricti clerici solùm ob vitæ corruptionem. 900. a.
    • Reus interrogari iustè non potest absq;absque vno pręuio, illoq́;illoque iurato, idoneo teste. 467. a.
    • Reus respōdererespondere iudici non tenet̃tenetur quousq;quousque illi constet more & lege se interrogari. 456. a.
    • ReꝰReus legitimè de crimĩecrimine ĩterrogatꝰinterrogatus, sub reatu mortalis culpę tenet̃tenetur crimẽcrimen suũsuum patefacere, etiāetiam si ob hoc fit ĩin mortẽmortem rapiẽdꝰrapiendus. 450. a
    • Reus non legitimè interrogatus nōnon tenetur crimen suum fateri. ibîd. b.
    • Reo siue iure siue iniuria interrogetur, nunquàm licet mentiri. ibîd.
    • Reus in tribꝰtribus casibꝰcasibus tenet̃tenetur respōdererespondere veritatẽveritatem iudici interrogātiinterroganti de proprio crimĩecrimine. ibî. b
    • Reus ac simul actor nemo tenetur esse. 339. a.
    • Rex propter regnum institutitur, nōnon èex cōuersoconuerso. 824. b.
    • Rex est anima regni. 304. b.
    • Rege simpliciter superior in temporalibus nemo censetur. 305. a.

  • S

    • SAbbati nomĩenomine, reliquę oẽsomnes festiuitates intelliguntur. 111. a
    • Sacerdotes plebani suarum sunt parœcialiũparœchialium ecclesiarum pastores, non tñtamen perfecti. 802. b. Neq;Neque vllam habent vim coactiuācoactiuam quantum ad forũforum iudiciale. 804. b.
    • Sacerdos potest locare operas antecedẽtesantecedentes sacrementũsacramentum, non tamen sequentes. 762. b.
    • Sacerdoti licet pacisci de mercede pro obligatione celebrandi. ibîdem. a.
    • SacerdotibꝰSacerdotibus religiosis & ātistibꝰantistibus, citra mortale, vix vti licet ludis vetitis. 314. a. vide, ludꝰludus
    • Sacerdotes habeántne verũverum dominium fructuum ecclesisticorumecclesiasticorum. 854. a. b. De quo variæ sunt opiniones. 852. a. b.
    • Sacerdotes arctiùs perstringuntur pręcepto eleemosynarum ꝗ̈quam sæculares. 871. a.
    • Sacerdotibus iure permittitur propria bona suis hęredibus relinquere. 862. a.
    • Sacerdotes teneātúrneteneanturne singulari iure prę sæcularibus ad eleemosynarum subsidium. 863. a. &. 864. a.
    • SecerdotũSacerdotum negligẽtianegligentia disꝑgunt̃disperguntur greges. 828. b
    • Sacerdos an possit plures pro vna Missa pitantias recipere. 730. a.
    • Sacerdotes trifariātrifariam possunt his, quæ ad diuinum cultum offeruntur vti. 731. b.
    • Sacerdotes antiquæ legis, quomodò à nostris differebant. 700. b. Et eorum sacerdotium à nostro. 827. b.
    • Sacerdotes nouæ legis sublimioris dignitatis sunt, quàm legis antiquæ. 741. a.
    • Sacerdotum numerus magnus requiritur in noua lege. ibîd.
    • Sacerdotes nōnon decere magna in paupertate |
      fol. [954]
      vitam degere. ibîd.
    • Sacerdotibus præter decimas alias possessiones habere licet. Quas leuitę non habebant. 747. b.
    • Sacerdotes negligentes in erogandis eleemosynis, non tenentur ad restitutionem de iustitia, sed de misericordia. ibîd.
    • Sacerdotalis ordo à religione in quo differat. 692. b.
    • Sacerdotum votum medium est inter pręceptum merum, & votum solenne. 693. a.
    • Sacerdotum continentiam improbat & damnat Lutherus. 697. b.
    • Sacerdotum continentia vsq;vsque adeò est necessaria vt absq;absque illa nequeant legitimālegitimam Christi effigiem retinere. 698. a.
    • Sacerdotum continentia multis præsignata fuit in Veteri testamento. ibîd. b.
    • Sacerdotes ex cōiugatisconuigatis cōstituiconstitui permissum fuit, circa ApostolorũApostolorum tempora. 703. a.
    • SacerdotibꝰSacerdotibus postquàm addicti essent sacro ministerio, nunquàm licuit vxorio negotio se implicare. ibîd. &. 704. b.
    • Sacerdotum votum dispẽsabiledispensabile est à Romana ecclesia. 704. a.
    • Sacerdotes non contrahere coniugia, neque coniugatos assumi in sacerdotes, ecclesiæ præcepto constat. 706. b.
    • Sacerdotes Græci non modò repudiârunt Roman. institutum, sed amplexati sunt illud, quod ex nullo ApostolorũApostolorum, aut conciliorum permissu elicuerunt. 707. a.
    • Sacramenta veteris legis à solis carnis sordibus, & quas dicunt irregularitates, corpus mundabant. 156. a.
    • Sacramentorum gratiam spiritualem pecunia vendere, symonia est. 700. a.
    • Sacramentum altaris adorandum & vnicũvnicum sacrificium Christicolis. 717. b.
    • Sacrificium quid sit, declaratur. 710. b
    • SacrificiorũSacrificiorum oblatio non solũsolum diuini iuris & humani est, verũverum etiam naturalis. 711. a.
    • Sacrificium quomodò distinguatur ab oblatione. 710. b
    • Sacrificij oblatio ex iure naturæ est. 711. a.
    • Sacrificium & sacerdotium, vt lex & gubernator, semper in omni republica fuerunt. ibîdem. b.
    • SacrificiũSacrificium nemini offerẽdumofferendum, nisi ipsi Deo. 712. b.
    • Sacrificia cur Deus nolle dicatur. 713. a.
    • SacrificiorũSacrificiorum oblatio, secundũsecundum suāsuam propriāpropriam rationem, est actus specialis virtutis. 714. b.
    • SacrificiũSacrificium dicitur quodlibet opus virtutis, vt refertur in diuinum honorem. 715. a.
