Resolutio videtur clara, & indubitabilis; quia
dispositio bonorum libera debet esse Nouitio
: &
sicut ante ingressum renuntiare in fauorem aliorum potuit, nec proptereà debuit à Religione
repelli, ita & post ingressum, quia non minùs
liber tunc est, quàm anteà fuerat. Vnde à Con
cilio Tridentino prouidentissimè cautum, vt renuntiationes maximâ cum libertate fierent, &
interuentione Episcopi, aut eius Vicarij, cum
aliis de quibus
Seßione 25.
Cap. 16.
de Regularibus.
Quia enim coactio aliqua timeri poterat, res
hæc non est Nouitiorum voluntati; & Prælatorum Regularium directioni relicta, sed Episcopi aut Vicarij assistentiam voluit Concilium intra præfixum terminum expectari. In quo ha
bet nostra Societas, cur grates summas Concilij
Patribus & Sedi Apostolicæ reddat: quia circa
hoc in Decreto prædicto, sicut & in aliis, minimè voluit comprehensam. Et potuit quidem
iure optimo eidem in hac parte fidere, quia in
ordine ad libertatem renuntiantium leges habet
quamplures pietate & sapientiâ plenas. Et cùm
liberrimos renuntiantes velit; eos maximè, qui
aliquid volunt eidem Societati donare: vnde pro
illis maiores adhibet cautiones, & ampliora temporis spatia pro admissione designat, ne vnquam
dicere renuntians possit, minùs se liberum in tali
dispositione fuisse.