    • Sacrificium maximè id dicitur quod nullānullam habet aliundè laudem ꝗ̈quam quod in diuinādiuinam reuerentiam exhibetur. 715. a.
    • Ad sacrificium internum vniuersitas hominum lege naturæ tenetur. 715. b.
    • Ad sacrificia quæ sola significatione virtutẽvirtutem religionis induunt, solùm tenentur qui sunt lege Dei scripta agunt. 716. a.
    • Ad sacrificiũsacrificium aliqaliquod Deo exhibendũexhibendum oẽsomnes, etiāetiam solo iure naturali viuẽtesviuentes quocũq;quocunque sęculo fuerint, tenebant̃tenebantur, secũdũsecundum cognitionẽcognitionem quāquam de vna prima causa habere tenebant̃tenebantur. ibî.
    • Sacrificium Christicolis proprium est eucharistia. 717. b.
    • SacrificiũSacrificium per sacerdotẽsacerdotem Christi ministrum oblatum non est infiniti valoris. 721. a.
    • Sacrificij valor non crescit secundũsecundum proportionem deuotionis offerentium. 722. a.
    • Sacrificium altaris, vt reliqua sacrificia pro mortuis oblata, eis ꝓprosunt, ꝗquid cũcum hîc viuerẽtviuerent meruerunt, vt hoc sibi prodesset: sinistrè aliꝗaliquae intelligũtintelligunt: & q̃literqualiter intelligẽdũintelligendum. 726. b.
    • Sacrilegium quo casu committatur. 143. b.
    • Salus spiritualis cuiuscunq;cuiuscunque sibi ipsi propriè commissa est. 815. b.
    • Salutis propriæ curam per nullum impedimetũimpedimentum homo præterire debet. 822. b.
    • Sanson reuelatione diuina hostes peremit. 120. a.
    • Satisfactio extra gratiam nihil pœnæ remittit. 329. b.
    • SatisfactionẽSatisfactionem inficiantur Lutherani. 3331. b.
    • Satis fit si simplum restituatur quod ablatum est. 351. b.
    • Satisfactio de quibus fieri debeat. 329. a.
    • Satisfactio quibus fiat. ibîd. b.
    • Scientia etiam Theologię vẽdivendi potest. 768. b.
    • Scholares præstantes suffragia non testes, sed electores sunt. 350. a.
    • Scholares bifariàm iniustitiam suffragandodosuffragando committunt. ibîd. b.
    • Scholares non scripti albo, & ambiẽtesambientes posséntne præstare suffragium? ibîd.
    • ScholarũScholarum Magister potest nouas adhibere pœnas scholaribꝰscholaribus, vt seruẽtseruent leges tam vniuersitatis ꝗ̈quam alias. 319. a.
    • Scholarum Magister non habet potestatẽpotestatem condendi vllam legem. ibîdem.
    • ScopũScopum attingere vno tātũtantum modò contingit, aberrare verò infinitis. 187. a.
    • fol. [955]
      Sententiam ferre secundùm probabiliorem opinionem semper est necessarium, etiam si altera opinio probabilis sit. 275. b.
    • SentẽtiaSententia iniqua quæ in falsa præsumptione fundatur nōnon obligat in foro interiori. Cui tamen reus licitè auscultare potest, si dũtaxatduntaxat legi humanæ sit cōtrariacontraria: secùs si diuinę. 55. b.
    • SentẽtiaSententia excōmunicationisexcommunicationis ipso iure ligare solet, & qua ratione id eueniat. 64. a.
    • Sententiam iniustam philosophi morales nullam vocant. 472. a.
    • Sententia iniusta apud Iuriconsultos quæ sit. ibîdem.
    • Sententię iniquæ, quicunq;quicunque eam iniquāiniquam esse resciuerit, parere nōnon tenetur in foro cōscientiæconscientiæ: quamuis in sæculari teneatur. ibîdem.
    • Secretorum multiplex ordo. 456. b.
    • Secretum confessionis quantũquantum debet esse reconditum, & ab exteriori foro se motum. 457. a.
    • Secretum ab alio qui per iniuriam extorsit arctissimo nexu astringit̃astringitur seruandi illud. ibîdem.
    • Seruis quando liceat fungere. 289. b.
    • Serui, quibus rebus tanquàm proprijs valeant vti, & qui serui hoc possint. 290. a.
    • Seruitus duplex, leg alis, & naturalis. 288. b.
    • Seruitus legalis item duplex. 289. a.
    • Seruitus vendentium sese licita est. 289. a. vbi de Aethiopibus Portugaliæ disputatur.
    • Seruitus mancipiorum licita & pia est. ibîd.
    • Seruitutis species plurimæ sunt. 289. b.
    • Seruitus contra primariam naturæ intentionem est, non tamen contra secundariam. 290. b.
    • Seruitus quomodò iure gẽtiumgentium, quomodò imperatorum sanctione constet. 291. a.
    • Seruitus naturalis, quæ per peccatum introiuit, non incidisset in statu inocentiæ. 290. b.
    • Simon Magus donum Spiritus sancti emere voluit, à quo simoniæ nomen deriuatum est. 751. b.
    • Simon Magus hæreticus fuit, non ex simonia, sed quia credidit mundum non fuisse creatum. 554. b. &. 755. a.
    • Simonia genere suo peccatum mortase est. 755. b.
    • Simonię materia res spirituales sunt, sed nōnon cuiuscunq;cuiuscunque generis. 752. a. &. b.
    • Simoniæ vitium quale sit ex euangelio venit vestigandum. 751. b.
    • SimoniāSimoniam cōmittitcommittit prædicator euāgelicuseuangelicus, si pro munere prædicationis pretium ex cōuentioneconuentione recipiat. Non ita est de docente scientias naturales quascunq;quascunque. 753. a. &. b.
    • Simonia non reperitur propriè extra ecclesiam catholicam. ibîdem.
    • Simonię definitio approbatur. 754. a. &. b.
    • Simonia ab alio vitio imperat̃imperatur, ab alio elicit̃elicitur in distincta potentia existente. ibîdem. b.
    • Simonia naturali diuinoque iure prohibita. 756. b. a.
    • Simonia aliqua est ad ius merè positiuum attinens. 754. a.
    • Simonia duplex, mentalis, & realis. 786. a.
    • Simonia non est, resignare præbendam in manus prælati in fauorem alicuius, & nōnon aliâs. 777. a. Commutare verò cum pacto nisi in pacto adducatur consensus Pontificis simonia est. ibîdem.
    • Simoniam sapit in ꝑmutationepermutatione præbendæ ad honorem & dignitatem præbendæ respicere, ita vt honorabilior pluris æstimetur, si aliâs fructus sunt æq̃lesæquales. ibîd. b
    • Simonia verè committitur, si res spiritualis pro obsequio tẽporalitemporali, vel munere tribuatur. 779. a. & etiam pro munere à lingua, & pro turpi obsequio. ibîd. b.
    • Qui pecuniam alicui confert, vt præbendāpræbendam ei procuret, etiam collatore inscio simoniam fortassis committit. 779. b.
    • Simonia non est ratione cōsanguinitatisconsanguinitatis beneficiũbeneficium conferre: ratione verò dignitatis, ac probitatis consanguineo dare saudabile est: in hoc tamen antistites periclitāturpericlitantur maximè. 780. b.
    • Simoniam non committit, qui metu alicui beneficium confert. 781. b.
    • Simonia realis sine mentali aliqñaliquando est. 786. b. simoniæ pœnę. 793. a. vide, pœnę simo.
    • Simonia mentalis est illa, quę pro obiecto habet realem & hęc pœnis iuris non subditur. 786. a.
    • Simonię mẽtalismentalis optima disputatio. 779. b.
    • Simoniæ restitutio & quòd per simoniāsimoniam acꝗsitaacquisita restitutioni sint obnoxia. 784. b. simoniacę pœnę. ibîd. &. 788. a. b. &. 793. a.
    • Spirituale quicꝗ̈quicquam vendens naturali iure, restitutioni subditur. 785. a. &. 791. b. emens verò an teneatur. 785. a. &. 791. b.
    • fol. [956]
      Simonia omnis realis in qua pretium solutum est, ad restitutionem obligat. 786. b. & ad resignationem præbendæ, quę cum tali pacto collata fuit, etsi pretium solutũsolutum non fuerit. ibîd.
    • Simonia acquisitorum restitutio facienda est illi, qui pretium dedit, quandiu per sententiam non fit condemnatio. 787. b.
    • Simonia mentalis an ad restitutionem obliget, pulchra disputatio. 789. b. obligat vtique. 789. b.
    • Simoniacus tam ratiōeratione rei acceptę, ꝗ̈quam ratione iniustæ acceptionis, restituere tenetur. 789. b.
    • Simoniacum est ob ordinem exhibitionẽexhibitionem munus aliquod exigere. 792. b.
    • Simoniacum non est, cùm pro actibus hierarchijs, vt pro inungendis sacerdotibꝰsacerdotibus, & consecrandis ep̃isepiscopis, aliquid retribuit̃retribuitur. 765. a
    • Simoniacum est vendere ius præbendę, & contra ius naturæ. 772. b.
    • An simoniacus fuerit Abraham emens sepulturam. 774. b.
    • Simoniacum est nolle conferre locum sacrum ad sepeliendum mortuum, nisi pro pecunia: at verò si quis honoratiorem locum affectet, ab illo pecuniam ad ecclesię fabricam exigere, simonia non est: 775. a.
    • Societas, seu societatis cōtractuscontractus duplex genus. 575. a. b.
    • Societatis contractus licitus est, si qui pecuniam ponit periculum eius subit. 575. b.
    • In societatis contractu qualiter distributio lucri facienda est, dum vnus pecuniāpecuniam ponit, alius industriam. 576. a.
    • Societatis quidāquidam pessimus cōtractuscontractus. ibîd. b.
    • Societatis cōtractuscontractus, vbi quis sic pecuniam ponit, vt nulli se exponat periculo, neutiquam licitus est. 577. a. b.
    • Societatis quidāquidam implexus cōtractuscontractus. 577. b.
    • Societatis cōtractuscontractus in quo socius cōtractũcontractum assecurationis capitalis, & venditionis lucri, cum suo socio facit, siue à principio, siue successiuè, vsuram sapit. 578. b.
    • Societatis quidāquidam periculosus cōtractuscontractus. ibî.
    • ¶ Socij qui dicantur. 575. a.
    • Socius qui centũcentum societati cōmittitcommittit, licitè potest quinq̃gintaquinquaginta tantũtantum periculũpericulum subire: dũdum tñtamen illam pręcisè partẽpartem lucri suscipiat, quæ illis quinquaginta respondet. 577. b.
    • Solicitudo necessaria non est interdicta, sed superflua. 188. a.
    • Solutione anticipata quomodò liceat viliùs emere: vt in lanarum negotio fit. 563. a. vide, emere.
    • Solutio expectata nihil vetat, quominùs cōtractuscontractus à principio perfectus sit. 564. a. licèt oppositũoppositum, vt Caietano placet, non sit omninò improbabile. ibîd.
    • Sors idem quod capitale, seu principale. 507. b.
    • Spiritualia quare pecunia non ęstimẽturęstimentur. 515. a.
    • Spirituale & illi annexũannexum, & qquod ab spũalispirituali dependet, non est pretio vendibile. 772. a.
    • SpuriorũSpuriorum q̃tuorquatuor esse genera, & qñquando succedātsuccedant ĩin hęreditatẽhęreditatem, & qñquando nōnon, & de clericorũclericorum nothis filijs ostẽditurostenditur. 311. a. b.
    • Statuam quāquam vidit Daniel cap. 2. quid significet. 305. a.
    • Stipendia vniuersitatis non sunt in rẽrem personarum, sed in stipẽdiũstipendium ministrorum. 350. b.
    • Stipulatio, an sit contractus. 543. a.
    • StipulatiōesStipulationes turpes nulliꝰnullius sunt momẽtimomenti. 361. b
    • Studiosus quisq;quisque debet tres habere cōditionesconditiones. 121. a.
    • Studiosus aut prauus non dicitur, nisi qui ex habitu operatur. 222. a.
    • Subsanatio à derisione & contumelia differt. 498. b.
    • Subsanator turpia dicit, vt gloriam consciẽtięconscientię alteri adimat. 499. a.
    • SubditũSubditum esse vnum alteri in foro iudiciali quatuor modis contingit. 433. b.
    • Sub viri potestate eris, & ipse dominabitur tui, explicatur. 279. b.
    • Superbia humana de duobus extollitur. 93. a.
    • ¶ Susurratio genere suo grauius peccatũpeccatum est contumelia & detractione. 495. b.
    • Susurrare ad dirimendas amicitias, quando peccatum sit, & quando virtus. 496. b.
    • Susurronis & detractoris discrimen. 495. a.
    • T
    • TAcens & nōnon obstāsobstans qñquando dicāturdicantur causa. 375. b.
    • Talio vnde trahat originẽoriginem, & ꝗdquid sit. 448. b.
    • TaliōisTalionis pœna iusta. ibî.
    • Talionis lex quare posita sit populo Iudęorum. 449. a.
    • Talione dignꝰdignus nōnon est, ꝗquae inculpata ignorātiaignorantia, |
      fol. [957]
      quẽquem in crimine esse putat reum facit. ibi. b
    • Talionis pœnam princeps remittere nōnon potest: quādiuquamdiu accusatus non remiserit. ibid.
    • Templi vnius Iudęorum literalis & mystica ratio. 554. a. b.
    • Templa non placent hæreticis cùm sint publicarum orationum loca. 873. b
    • Templa quātumquantum Christi placuerint, multis locis ostenditur. ibîdem.
    • Tempus sacrum non violatur per peccatũpeccatum, sicut locus sacer. 143. a. b.
    • Tergi versari tribus modis citra culpam, accidere potest. 448. a
    • Testamentorum solemnitas describitur. 318. b.
    • Testimonium conferre tenetur quicunq;quicunque à legitimo iudice, secundùm iuris formam in testem asciciturascitur. 465. a
    • Testimonium dicere non tenetur, qui occulta crimina, de quibus neq;neque infamia, neq;neque alia iuris causa pręcessit, interrogatꝰinterrogatus fuit. ibîdem.
    • Testimonium quando quis sponte propria offerre teneatur. 466. a. b.
    • Testimonium conferẽdiconferendi, & aliarum eleemosinarum discrimen. ibîdem. a.
    • Testimonium duorũduorum, qui sint fide digni, sufficiens est in iudicio: & ad maiorem certitudinem trium. 467. b.
    • Testimonium duorum vel trium, non vsq;vsque adeò iure naturę stabilitum est, vt nullam ob causam exigi possint plures, quando mortalium fides, & iustitia deprauata est. 468. a. &. b.
    • Testimonium hominum iure et meritò, tam ob aliàs causas, quàm ob culpam, repellitur. 469. b
    • Testimonia illa reipublicæ necessariæ sunt, quæ bonum habent authoritatis pondus 470. b.
    • Testimonium falsum quando mortale sit, & quando non. 471. a. b
    • Testis extra casum necessitatis liberandi innocẽteminnocentem aut rempublicam, potiùs inclinare debet ad seruandum secretum proximi, quam ad prodendũprodendum. 467. a.
    • Testes singulares non saciunt in iudicio fidem. 468. b.
    • Testium in ipsa actus substantia discordantium testimonium, aut refutatur, aut non satis ad sententiam facere censetur. ibîdẽibidem.
    • Testibus actoris & rei ad inuicem discrepātibusdiscrepantibus, cęteris paribus stādũstandum est parti rei. ibi.
    • Testibus vtriusq;vtriusque partis inter se dissentientibus, vtri partium assentiri debeat, ex multis iudex potest perpendere. ibidem.
    • Testes singulares de multiplicatis ab eadem persona eiusdem actibus, quam fidem faciant in regionibus. 469. a.
    • Testi crimen obiicere, quando liceat, & quādoquando non. 470. a. b.
    • Testium non omnium repulsa pœna est, sed quandoq;quandoque cautela. 470. b
    • Testis in iudicio asserere nōnon debet, nisi id de quo per vigilantem considerationem hader certam scientiam. 471. b.
    • Testis asserens quod post prudentem vigilantiam pro certo habet, & si falsum sit, nōnon est reus mendacii. ibîdem.
    • Testes iure iurando stringũturstringuntur vt maiori percuciantur timore. 472. a.
    • Testis pro veritate dicenda nihil recipere potest: bene tamen pro labore. 478. b.
    • Testes simoniæ iure antiquo tenebāturtenebantur sub anathemate reuelare, nec ante poterātpoterant absolui. 793. b.
    • Thimoteus & alij episcopi quare iussu Pauli à suis ecclesiis nōnon nunquānunquam peregrinati fuerint. 833. a
    • Titulus quid sit explicatur. 281. a.
    • Traditio per votum non fit, nisi ille qui traditur solemniter recipiat̃recipiatur. 650. a.
    • Trahens alium ad ludum an teneatur ad restitutionem. 316. a.
    • Tributi, scilicet, Alcauala ratio iusta ne sit, & quomodo obliget in conscientia. 352. a.
    • Tributa debentur principibus in conscientia. 276. b.
    • Tributorum libertatem Rex potest hominibus rusticis precio donare vrgente necessitate. ibîdem.
    • Turcæ cæcitas de dominio vitæ subditorum, describitur. 293. a.
    • Tiranus censendus est qui leges in proprium cōmodũcommodum constituit. 11. b
    • V
    • VAlor rei æstimandus est, secundum id quod in præsenti est. 557. b.
    • Valor rei iustus vt sit, prudentiũprudentium iudicio, nōnon cuiusuis metiẽdusmetiendus est. 547. b. vide prætium.
    • fol. [958]
      Varietatis tres sunt gradus. 139. b.
    • Venans alienas feras, quādoquando teneatur ad restitutionem. 353. b.
    • Venatio homini est naturalis. 384. a.
    • Venatio iure gentium communis est. 353. a.
    • Venatio triplici de causa vetatur. 353. a.
    • Venationis custodiẽdæcustodiendæ sui gratia, nōnon est per ratio in rege, & in magnate. ibîdem.
    • Vendere licèt pretio rigido, pio, & moderato. 547. b.
    • Vendere rem viciatam præcio integræ & solidæ, iniquitas est. 554. a.
    • Vendens bona fide rem emptam à latrone, quid debeat facere. 369. a.
    • Vendere non licèt, ratione crediti pretij, carius rem quàm in præsenti valet. 558. b. & 564. a. Et vide venditor.
    • Venditio est rei pro pretio distratio. 543. b.
    • Venditio cum deceptione ĩtraintra dimidium in iusti pretij: iniqua est, & si permissa. 551. b. vide deceptio.
    • In vẽditionevenditione, falsissima regula est si quis semper quanto emit pretio quantumq;quantumque laboris & periculi subiit tanti velit vendere, cum lucri accessione. 547. b.
    • Venditio ab vsurario facta qualiter sit valida. 529. b.
    • Venditor qui rei defectum cognoscẽscognoscens eundem fraudulẽterfraudulenter emptorem celauerit, contra iustitiam delinquit: & idem de emptore dicendum. 554. b.
    • VẽditorVenditor si caueat damnum dare, puta quod non pluris rem vẽdatvendat quàm cum vitio valet, neq;neque vllo emptorem obiiciat periculo, & res sit emptori pro pretij ratione vsui, nulla lege compellitur vitium patefacere. 555. a.
    • Venditor mensuram fraudando, vel rei substantiam vitians: & si iniustitiam non cōmittatcommittat, vtputa quia ex pretio demit quod in mensura tollit, vel in substantia vitiat, iustè tamẽtamen à publico magistratu punitur: licet hæc aliquando absq;absque crimine facere possit. 556. b.
    • Venditor nōnon tenetur reuelare quod in futurũfuturum expectatur. 557. b.
    • Venditori nullo modo licet, credito pretio cariùs vendere rem ratione crediti pretij, quàm in præsenti valeat. 558. b.
    • Venditori nihil licèt exigere ratione periculi soluen di pretium in futurum. 559. b.
    • Venditori an liceat quando credito pretio vendit, de expensis in recuperando pretio à principio pacisci. 560. b.
    • Venditor qui suas merces venditurus non erat, neq;neque ad tempus quo pretium auctum iri coniicitur, potest pluris vendere quàm tempore venditionis valent: deductis tamen expẽsisexpensis & laboribus: etiam casu quo rogatus vendat. 563. & quòd hoc locum habeat, etiam si non esset seruaturus merces, non est omnino improbabile vt Caietano placet. 564. a
    • Venditori licitum est in pretium rei ducere damnum quod accipit: quare res æstimatur, nōnon solùm quanti in se valebat, verùm & quanti venditori. 550. a. emptore tamen admonito. ibîdem. b
    • Venditori non licèt in pretium ducere commodo dum quod ementi ex venditioni accrescitur. ibîdem.
    • Verberare possunt patres & qui curācuram gerunt paternam: nōnon tamẽtamen mutilare. 412. b. &. 413. a. & subsequẽtibussubsequentibus.
    • Verberare maritus quomodo possit. 414. b.
    • Verbum stare in ore duorum vel trium quid sit. 321. b.
    • Veritates perpetuę qualiter subsint legi Dei æternæ. 26. b.
    • Veritatem nullatenus ab negare licèt. 440. a
    • imo eam confiteri tenet̃tenetur reus cum periculo uitæ, si iuridice interrogetur, aliàs non est absoluendus. 456. a.
    • Vidua fructus pignoris pro dote ei traditi in sortem ducere nōnon tenet̃tenetur. 520. b
    • Violenter respub. & princeps possunt citra iniuriam aliquid à suis ciuibus extorquere, quòd si persona priuata id faciat, raptor est & latro. 429. b.
    • Vim vi repellere licèt. 404. b. &. 346. a.
    • Vir qui vxorem in fragranti delicto enecat peccat. 390. b.
    • Vir potest accipere pretium turpitudinis à muliere. 359. b.
    • Vir potestatem sui corporis non habet sed mulier, explicatur quo pacto. 279. a.
    • Vir non habet ius dominicum in vxorem. 280. a.
    • Virtutis duplex consideratio. 33. a.
    • Virtutes humanæ sunt in vniuersum de lege naturæ: hoc est, secundum hominis naturam, si generalem rationem virtutis cōsideresconsideres: si autem materias actuum ipsorũipsorum |
      fol. [959]
      mediteris non omnes sunt de lege naturæ. 33. a.
    • Virtutes consentaneæ diuinæ legi, non dicunt̃dicuntur simpliciter de lege naturæ, sed potius supra naturales. 34. a.
    • Nulla est virtus cuius nōnon aliquis actus ad cōmunecommune bonum referri valeat. 49. b.
    • Virtus colenda est. 345. a.
    • Virtutum opera tenemur Deo offerre formali aut virtuali ratione. 716. a.
    • Virtutis opus quantę sit perfectionis èex duobus æstimatur. 733. a.
    • Virtutes quæ hominem componunt in ordine ad seipsum discrimināturdiscriminantur ab eis quæ illum componunt in ordine ad alterum. 754. a.
    • Virtus non est in ea potentia quæ electionẽelectionem facit, contra scortum ibîdem.
    • Virtutum præcepta dignitatis ordine debẽtdebent ante ferri prohibitionibus vitiorum contrariorum. 112. b.
    • Virtutem vnāvnam aliis imperare quid sit. 207. b.
    • Virtutes Cardinales dupliciter accipiuntur. 211. b.
    • Virtutis diuisio & subdiuisio. 214. a. &. 215. a.
    • Virtutes intellectuales digniores sunt moralibus. 215. a.
    • Virtutes morales plus habent de ratione virtutis quàm intellectuales: & ideò faciũtfaciunt habentem simpliciter bonum. 216. b.
    • Virtutum collatio inter se fieri debet inter genus & genus, aut inter supremum actũactum vnius & supremum alterius. 216. b. &. 218. b
    • Virtus est id cui propriè honor debet̃debetur. 274. a
    • Visitationis stipendia qũo Episcopis liceat recipere. 769.
    • Visitandi greges nōnon per alios quàm per episcopos. 831. a.
    • Vita omnium bonorum fundamentum. 393. b. &. 394. a
    • Vitam corporalem pro quibus liceat ponere. 396. b.
    • Vitam temporalẽtemporalem an liceat pro amico ponere. 397. b. &. 398. a.
    • Vitam spiritualem amittere non licet pro salute spirituali totius mundi. 397. a.
    • Vitam spiritualem licet aliquando exponere periculo ibîdem.
    • Vitium rei venditæ qualiter venditionẽvenditionem illicitam reddat. 554. b.
    • Vitia aliqua peculiariter dicuntur cōtracontra naturam. 34. a.
    • Voluntas promittẽdipromittendi aut iurādiiurandi absq;absque proposito ad implendi, obligationem parit. 618. b.
    • Voluntas non est regina, sed ancilla intellectus. 8. b. &. 10. a.
    • Voluntarium duplex. 407. a.
    • Voluntarium nisi ad sit, peccatum esse nequit. 406. b.
    • Voluntarium de per accidens quid requirat 407. a.
    • Votum est actus religionis elicitꝰelicitus. 643. a
    • Votum rectè fieri de operibus non debitis ex sacris vtriusq;vtriusque paginæ testimoniis comprobatur. 613. b.
    • Voti nomen dupliciter vsurpatur. 615. b
    • Votum definitur promissio de libertatæ voluntatis Deo, de his quæ Dei sunt facta. 628. b.
    • Votum requirit tria: scilicet rationis deliberationem, propositum voluntatis, & promissionem. 615. b.
    • Voti substantia ĩin rationis actu, nimirum in promissione, consistit. 616. a.
    • Votum exteriora signo per accidens requirit. ibîdem.
    • VotũVotum quibus de rebus suscipi debeat, & de quibus non debeat. 620. a. b.
    • Voti materia possunt esse præcepta. 623. b.
    • VotũVotum nōnon est de re prorsus indifferenti. 622. a.
    • Votum de obiecto aliàs bono, in malum finem relato, non obligat. 625. a
    • Votum ad quod suscipiendum mouetur homo malo fine, si tamen obiectum bonum est obligat. ibîdem.
    • Votum non peccandi veniatur stultum est: neq;neque obligat. 624. b.
    • Votum contra opus consilij peccatum est: neq;neque obligat. 626. b
    • Votum ineundi coniugiũconuigium nullatenus ligat sed semper est illiciũillicium contra Cai. 627. a. b.
    • Votum virginitatis dupliciter fieri pōtpotest. 638. a
    • Votum non nubendi non obligat ad castitatem. ibîdem. b.
    • Votum quatenus attinet ad tempus implẽdiimplendi, tripliciter fieri potest. 640. a.
    • Votum simplex & solenne differunt. 648. b. &. 652. a.
    • Voti solennis substantia consistit in hoc ꝙquod sit traditio, stando in opinione. S. Thom. de indispensabilitate voti. 650. a.
    • Votum solenne iure diuino dirimit matrimonium, eò ꝙquod est traditio. ibîdem. b.
    • Voti solennis transgressio grauior est quāquam simplicis. 650. b.
    • fol. [960]
      Voti solennis & simplicis distinctio est specifica. 652. a.
    • Voto castitatis potest quisq;quisque innodari, ante legitimum rationis vsum. ibîdem. b.
    • Votum nullum suscipere potest qui sub alterius est potestate de his rebus ĩin ꝗbusquibus subiicitur, quod citra eius assensionem solidũsolidum sit ac firmum. 653. b.
    • VouẽdiVouendi facultas interdicta est monachis de iure diuino & naturali. 654. a.
    • In voto suorum subditorũsubditorum potest episcopus dispensare: non autem potest illorum vota irritare. imo vero neq;neque Pontifex maxi. potest secularium vota irritare, secus religiosorum. ibîdem.
    • Voti dispensatio iure naturæ pertinet ad parentes respectu filiorum, & ad tutores respectu illorum quorum cura illis commissa est, & ad dominos respectu seruum. ibi.
    • Voti religiosorum irritatio, & dispẽsatiodispensatio, in quibus casibus fieri possit à prælato. 654. b. &. 655. a.
    • VotũVotum à religiosis emissum, quo pręlati obedientia impeditur, nōnon tenẽturtenentur implere dũdum per pręlatum irritum non habetur. 655. b.
    • Votum quod religiosus emisit de materia libera, potest ipse pręlato detegere, & si graue sit potest molestiam suam & grauamẽgrauamen ei aperire vt irritet. 656. b.
    • Votum suũsuum quod religiosus emisit dere prohibita, tenet̃tenetur patefacere prælato ante quāquam sit in mora. 657. a.
    • VotũVotum emissum à religioso cũcum facultate prælati potest nihilominus ab ipso prælato irritari. ibîdem.
    • Vota vxoris vniuersa pōtpotest vir irritare. 657. b.
    • Votum emissum à viro de non petendo debitũdebitum, an teneat sine consensu vxoris. 658. a
    • Votum castitatis emissum ab vtroq;vtroque coniuge communi consensu, non potest rursus per ipsos irritari, sed vtriusq;vtriusque votum censetur absolutum castitatis. 659. a.
    • VotũVotum quodcũq;quodcunque siue vxoris siue filij siue religiosi semel irritatũirritatum nullam deinde virtutẽvirtutem retinet, qua vllo tempore obligare possit, nisi iteratò fiat. 659. a.
    • Votum emissum ab vxore exequutioni tũctunc mandandum si maritum vita superauerit, & idem de filio si dum sub cura parentis egerit votum emitteret post suam emācipationememancipationem explendum, & pariter seruus sub conditione si fuerit libertate donatus: an eiusmodi vota possint superiores irritare. 659. b.
    • Nullo voto se potest constringere puer, aut puella ante pubertatis annos, si non ea vtāturvtantur rationis luce vt deliberare queātqueant. 661. a
    • Votum solenne nemo quantuncũq;quantuncunque sit doli capax ante pubertatis annos potest suscipere. 661. b.
    • Voto religionis solenni & simplici quisq;quisque se potest firmissimè obligare post annos pubertatis, quantumuis parentibus reclmantibusreclamantibus. ibîdem.
    • Inter votum pręsonale & reale discrimen & conuenientia. 662. b.
    • Voto se prępedire quominùs quis accipiat episcopatum, nihil per se loquendo implicat iniquitatis. 817. b
    • Votum emissum à filio dum erat sub potestate patris neq;neque tunc à patre irritatũirritatum postquàm emācipatusemancipatus est, non potest ab ipso patre irritari. 663. b.
    • Votum quodcũq;quodcunque simplex potestati subest ecclesiæ, tam vt super eo dispenset, quāquam vt ipsum in rem aliam commutet. 664. b.
    • Voti dispensatio non tollit diuinam legem sed tollit obligationem, quæ ex mera voluntate vouentis ortum duxit. 666. a
    • Votum quod fit in susceptione ordinis sacri dispensari potest per summum pontificẽpontificem anteꝗ̈antequam fiat, nempe abrogando nunc legem positam: & postquam factum est cum illis qui iam votum solenne fecerunt. 668. b
    • Super votum solenne religionis nulla cadit dispensatio. 699. a. &. b.
    • Ad votum dispensandum necessaria est superioris authoritas. 672. a.
    • Ad voti dispensationem ac perinde ad cōmutationemcommutationem quæ in minus fit bonum, requiritur causa. ibîdem. b.
    • Ad voti commutationem in melius nōnon exigitur superioris authoritas: quando manifestum est id in quo mutatur esse meliùs. ibîdem. Imò fortè neque ad mutationem in rem æqualem. 676. b.
    • Vota in seculo facta extingui censentur per solenne religionis: obiit quod omnia mutantur in meliùs. 673. a. &. 676. b.
    • Votum solẽnesolenne religionis in altiorem aliam ac perinde altiorem commutari potest ꝓpriapropria authoritate, non tamen in aliud votorum genus. ibidem.
    • Super omni voto simplici suorum parœciorum vnusquisq;vnusquisque episcopus dispensare potest. Hęc autem in Archiepiscopo facultas ad diœceses sibi suffraganeas non extenditur. Eadem quæ est in Abbatibus, & reli|
      fol. [961]
      gionum quibuscũq;quibuscunque præfectis authoritas dispensandi in votis suorum subditorum. 673. b.
    • VotũVotum dispẽsandidispensandi facultas, eadẽeadem vbiq;vbique est ad commutandum. 673. b.
    • Vota subditorum de transeundo ad altiorẽaltiorem religionem, dispensari possunt ꝑper suos prælatos. 674. a.
    • Voti pœnalis religionis, & peregrinationis IherosolimitanæHierosolimitanæ dispensatio PōtificiPontifici maximo reseruatur. ibîdem. b.
    • Ad voti dispensationem necessaria est causa, si autem in meliùs fit nulla exigitur prorsus obstans causa. Sed satis est vt ad finem magis conducat. 675. a.
    • Votum nequit dispẽsaridispensari aut commutari priuilegio cruciatæ bullę, nisi ante eius susceptionem sit emissum. 676. a.
    • In votum simplex religionis aut perpetuę castitatis dispẽsaredispensare, nullo hactenus cruciatę displomate concessum est. ibidem. a.
    • Votum sacerdotum dispẽsabiledispensabile est ab ecclesia. 704. a. &. 692. b.
    • Votum religionis in paupertate consistit, castitate & obedientia. 631. b.
    • Votum tria monachorum delineauit. Christus Matth. 5. 682. a.
    • Vouendi modus quem statuebat Lutherus. 684. a.
    • Voti trāsgressiotransgressio ex genere suo peccatum est mortale sacrilegiumq;sacrilegiumque. 630. b.
    • Votum religionis simplex post contractum matrimonium non vltra quicquam obligat. 638. b.
    • Voti pœnitentia potest esse peccatũpeccatum, et quomodo non est peccatum. 347. a
    • Vsucapio quanto tempore fiat. 323. a.
    • Vsuræ multiplex acceptio. 506. a. &. 507. a.
    • Vsura multis modis committitur. 516. b.
    • Vsura à fœnore differt. 506. b.
    • Vsura idẽidem qquod partus & quod morsus. ibid. b
    • Vsura solũmodosolummodo in mutationis contractu, atq;atque in aliis quibus mutui ratio inest, locũlocum habet. 507. a.
    • Vsura est pretium vsus mutuatę rei. 507. b.
    • Vsura non est, pretium quod recipitur pro pecunia ad ostẽtationemostentationem vel ornatum locata. 507. b.
    • Vsura interna atq;atque externa quomodo discriminentur. 507. b. &. 516. a.
    • Vsura externa, vbicunq;vbicunque pactum interuenit expressum. 508. a.
    • Vsura peccatum mortale est, iustitiæ cōmutatiuęcommutatiuę contrarium. 508. a. & oppositum est manifesta hæresis. 510. a.
    • Vsuram non esse naturali iure prohibitam, periculosum est asserere. 508. b. et hoc multis ostenditur. 510. b. &. 511. a. quo fit vt ĩin vsura nunquānunquam Deus dispensauerit imò neq;neque factibile est. ibîdem.
    • Vsurarium crimen vtriusq;vtriusque testamenti pagina detestatur. 509. a. & 510. a.
    • Vsura certo quodam modo fuit Iudæis permissa, non licita: neq;neque in vsurarium lucrũlucrum dominium vnq; illis fuit cōcessumconcessum à Deo 511. a.
    • Optima explicatio illius loci non fœneraberis fratri tuo. 512. a.
    • Vsuræ à lege ciuili permittuntur quemadmodũquemadmodum meretrices. 512. b. & quo pacto permittantur. 513. b. neque vero ciuile ius vsuras permittendo canonico aduersatur. 514. a.
    • Vsuræ vsurarum olim summo rigore prohibitæ. 513. a. QuicquāQuicquam ex pacto vel recipere vel expetere vsura est, accipere vero aliquid non cōuentionisconuentionis nexu sed quod gratuito mutuanti rependitur nullam impingit vsuræ labem, sicut necq;necque amicitiam & bene volentiam ex mutuo conquirere & exigere. 515. a.
    • Vsuram committit qui ratione mutui in pactum deducit vt mutuatarius iustæ liti cedat. 516. a.
    • Vsuræ vitio innodatur ꝗquod ratione mutui turpes amplexus exposcit: secus vero ꝗquod amicitiāamicitiam procurat, vt mulier amore victa turpi rei acquiescat. ibîdem.
    • Vsuræ labem incurrit qui mutuatarium cogit, vt vel totum mutuum vel partem in mercibus suscipiat: etiam si iustum pretiũpretium merces non excedant. Idq;Idque vsu venire solet mercatoribus regi mutuantibus, nōnon sine magna militum iactura. ibîdem.
    • Vsuram committit qui ratione mutui, obligat ad emendum, molendum, laborandũlaborandum, etiam iusto ex soluto vel non excesso pretio. 517. a.
    • In mutuo in pactum ducere quod aliàs iustè debetur, vsura non est. ibîdem. b.
    • An vsura sit, ratione mutui obligare mutuatariũmutuatarium ad mutuandum. 519. a.
    • Vsura an committatur vendendo cariùs credito precio. 558. b. &. 564. a. Vide vendere & venditor.
    • Vsuram committit qui fructus pignoris nōnon |
      fol. [962]
      computat nisi pignus sit de feudo, vel pro dote genero vel viduę traditum. 519. b. & 520. b.
    • Vsuram sapit mutuarium obligare ratione mutui ad ducendam vxorem. 521. a.
    • Vsura ratione lucri cessantis. vide lucrum.
    • Vsuram inuoluit mons pietatis. 538. b.
    • Vsuraria datio an dominium trāsferattransferat, optima disputatio. 526. b.
    • Vsurarum dubitationes omnes per ecclesiāecclesiam definiri non est conducens. 540. b.
    • Vsuramentis quomodo ab exteriori differat. 507. b. &. 516. a.
    • De vsura mentali optima disputatio. 530. a.
    • Vsura mentalis quomodo à simonia mẽtalimentali differat. 532. a.
    • Vsurę mentalis restitutio quomodo & quando necessaria. 530. a. &. 531. a.
    • Vsurarum restitutio necessariò faciẽdafacienda etiam nullo petente. 510. &. 526. a.
    • Vsurarum restitutio solùm necessaria cum ratione mutui quicquàm recipitur. 522. a.
    • Si per vsuram res quæ vsu consumuntur extorqueantur, fœnerator facit satis restituendo tantùm quantum accepit cũcum damnis & lucro: si quod alteri cesset, fructus verò qui per easdem res sua industria accumulauit, liberi sunt à restitutione. 522. a. b. &. 528. b. secus verò in fructibus domus vel prędij per vsuram extorti. ibîdem.
    • Ad vsurarum restitutionem non modò vsurarius sed iudices cogentes vsuras soluere, aduocati consulentes, ministri aliqui, &c. etiam tenentur fœneratore non restituente. 532. b. De hoc vide mutuum, & lucrum cessans.
    • Vsurarius non acquirit dominium in ea quæ per vsuras corrasit. 527. a. & si mutuatarius se velle ĩin ipsum dominium transferre asseueret, dum tamen ratione mutui det. 528. a.
    • Vsurarius dominus fit possessionis quæ per pecuniam vsurariam emit: quo fit vt ipsas restituere non teneatur: manent tamen debito obnoxiæ. 528. b.
    • Vsurarij bona quomodo sint restitutioni subdita. ibidem.
    • Vsurarij bona in triplici sunt differentia. 529. a.
    • Vsurarij omnes contractus sunt validi, iure naturæ, per quos non fit minùs potens ad soluendum vsuras. 529. b.
    • Ab vsurario pecuniam vsurariam vel quidꝗ̈quidquam aliud recipiens emptione vel alio quocũq;quocunque contractu tutus est in conscientia: si vsurarius non fiat illa ratione impotens ad soluendum. ibîdem.
    • Vsurarij hęredes ad quid teneantur. ibîdem.
    • Vsurarius multis modis potest lucrũlucrum à mutuatario recipere. 530. b.
    • Vsurarius pecuniāpecuniam à mutuatario vltra sortẽsortem recipiens, quocunq;quocunque prauo animo, si mutuatarius rationi mutui nōnon dedit, restituere non tenetur, nisi fortè ex conscientia erronea. 531. a.
    • Vsurarij cooperatores & ministri ad quid teneantur. 532. a.
    • Vsurarium non paratum, ad mutuandum sub vsuris inducere non licèt, à parato verò licet sub vsuris mutuum recipere. 533. b. &. 534. b.
    • Vsurarius mutuatarium obligans ratione mutui ad contractam societatis vel à securationis faciendum, vsuram committit. 563. a.
    • Vsurarios ius canonicum tũtum multis opprobriis proscindit tum & pœnis pluribus accumulat. 514. a.
    • Vsus à dominio rebus vsu consumptibilibus, an distinguatur controuertitur ad longum. 281. b
    • Vsus rerum comestibilium & vtensilium distinguitur quodāquodam pacto à dominio. 282. b
    • Vsus rerum duplex est, & iuris & facti. 282. a.
    • Pro vsu vasis aut calicis sacri non licet aliꝗdaliquid recipere, licet ipsum locare & vendere possit ecclesia. 762. a.
    • Vti quempiam iure suo biphariam contingit. 359. a.
    • FINIS INDICIS.
Administrative
Series Chartarum Operis.
a. b. c. d. e. f. g. h. i. k. l. m. n. o. p. q. r. s. t. v. x. y. z. Aa. Bb. Cc. Dd. Ee. Ff. Gg. Hh. Ii. Kk. Ll. Mm. Nn. Oo. Pp. Qq. Rr. Ss. Tt. Vv. Xx. Yy. Zz. Aaa. Bbb. Ccc. Ddd. Eee. Fff. Ggg. Hhh. Iii. Kkk. Lll. Mmm. Nnn. Ooo. Ppp. Omnes sunt Quaterniones, pręter Ii. qui est duerno, & Ooo, qui est ternio.
Colophon
fol. [963]
Excudebatur Salmanticæ in Officina Literaria Andreæ à Portonarijs, Typographi multò accuratissimi: Anno ab orbe redempto Quarto & Quinquagesimo supra Mille Quingentos. Quinto Idus Maias.

fol. [964]
Loading...
| |